ULTRAS, TRASNOS, TWISTERS, EXTRATERRESTRES

“Un hombre poco práctico es lo que necesita quien está en una situación extrema”

Pa min que a frase de aí enriba escribiuna Chesterton para que eu poidese caer da burra algún día, así como  a xente como Jabalí está no mundo para que exista xente coma Quito. Coño, tou citando a Chesterton e ao Jabalí do Sacho así seguido. Cousas veredes.

O caso: o sábado 26 de xullo, acabadiña de chejar a Fisterra medio catatónica e sen asimilar a intensidade das últimas horas vividas, veume a frase á cabesa. A de Chesterton (a de Jabalí tamén mola, non te mosquees, Jabalí). “Un hombre poco práctico es lo que necesita quien está en una situación extrema”, repetíame coma un mantra, e tal. E disíame: pra pouco práctica servidora, de feito virando a desastriño, que me perdo seguido no monte e wikiloqueo fatal. Un home? Un home tou feita xa hai máis de 24 horas, desque fatiguei traballosamente os 53 km das narices correspondentes ás dúas primeiras etapas do Ultratrail Camiño dos Faros (de ajora en diante Ultratrasnada), ás que fun ofresida e cumprín sen choromicar demasiado ostentosamente. E nunha situación extrema ajora mesmo tan varias persoas ás que lles debo moito, entre eles Quito e Jabalí, os da existencia resíproca (de ajora en diante “os resíprocos”), que levan dúas noites sen durmir e case 40 horas de carreira… Ta claro, NECESÍTANME!!!!!!!

Quito. O anxo da garda de todos cantos aló estivemos

Jabalí: o entusiasmo, a forsa, a enerxía contaxiosa

  

Collín e arrinquei a merda aquela de vestidito rosa que me fai pasar por xente, vestín de misión ultraespesial, mochila de Dora Desbrosadora incluída, collín un mapa que me obsequiaran moi amablemente a véspera na oficina de turismo de Camariñas (ai o wikiloc, cando aprenderei) e saín a correr do albergue rumbo ao mar de Fóra coa firme determinación de percorrer o camiño dos faros en sentido inverso sen parar ata dar cos extremos da Ultratrasnada, e voltar con eles ata Fisterra apoiándoos e animándoos e faséndolles monadas (cantándolles non, que cantar non sei), porque si, porque son home/muller pouco práctico/a e tou en débeda cos pelexos resíprocos eses, que se non cheja a ser polos azos que me fora dando o Jabalí e polos coidados e a atensión do Quito, a boas horas teria eu chejado a Ponteceso o venres e rematado os 53 kms das narices, quen me mandaba. Digo!

Tiñades que verme saír coma una bala na miña misión ultraespesial de home/muller pouco práctico/a, así a fume de caroso e cun aquel talmente aeródinamico, que mesmo paresía que a forsa da gravidade deixara de existir ao meu paso (quen a quere), anque lojo aló na encosta pa subir aos cantís aljo de gravidade si que había, cajonodemo, e daquela xa dei en reptar pero sen desistir no meu empeño de ir animar os jartibles dos 203 km, quen lles mandaba.

E que ben seguín a ruta inversa. Seguina bárbaro, ata que me perdín, era visto. Aidiormío –pensaba eu-, a ver se inda lle vou dar máis traballiño á orjanisasión! Ai como teñan que vir rescatarme daquela si que a liamos, deus non o queira, con todo canto eles levan breado, que nin paraban a durmir, que os trasnos, ademais de obrar milagres de multiplicasión e amplificasión, aínda por riba posúen o don da ultraubicuidade, porque dous días e dúas noites botaron aparecéndose aos corredores en cada encrucillada do camiño transitable ao tráfico, talmente coma as aparisións dos santos, que chejan todos surfeando en pedras, pero eles a mogollón, en coches e furgoneta ultraavitualladora, e todo era enchernos de comida e bebida e animarnos e sacarnos fotos que paresiamos famosos, e ofrecer masaxes e curar pés e vendar e mesmo houbo gaiteiros e todo, e unha noite ata queimada, pero para o público, que os ultras nun ultra non se dan ao bebercio, por favor. Que ben se vive de atleta, así a todo. Que vida tan regalada, caso de parar no km 53 (das narices).

Aparisión ultratrasna retratada por Antonio Amboade

 En fin, aló estaban sempre mirando polos corredores o Traski, Marina, Eloi, Pablo, Bea de Cotelo, Dores, Susana, Conchi, Merce, Ramón, Isabel, Antonio… (desculpas anticipadas para os trasnos que non nomeo) Que dicir do equipo ultrasanitario de Marga Sobrido, Eva, Sandra, Marta e Iria, que xa quedaron con sona de milagreiras, tanto e tan ben fixeron (e tan malladitas quedaron)? Que dicir da hospitalidade da encantadora Cristina, a fareira de Vilán, abrindo o faro de madrugada para ofrecer acubillo e viandas a trasnos e corredores, mentres Ramonchu os recibía ao son da súa gaita?

Outra do Adolfo: o milagreiro megaequipo ultrasanitario

Tanto traballo leva pasado toda este xente  pa que ajora veña eu coa trapallada de que me perdín intentando axudar? Era boa!!! Tira millas, calamidá –disíame- que maloserá que non deas chejado ao Rostro. E chejín, pero como andaba perdida, antes de baixar topei cun bar (que magnetismo) rodeado dun prado de margaridas que apareseu alí no medio da nada, coma un soño raro, pero soño non era que ben que entrei e pedín un twister por aquilo da hidratasión, e aínda ajora non me explico o que me ocorreu, que mentres corría e lambía no twister dei en lembrar o vivido talmente como Proust coa madalena, pero en twister. Ijual é que co esforzo dos 53 km das narices quedárame a faltar un mineral e o polo repúxomo e activou as conexións cerebrais, caso de eu telas; sendo así  recoméndovolo como parte fundamental da dieta na supercompensación dun ultra, que a min Marga Sobrido explicoume, cando xa rematara a Ultratrasnada esta, digo que me explicou que a partir de certas distancias en carreira, os efectos sobre o corpiño deixan de ser puramente musculares para comezar a afectar aos órganos vitais, que o saibades, que Marga controla mogollón e fala do seu oficio con auténtica paixón. Non sei o que opinará Marga Sobrido sobre os Twister, pero bueno.

Aínda que tamén pode ser que o efecto Proust viñese dos coloriños do polo ese, que lle dan un aire así como marciano, e foi por iso que lembrei a aparisión a media noite do xoves en Malpica de Jabalí (está en todas, este), Quirina e Palote, que acababan de mudar a roupa e viñan tan preparados e tan pros e tan deslumbrantes que me entraban jañas de prejuntarlles se eran desta galaxia ou viñan á festa, eu veña mirar para eles coma a prima tonta de la aldea, coas miñas mallas decatloneras, as zapas rotas e a palestina hippy. Porque unhas horas antes eses tres non vos eran marcianos, non, que viñan  normalitos de todo, que eu ben que volos vin pola tarde cando nos resibiron as xentes de Fegerec, xentes que parese que quedaron bastante agradecidas pola iniciativa solidaria de Miguel Bernárdez e compañía, que ao final o rapaz foinos liando a todos de tal xeito que conseguimos recadar case o correspondente a 7000 quilómetros entre marcianos e terrícolas e quizais faser un pouquiño máis visible a asociación. O que igual non saben na Fegerec é que máis agradecidos estamos os que corrimos por ter ocasión de enfrontar os nosos retos particulares ao tempo que nos sentimos un pouco menos inútiles e simulamos ser boa xente, pero isto é un segredo, non llelo digades a ninguén.

Xuntanza coa Fegerec

Extraterrestres avistados por Antonio Amboade

 

Todos atentos a Miguel Bernárdez na charla técnica

 De que falaba? Ai diormío. Que dixen de antepenúltimo? Ai si, que corría cara ao Rostro, lambía no twister e lembraba a noite da saída en Malpica… Aló estaban os canarios, altos e espigados coma elfos, que logo habían de levar a primeira posición con moita diferencia durante 150 quilómetros; aló estaba a Belensiña, decidida a cumplir co seu obxectivo dos 100 km e que acabaría fasendo outros 50 máis de propina acompañando a Carlos, un dos poucos elixidos que completarían os 203; aló Priscila, grandísima atleta habitual dos podiums a quen tivera a sorte de coñecer uns días atrás kayakeando; os seus compis, entre eles Ana, Diego e Jana, que formarían con Pris o grupo máis simpático e dicharachero, subindo encostas endiañadas a todo meter e cantando a voz en grito coma unha excursión escolar; Felipe Oza, do CAS, unha auténtica forsa da naturesa, que case no final dos seus 203 aínda tería ganas de andar por aí fasendo piruetas; Xosé, que despois dos seus 80 km, ao día seguinte, despois de tomarlle unhas cañas, aínda se deixaría liar para faser a derradeira etapa… E tantos outros, máis de corenta corredores tomando a saída entre fachos, gaiteiros, trasnos, familiares, veciños e xentes do Fegerec. Chegara o gran día, chegara o momento de demostrar que o soño de Miguel, de Traski, de Quito e demais trasnos podía facerse realidade, e aí estabamos, percorrendo o porto de Malpica debuxando no ar da noite  unha serpe de luz cos nosos frontais.

 

Entre lembranzas alcanzo a praia do Rostro, descálzome e camiño á beira do mar embravecido. Levo unhas dúas horas de camiño. No teléfono dinme que a meirande parte dos corredores están a piques de chegar a ese punto. Parece mentira…penso que mentres algúns deles corrían eu tivera tempo de conducir desde Ponteceso ata Camariñas, bañarme, descansar unha hora pola tarde, visitar o faro Vilán, conducir ata Camelle, tomar os pinchos con que nos agasallou Ramonchu no Meu Lar e coñecer novos trasnos encantadores, subir no coche deles de novo ao faro de madrugada para deixarlle a Pedro o meu frontal, durmir bastantes horas a noite do venres ao sábado, almorzar, pasear preguizosa por Camariñas e conducir ata Fisterra. En todo este tempo, sumado á noite enteira de xoves a venres, había sete persoas que non pararan de correr… Sentín vertixe, sentín medo por eles, e moita admiración, e o desexo profundo de que non fraqueasen…Pregunteime cantas paisaxes fermosas terían visto, pregunteime se algún momento da segunda noite puido ser tan máxico como aqueles quilómetros que percorreramos na néboa guiados polos varridos rítmicos da luz do faro Nariga, coma un xigantesco corazón luminoso na noite, e a chegada á base do faro coa cúpula iluminada.sentindo que dalgún xeito foramos quen de atravesar o espello e internarnos nun mundo de estraña beleza. Se tan intensas foran as sensacións da primeira noite, que terían vivido eles?

Ao final da praia espero coa sempre agradable trasna Conchi e a campiona de ironman Natalia, que se adiantara ao resto. Van chegando…As caras, os acenos falan de cansazo extremo, de sufrimento e determinación. Están feitos dun material distinto. Síntome privilexiada por vivir con eles estes momentos irrepetibles, emocionantes, e son consciente de que debo atesourar cada intre, cada imaxe, cada frase, que debo gravalos para revivilos no recordo cando isto remate.

No atardecer, camiño a Fisterra, procurei ser boa compaña…procurei animar, entreter, dar conversa ou simplemente estar aí…O pouquiño que poida ter axudado, con todo, non é nada en comparación co que me levo. Velos reagruparse no outeiro, vestir todos as camisetas amarelas, entrar xuntos, percorrer o pasillo de amigos, familiares e xente Fegerec, os aplausos, as aclamacións, as apertas, os bicos, as bágoas de emoción desbordada… Esas bágoas que non nos abandonaron durante días aos que dun xeito ou doutro abandonamos rutinas para embarcarnos nesta tolemia, nesta trasnada, neste soño solidario…Porque quizais o Camiño dos Faros exista para os trasnos, raros e únicos fuxirmos no outro lado do espello. 

E xa mo paresía que había de dar en escribir cursiladas, que pa min que vou maior, cajonodemo. Máis me valía arranxar un pouquiño a casa, que ta todo  manja por ombro, e deixarme das lerias estas do blog. Tamén hai que ser ben  pouco práctica/o. Veña, inde por aí lamber nun twister ou naljo e non me fajades moito caso. Iso si, se algún día vos atopades nunha situación extrema... asubiade.