13 de ago. de 2013

A RISA PERFECTA

 “Si vas a intentarlo, ve hasta el final. No hay sensacion parecida. Estaras a solas con los dioses y las noches arderan en llamas; llevaras las riendas de la vida hasta la risa perfecta. Es la unica lucha digna que hay" (Bukowski, pero apañado a traves de Nacidos para correr)

Ai carallo, mal empesamos. Que raio fara unha maruja baixiña de 46 tacos con esta cita mais axeitada pra xente tipo Monty Cliff, ou Cabalo Branco, eu que sei. Pero aquí estamos porque hemos venio, e o primeiro que faga coñas leva unha colleja. Tamos? Un respecto para o marujismo, faghanme o favor.

O tema viria sendo a busca do limite, a intensidade, aquilo de apurar a birr…digo, a vida a ghrolos ghrandes. Montunada bestial. Xentiña escordando o tuetano en pendentes infames, ciscando folghos e/ou espirito en encostas endiañadas, rabuñando a vida e consumindo a pel, ou viceversa, ao longo de “rutas que soamente un lunatico seguiria” (me dispensen, tou relendo Nacidos para correr e non hai quen me ature; se vedes algho mais entre comiñas, ou e de ai, ou xa vou avisando).

E como ben diria a miña amiga Estrella: “pero que necesidade teredes?” Ainda onte na praia comparaba os meus pes de unllas a medio medrar cos seus, tan preparados, e ghanas non me faltaban de darlle a rason. Pes de anunsio habia de ter eu se non fose polo monte. Mecachis. Aaai, que frivola. Case vou cambiando de paragrafo para disimular. Asubio e cambio, corto. Ou corto, cambio, como sexa.

Iso si, o vernis violeta ben aplicado ao final disimula… Ai, perdon, perdon.

Falabamos de sermos extremas, con unllas ou sen elas. E resulta que na miña escasa, cutre e pauperrima existencia montuna, houbo un fito que marcou un antes e un despois ou algho asi. E que me fai dubidar. Marditos roedores. Porque unha cousa e ter asumido ser a bufona, a ultima/penultima, a inutil, a zoupona, a meducas, a vella tola esa, a tartaruga absurda –e que falta de avoa me intuo as veses-, que con todo disfruta coma unha nena cun xoguete novo cada ves que a soltan no monte, e outra cousa, digho eu, outra cousiña e encontrate sumida en situacions que de supeto sentes realmente perigosas (perigosas no hipobaremo relativo das meducas, zouponas, vellas, etc) e preguntarte QUE CARALLO FAGHO EU AQUÍ. 

E coa coña levo varios meses nesa tesitura. Lindo palabro, tesitura. Matinando nos inicios, na miña condicion primixenia de cilicio para colegas non montunos -lembro o que tal escribira Angeles Caso en boca de Sissi: "Mis damas empiezan a asustarse por esta afición mía a los paseos […] algunas de ellas intentan la heroicidad de seguirme, y terminan maltrechas y agotadas, enfurecidas sin duda contra mí, la loca de los caminos polvorientos". Ehem. Se no canto de funsionaria fose emperatris de Austria con 50 cms de cintura, talmente, oian. Naquilo de “la loca de los caminos polvorientos” si que a identificacion e total. En fin, deixemonos de realezas, Francisco Jose; en resumo, que pasei de ser trotadora (pesima) habitual e paseante infinita a ir asomando o naris nalgunha carreira desas polo verde e dese xeito a cilicia tornou felizmente ciliciada. Ata ese fatidico intre en que me vin soa no Courel, mazada coma o polbo, mareada, asustada e recitandome a caldeirada aquela de que es la vida un frenesi, que es la vida una ilusion, etc, etc. E con tanto recitar pasoume o sol pola porta a base de non asisitir ao entreno nocturno de Cabo Home, nin ao Galiciomaxico Pindo sequera como camiñante, nin ao free running dos Ancares que tan ben organizaron Blanca e Luis…



A prototrailera Sissi lucindo o tipico atuendo pro


Porque cada quien es cadasuyo, como tantas veses lle escoitei disir ao meu antigo amigo Manolito, gran poeta hoxe entregado ao proceloso mundo da farandula-moinantes todos, asi entre nos. E claro, e volvendo ao noso, romper o nosello, a tibia, o perone (muevo la cabeza, muevo el esternon, la, la, la), a cabesiña ou mesmo a alma, se non tes quen coidar na casa, ou se tes quen o fagha por ti, pois e un mal dighamos que menor. Pero unha supermaruja coma min non pode romper nada. Nada de nada de nada de nada, por se non nos estabamos entendendo, pequenas alimañas traileras.

O malo que son cabra. Sumamente. Absolutamente bruta, montuna, asilvestrada de corason. Porque chega un momento na vida dunha maruja en que lle compre moitisimo romper sequera unha peza pequena da vaixela. Meses levaba sen ocasión nin acomodo mental para botarme ao monte en condisions, e o pasado venres…ai o pasado venres! Todo foi verme ceiba coma o ghando, condusir a todo meter ata as Fragas do Eume… e pasarme ao maquis, que gañas tiña. A mantenta sen mobil, sen reloxo, sen auga. Ao bruto, como mais mola. E todo foi empesar a caer o sol e subir por min un medo irracional, ancestral, salvaxe…sentirme un corpo fuxindo torpemente do incerto entre a penumbra da fraga, pero un medo mesturado cunha das sensacions mais gozosas que poidas experimentar, a do verdor do aire na cara, as pernas nunha progresion inesperada, tantos tons proxectados na retina e tal estourar de arrecendos… Evos o mal das fragas.

E –avisados tades da pedandansia: “teniamos que amar correr porque, de lo contrario, no hubieramos vivido lo suficiente para amar nada mas”.

Vivan, corran, amen, rompan algo. Encontren a risa perfecta.

Maruxa ceiba vista por Martin. Rotus ghordos sobre pizarra dos chinos