29 de ago. de 2015

QUERO VIVIR NUNHA PELI DE JOHN FORD

Ás veses quixera vivir nunha peli de John Ford. Ser John Wayne mazándome a hostias con calquera e acabar tan amijos.

Porque sempre intuín que as amizades máis fortes son as labradas a hostiazo limpo, dispensando. Hostias fijuradas tamén valen. Mesmo son preferibles, que somos políticamente corretas [sic]. Amais de pequenas, máis eficases no ataque verbal.

E canto máis vella repunante vou, máis saudades das pelexas lendarias de John Ford. Porque saberedes que cheja un punto na vida de toda muller en que, en canto caes na conta de que a vidiña non che cadra, en ves de calar coma un peto, bótaste de fronte contra o mundo co coitelo de matar o porco. Fijurado tamén,o coitelo. O porco non sei como foi que se coou, pero parese auténtico.

Pero vas e dáste de fronte co baleiro ás máis das veses. Quedas aí coma unha idiota no medio da nada, co teu coitelo fijurado, sen rivais.

Porque hoxe en día non está de moda hostiarse, nin fijuradamente sequera. É moito máis elejante ignorar as voces discordantes. Invisibilizar a disidencia. Enrocarse, erjer valados inexpugnables, parapetos ideolóxicos ou simplemente conservadores de vellos costumes devenidos  (revenidos?) norma por mor de inercias. Hai moito mestre en apuntalar preconceptos.

E canta májoa me dán. Tan elejantes na arte de desprezar sen facer aprezo que lentamente van murchando afojados pola falta de aire novo.

Como vella repunante permitídeme un consello: buscade o rival e medide as vosas forzas. Sairedes mazados e enlamados, o máis sejuro. Pero conforme avance a pelexa, en cada jolpe aljo ha de moverse no voso interior (non necesariamente os dentes). Aljo do contrincante quedará en vós e quizais saiades transformados, coma quen retorna dunha longa viaxe. Renovados.

Amais sempre fasedes a escusa para ir ao bar botarlle unha pinta co outro e comentar as mellores xojadas.

O que vos dijo, ás veses soño que vivo nunha peli de John Ford. Veña durmire.


24 de ago. de 2015

O ENIGMA DO TRAIL LÍQUIDO E O ATAQUE DA MULLER CONJRO


La venganza más noble es el perdón
Hola, me llamo Íñigo de Montoya. Tú mataste a mi padre. Prepárate a morir.

A primeira frase, dilla Cantoná aparesido a Eric na peli de Ken Loach.

Tacheina porque a min non me falou aparesido Cantoná, que foi Santa Bea de Cotelo, e non me mandou perdoar nin hostias, que en Corme mesmo as santas sonvos doutro material, bravas e de moito máis jerrerío. Máis de Montoya na Princesa Prometida.

Isto vén a conto polo que tal me pasou nas duchas do pavillón polideportivo de Corme. Todo foi entrar a ducharme máis contenta ca unhas pascuas e saír rabeando con jañas de mallar en aljén, sede de mal e ansias de destrusión así en xeral.

Non mo tomar a mal, cormeláns, que non vai con vós. Tendes un pavillón moi digno e inda por riba non sei o que comeredes en Corme que – xa llo dixen a Bea de Cotelo no Biscuiteiro- sodes todos xente ben juapa. Han ser os persebes. Eu polo menos non os cato e claro, non teño can que me ladre. Nin sequera resén duchada. Non sempre rabeo eu, resén duchada. Onte aljo si, aí contra medio día.

Porque onte a mañá fora magnífica, que o saibades. Os cativos do Brigantia deberon traballar arreo para regalarnos un percorrido polas terras de Pondal que resultou un dos trails máis fermosos do mundo coñecido. E o mundo coñesido non acaba en Carballo, por moito que teime o Suso Lista (Lende Xeixos, landrús, e de paso comprobades cantas ideas lle rapinei ao Lista nesta entrada: un escándalo). Refírome á jalaxia como mínimo. De Carballo a un lado e un anaco máis aló.

Un rejalaso, xa nos primeiros quilómetros, as vistas dese cacho da Costa da Morte despois de ajatuñar por encostas de morte. Tamén que pouca jrasia teño. Non ler o de aí atrás. Outro rejalaso, pasar pola umbría Fonte da Moura, paraxe de belesa espectacular. Taba moi propio alí ajachadiño para quitarnos fotos o Iván. O mouro da fonte. Como tamén foi un luxazo correr pola contorna do Monte Branco e saudar ao noso bardo Aduardo, escuro enigma é el, seica. E será. Sempre faséndose o interesante, Aduardo.



Pero para enigma o da injravidés. Non mo creredes, pero onte era día de deixarse ir na carreira. Sen sobreesforzos, sen agonías, sen sobresaltos. Dábame a impresión de flotar. Anque lojo vin as fotos de Marina e desenganeime: ao meu lado as penitentes filipinas, a alejría da festa. Pero a procesión vai por dentro; eu sentíame flotar e calade a boca. Disiamos que todo paresía fluír mainiño e gozoso ao redor. Coma levada pola marea. Non sei por que. Ijual por ser unha das miñas zonas preferidas da jalaxia. Ou ijual porque na explicasión da saída escoiteille ao Quito disir aljo dunha “carreira líquida” e como son moi mandada, botei a nadar. “Avituallamento líquido”, era o que quería disir. Pero a min quedoume o outro. Bendita confusión. Aljunha ves pasouvos iso de sentirvos levados na auja mentres corredes? Non? Falade con Quito. É moi milajreiro. Mola. Traede manjitos prós cativos.

Eiquí servidora pola Fonte da Moura. Ben se ve que vou flotando. Foto Iván

Porque onte a mañá era líquida e magnífica, por se non o dixen; aló na praia da Hermida bailei unhas pezas con Mónica e con Blanca antes de botar a correr, e estaba case todo o CAS MONTAÑA, e deixáronme sacar a foto con eles, toda nejra e pequena e sen camiseta ofisial -un día destes bótanme-, e había moitos reencontros, e a jrandísima Almudena desta ves ía encargarse da jardería (non máis carreiras sen jardería!!! Non máis jarderías sen bombeira!!!), e Mijel Bernárdez volvía correr, e deixara de chover, e a terra era a pista de baile do ceo. Ou do mar. Non sei.

O noso presidente é o do dorsal 69, como ten que ser
Sufrimento extremo

Ata que chejou ela, a muller conjro, xurdida do fondo abisal. A muller conjro caracterízase por rexeitar calquera tipo de achejamento amistoso. Se un día topades con tal especime, nin se vos ocorra dirixirlle a palabra. E inda menos axudala. Como me pasou a min. É verídico. Levaba un rato detrás dela, freando. Nunca tal. Quero disir que nunca vou detrás de ninjén freando. Normalmente vou aló detrás ao fondo, e os penúltimos canto tempo hai que pasaron que xa non se lles ve, ou véselles moi piquiniños, e o escoba vai farto de escoitarme. Así que este día fasíame ilusión ir xusto detrás de aljén e faser pandilla e socializar e tal. Por iso, en ves de pedirlle paso, ocorréuseme soltarlle aljo como “Veña, arriba, dámoslle caña, rapasas?” Compañeirismo, bo rollito, eu que sei. Mal momento. “Odio que me animen”, respondeu rabiosa. Arre demo. Había preferir que a maldixese cuspindo no chan que pisaba berrando: Abrir camino, vosotros. Estoy en el sendero de guerra y va a subir el precio de los ataúdes. Isto é de Mark Twain, que eu non teño jrasia ninjunha.

Para quen era, érachelle ben mellor aquelada a frase. Pero calei, adiantei, e unha ves que deixei de escoitala -porque a tipa sejía rosmando por detrás canto odiaba que lle desen ánimos, que ijual iso tíñanllo que mirar-, sejín soa disfrutando de novo, deixándome ir nos tres últimos quilómetros, sentindo de novo esa paz que raramente encontras non sendo no monte, canto máis nunha carreira líquida. Quedeme y olvideme e tal, e non sei como foi que xa taba na meta.



Pero nunca subestimedes a saña dun conjro. Lende esta frase de Suso Lista: Cando adentaba, talmente coma o congro, nunca arriaba, esnaquizando con palabras e con feitos a súa vítima”. Talmente. O ataque da muller conjro chejou redobrado por sejunda ves, a traisón, especialmente virulento, no polideportivo. Cuspindo veleno. Non hai ducha nin mar que tal limpe. Tanta ruindade. Verborrea tóxica.

Saín envelenada, arruinada, intoxicada. Aí taba eu. Sentíndome a preada botada no mar da Hermida. Ajora o trail líquido corríase nos meus ollos. Cajoenrós. Sen saber por que, lisquei cara ao porto. Non quería ver xente. Precisaba un refuxio. Esquecer que pasara por diante da cova do conjro. E pasei por diante da casa de Bea de Cotelo, e alí taba ela, coma unha aparisión. Abriuse o seo. Santa Bea de Cotelo. Levoume, escoitoume, fíxome rir, beber e comer, falar de pasados e futuros, de decepcións e ilusións, de penas e alejrías, e ao despedirnos xa caera na conta de que nós somos das que comen os conjros con patacas ou crús se fai falta, e de que pese a todo, onte fora un día magnífico. Tan magnífico como a orjanisasión da carreira líquida polas terras de Pondal.

A punto de marchar, os enjados da furna chamaron por min. Pasei a area tornasolada de Osmo e deiteime no chan da furna para imaxinar a vida dun ser sempre hostil, sempre acazapado, ao axexo, a piques de atacar. E sentín májoa por el e por todos nós. Quizais nalgún intre todos fomos así. Quizais haxa un monstro abisal, un escuro enigma aniñado en cada un de nós teimando por saír.



Por iso ajora imos desfaser o prinsipio.

Hola, me llamo Íñigo de Montoya. Tú mataste a mi padre. Prepárate a morir.

La venganza más noble es el perdón

E que ben se perdoa despois de larjarlle unhas cantas parrafadas destas.


Toca mandarvos soñar cunha plácida corrente que vos transporta e así. Nun mar sen conjros se for posible. Se non, papádeos e deixádevos de hostias. É lei de vida. Non mo dixo Santa Bea de Cotelo, pero coma se mo dixese. Veña durmir. Iso si, ao monte traédeme todos a vosa parte máis niquelada se non queredes que ceibe ao meu Íñigo de Montoya. Palabra da conjra en potensia que levo dentro.

Santa Beíña de Cotelo de Corme

10 de ago. de 2015

EU ANDEI CON OITO ZOMBIES

"Soamente cantan e bailan e seguen así ata que un dos seus deuses chega e fala a través dun deles. Por algunha razón elixen noites coma esta"

Foto Jose

Monte Xalo.  Media noite dun sábado de ajosto. Ceo estrelecido. Choiva de perseidas. Eramos nove zombies subindo a todo meter unha encosta á lus dos frontais.

Dos nove, eu fun a elixida. De socato, a media subida, erjín a ollada ao ceo e "escoitei unha voz que falaba sobre un silencio sepulcral. A miña voz. Falando co Houmfort. Estaba posuída". E dixen así, atender á revelasión, que é divina:

"Así a todo, hai que estar moi pirado de dios"

Así falaron os deuses por min. E os oito zombies déronme a rasón. Non ma ían dar, se falaban os deuses pola miña boca. Amais quero disir, por exemplo, que Los Enemigos tocaban en Cambre. Ou que hai moitas festuquis polo mundo adiante un sábado á noite. Ou que podes ir ao cine, ou quedar na casa vendo unha peli ou lendo ou aljo. Diso último non me pedir detalles.

E hai que ser medio zombi, hai estar moi pirado de dios para preferir ver o solpor no Petón Jrande e chejar ao Pequeno con noite pechada. Que tamén cun pouco de sentidiño xa caes na conta sen revelasións nin hostias.

Pero por pirados que non quede, ijual uns vinte habíamos. A culpa toda foi do Pequeno Besbello, que funsionalmente ao sendeirismo é como o Houmfort ao vudú. "Posúen feitizos que farían unha persoa percorrer medio mundo. Teñen trucos. Maxia". Andan provocando e lojo pasa o que pasa. Coma zombies fomos acudindo ao reclamo dos tambores besbellos que nos convocaban en Celas de Peiro ás oito da tarde.

Ao fondo, a mole de Xalo, coma un inmenso boi deitado, en palabras de M. Rivas. En primeiro plano, unha vaca condusindo rumbo a Celas, contemplando o perfil do Xalo e fasendo a pedante, nas miñas palabras.

Non me deu tempo tempo de coñecelos a todos. Os pirados. Bueno, antes de botar a camiñar oínlle comentar a Roberto que levaba pateados os canóns do Eume desde as oito da mañá e viñera dereitiño ao Xalo, seica non lle cheja o mundo nin as horas. Pero ese era o do tambor. Tambor metafórico, entendámonos, zombies. O do lío, o Besbello, o que anda matinando nunha proba de 500 quilómetros e a nai que o pariu. Hai que estar moi pirado. De dios. E a Lali, jrandirma avitualladora besbella, repartindo barritas con meijallo. Enerxéticas, quer disir.

A foto xa non sei de quen é. Ha de ser de Manti ou de Jose que non saen
Aquí si
Petón Pequeno

Na banda dos zombies, nun jrupo de nove, taba o Andrés, orientador do Gallaecia. E Manti, biciclista e pateador de lonjos percorridos. E Vanessa, que disque correu a Camovi e moitas máis, unha fera. Tanto que ao rematar ela mais o mozo quedaron aló no Petón a disfutar da noite en ves de baixar ao bar de Celas tomarlle aljo. Que ijual son zombis-morcejo, non se sabe. E Iolanda, que tirou pra arriba nas encostas coma unha campioa con Begoña. E Toni, que polo visto fixera jran parte do ultra dos Faros 2014 con Oliva, un tótem do sendeirismo galego. E o Jose que nos jiaba.

E jiar jiounos, pero non sei o que pasou que fomos ficando por diante sós a noite, o Xalo e mais nós os nove, así descoljados do resto. Coljados, mellor dito. Os máis pirados de dios, díjovolo eu. A escoura. Os frikis. Perdendo de contemplar o ceo de ajosto sobre o Xalo, cajoenros. Tanto apurar e mirar pra o chan para non escordar aljo. Inda menos mal que paramos un cacho nos dous Petóns. Tamén era obrijado: os Petóns do Xalo son de reverenciar, e quen non lles rinda tributo é pirado de competisión ou zombi podrido. Ata aí inda non chejamos. Polo de ajora. Deixádenos estar. Pero que morriña da festuqui que deberon montar os de atrás, cajonojlorio. E de tantas estrelas como verían. Sobre todo a pobre da rapasa que escordou o nosello. A mellorarse, rula. Iso si, escordados ou non, alí case nijén perdeu de faser unha consumisión no bar ao final.

E que tan tarde se me está fasendo. Destas alturas non sei se disirvos de soñar con zombis, besbellos, petóns, perseidas ou pirados. Ou mandarvos ao Xalo. Que son horas, non sentides os tambores?

Fotograma da peli "Eu andei cun zombi", roubada eiquí:

As frases en vermello, roubadas da peli














5 de ago. de 2015

NAMÓRATE, VIZINCZEY

Linlle un día a Vizinczey (dispensando):
¿Para que enamorarte de un sitio si tienes que marcharte?”

Tamén vaia prejunta. Porque ese é o amor verdadeiro, que tamén parese mentira que cho teña que explicar eu, Vizinczey, que nin son húngara nin escritora nin nada. E ao teu lado, un iogurín.

Que dijo eu, e creo que dijo ben, que amamos o que non temos aborresido; e canto máis lonxe e distante e inalcanzable e esquivo e fujás, máis nos presta laiarnos de saudades. A xente namórase do reflexo dunha serea ou dun barrijudo que ronca no sofá? Ein? Pois xa ta.

A xente que andamos no monte tamos fartos de sabelo. Corres por un sitio distinto, apampas coa fermosura do lujar ao tempo que afojas e súas a camiseta e ao final quédache aí un pouso estraño de sensasións mesturadas tan intensas que xurarías que entraches en trance, ou en simbiose ou aljo, que parese que as imaxes, os arrecendos e os sons que atesouraches no percorrido quedáronche jravados a lume con cada unha das pulsacións e con cada pinja de suor. E claro, marchas namorada. Dos sitios. Xa antes de ir sabes que vas namorar. Por iso vas. Tamos, Vizinczey? Que non cho teña que repetir.





Eu por exemplo onte á tardiña namorei dun roteiro frondoso que sae de Sada e cheja ata a punta de San Mamede. Con xente do CAS. Eles téñeno tan visto que mentres corrían soñaban con volver a Picos; eu en cambio desidín que o paraíso existía e taba ao leste da Curuña, e era, en palabras do jran Cunqueiroun lugar feliz, donde sopla el céfiro blanco y nadie conoce el hambre,la enfermedad ni la muerte.

Fame non, pero aljo de sede si que nos quedou, que en canto acabamos de correr e volvimos ao mundo urbanisado sacaron aí unhas birras para estirar a justo, que xa saíu o Luis disindo que se en ves do San Mamede fixeramos a santa Mamada e así, e soamente non faltou montar nos cochitos da festa. Porque para máis fartura tan en festas en Sada.

Xente CAS: Fede, Grinch, Lola, Patricia, Iago, Serxio e Mario
Localisasión: San Mamede. Repito: San Mamede


Foto Grinch.

Pero había que regresar. Xa á noite, conducindo pola espantosa Ronda de Nelle, dei en lembrar aquela de Dios ke te Crew que diBenvido a Mordor, antes de entrar ponte a máscara, perigo! Zona canceríxena!


Por sorte, chegaba inmunizada desde o paraíso. Porque para vivir en Mordor hai que marchar namorada doutros sitios, non sei se me explico, Vizinczey.

E ajora que xa quedou todo claro, veña para a cama soñar con sereas. Namoraivos.





2 de ago. de 2015

BAILO COMO ME PETA

Canto aquí, canto na Habana
Canto aquí, canto na Habá
E como canto tan ben
Canto onde me peta

(Sés)




Camiñando pola praia de Mar de Fóra, Noa confesoume que non corre. Que é pequena para correr. Pero que é tan valente que acariña leóns e envolve serpes no pescozo. Que para ela o deporte é nadar e bailar. Que adora bailar pero non quere clases de danza. Porque a Noa o que lle presta é bailar como lle peta. Sen ordes nin instrucións de ninjén.

Digna filla de seu pai. O noso Jabalí. Por el estabamos ajardando en Mar de Fóra. El, Felipe, Arturo, Viki e outros (perdoade, non coñezo a todos) viñan completando os 203 km do Ultra Camiño dos Faros. Por libre. Coma un free pero ao jrande. Sen máis apoios cós da familia, voluntarios e coñecidos. Porque a normativa oficial tumbara esta edición do 2015. Pero a paixón non quere normas nin instrucións. Trochando nelas. Son xabaríns, son salvaxes, que outra cousa poden facer?

Antes de coñecer a Noa sentíame fóra de lugar en Fisterra. Chamádelle sensación de desarraijo, chamádelle medo a ferir a quen dedicara moito tempo a orjanisar o ultra inisial, chamádelle pánico a ser considerada oportunista aparesendo tarde, mal e a rastro na derradeira etapa, chamádelle desconfiansa a que o gramo de paracetamol que papara non puidese atallar a febre que me acompañaba desde había dous días... Eu chámolle grao sumo de “pero que carallo fajo eu eiquí”, e ás veses é bastante jodido. O 26 de xullo érao.



Pero alí taba Noa. Para contarme que ela baila como lle peta. Cunha frase deulle sentido á viaxe e despexou os medos todos. Traer os carteis de apoio aos corredores e ás enfermidades raras que imprimira Blas para pendurar como recibimento en Fisterra tiña sentido. Tiña sentido facer soa o tramo en sentido inverso ata dar con eles coma o ano anterior. Mesmo tiña sentido perder as frechas verdes preto de Arnela e non ser quen de chejar ao Rostro, dar cen mil voltas, darse por vencida, papar as jominolas de cocacola (a falta de twisters), voltar con Fátima e ajardar en Mar de Fóra... porque alí había unha raiola de nena que me lembrou que o mellor do mundo é bailar como a unha lle peta. Ou correr como nos peta, onde nos peta e porque si. Sen medo. Coma Noa, esa gran domadora de medos e serpes. 

Ou como Sara, Sabela, Antón, Aroa, Tomás e outros tolos pequerrechos que viviron intensamente a experiencia alumeando máis cós propios faros. 




Merce e compañía , momento mural

E así de ben lles quedou




As fotos boas  (as cinco últimas) de Tuchi, por se non caerades na conta. 
Todas roubadas eiquí

Foto de Francisco García Fernández
Veña estes cativos a durmir