27 de mar. de 2016

ANTIPATÍA POLA ÉPICA

- "Daquela, o Paxaro Dodo afirmou: todos vencemos e todos merecemos un premio"
- Dime, Pierre, se a final ían gañar todos, por que fixeron unha carreira?- preguntou Annie. [...]
- Porque estaban mollados e querían correr para secar. Ademais, Alicia atópase nun mundo marabilloso no que nada ten sentido.
- E por que nada ten sentido?

(Santiago Lopo, A diagonal dos tolos)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 É certo. O título desta entrada. Nunca puiden aturar o xénero épico. Fáiseme antipático, árido, tosco, aburrido e testosterónico:

Heroe arquetipicamente masculino a enfrontar dificultades tremendirmas e/ou a recuperar a honra perdida e/ou a mallar no inimijo en batallas eternas e/ou a conquistar territorios para o seu rei; porque ademais de machirulo, o heroe épico adoita ser bastante lambecús. Amais de mentirán e trampulleiro, sempre invocando a axuda divina e tal.
E as mulleres épicas? Májoa dan. Unhas que se dedican profesionalmante a ajardar polo seu heroe tecendo e destecendo, outras que "fican remanidas", outras que son “desondradas” e sofren coma cadelas... E as poucas que parece que o pasan ben, esas non valen para casar con elas, sonvos malas coma a peste.

Xa o disía a miña avoa. Foi unha jrandísima lectora, pero sempre disía que ela non lera Guerra e Paz. Lera Paz. As batallitas saltábaas. Quen as quere. Vale, Guerra e Paz non é épica, pero poño o exemplo para entendérmonos.

E diredes vós que por que me meto coa épica aquí no maquis.

Por aborrecemento. Porque hoxe en día non hai crónica dun ultra, mesmo de carreiras de distancia media, na que non aparesan os palabros “épico” e “heroe”.

Heroes de que? Tamos aparvados/as?

O verdadeiro heroe non desexaría ser tal. Hai pouco lin unha frase semellante a esta. Canta razón. O verdadeiro heroe non desexa ter que loitar por superar a adversidade. A desjrasia cébase nel, non é que el vaia buscala. Ou a obriga contraída. Ou aljo superior á súa vontade.

Para nós, que terá de heroico, por exemplo, roubarlle horas á familia para ir competir ao quinto carallo? (dispensanso) Heroico en todo caso será o papel que lle toca á outra parte da parella se ten que “ficar remanido/a” coidando dos cativos ou limpando a casa ou facendo os recados fin de semana si e fin de semana tamén mentres o seu / a súa churri, tan épico/a el/ela, se escaquea correndo tropecentos mil quilómetros por darse o justo para lojo coljar as fotos no feisbú. Non sei por que carallo poño isto de el/ela, épico/a, tendo en conta que son maioría aplastante as que “fican remanidas”. En fin. Deixémolo estar.

Heroico gastar un pastizal en inscricións, viaxes e material técnico? Non tanto como chejar a fin de mes para unha persoa desempregada, non?

Heroico levar a capacidade de resistencia ao límite por deporte, sofrer deshidratación, levar uns cortes, rozaduras? Que llelo conten á poboación siria ou aos milleiros de refuxiados amoreados en Turquía. Os que chejaron.
Foto Julio Flor

Teremos que lembrar que correr é unha afección coma outra calquera? É opcional para nós; alomenos para os cidadáns desta Europa mol e olvidadiza. Noutros tempos ou noutros continentes non foi, non é así. Mesmo nas portas de Europa non está sendo así. 

Recoméndovos moito ler A diagonal dos tolos, de Santiago Lopo. A min amais de entreterme quitoume bastante de burra, que xa ten mérito. Deixo aquí uns fragmentos e castíjovos a pensar, que eu xa fixen a penitencia:

Os grandes mandatarios internacionais arranxaban o mundo facendo footing, mais ninguén se acordaba das outras carreiras que as súas guerras provocaban, as dos malpocados que bulían entre impactos de bombas para non se converteren en efectos colaterais, as dos sentenciados pola cámara en branco e negro dunha aeronave militar”

Correr. O ser humano racionalizara aquel comportamento animal. O instinto fora amestrado e amortizado baixo o nome de running. Varios ultratrails do mundo competían coa Diagonal para ver cal ofrecía o trazado máis esixente […] Carme non ignoraba que o reclamo dos blogs e de Youtube, e a posibilidade de erixirse en heroe de internet narrando unha fazaña, ofrecían un pastel moi saboroso aos organizadores e ás marcas deportivas, que aproveitaban a vaidade humana e o exhibicionismo para engrosar os superávits das multinacionais. O capitalismo vira o filón das macrocarreiras, fosen urbanas ou non”

Vainos directiño á liña de frotación, verdade?

Échenos moi ben aquelada esta frase de Aníbal Malvar:

O home, cando é consciente do seu propio aburrimento, convértese nun heroe en busca dunha causa.

E deixémonos de épicas. A durmir.




17 de mar. de 2016

PUTA ZORRA, DÍJOCHO POR ENFATIZAR

En serio. Moi equivocada estaba.

Porque hoxe souben que cando unha muller manifesta unha opinión distinta á dun home, é lícito que el argumente en contra nas redes sociais dedicándolle publicamente a expresión "puta zorra envexosa". 

Sabede que neste caso o "puta zorra" non é insulto, nin é sexismo, nin nada, senón recurso para enfatizar o adxectivo "envexosa", sen máis. Unha riqueza do idioma coma calqueroutra. A min explicoumo unha muller que de certo ha de ser máis nova ca min e unha grandísima experta (puta zorra experta?) en cuestións lingüísticas. De feito, comentou que se metía no debate para saír en defensa do castellano ("en defensa del castellano, no te confundas"). E non me confundirei logo, que eu o castelán inda volo vou entendendo, mesmo o máis putamente pechado e zorramente carpetovetónico.

Así que xa sabedes, mulleres. Houbo algún intre da vosas vidas en que un home vos chamase "puta" e/ou "zorra" ou o moi puta zorramente enfático "putazorrademierda"? Estas expresións sempre foron moi putísimazorramente escoitadas en certos contextos, pero iso era antes:
  • Antes, iso dicíallo un ex-mozo a unha muller que comezaba outra relación. Ás veces acompañábase a expresión con ameazas de romperlle a cara a alguén. Pero iso era antes. Hoxe as ameazas están en desuso.
  • Antes, iso dicíao un marido antes de empezar a mallar na súa muller. Pero iso era antes. Hoxe a violencia está en desuso.
  • Antes, iso dicíallo un tipo con ganas de rollo á muller que o rexeitaba, normalmente acompañado dun "calientapollas". Pero iso era antes. Hoxe acoso está en desuso.
  • Antes, iso dicíallo un home a unha muller cando ela opinaba ou actuaba dunha forma distinta á esperable. Pero iso era antes. Hoxe a descalificación sexista está en desuso.
Hoxe en día "puta zorra" é unha riqueza idiomática do castelán que hai que defender, preservar e empregar como termo enfático. Puramente enfático.


A ver se vos poñedes ao día, putas zorras anticuadas. Díjovolo por enfatizar.


8 de mar. de 2016

E LOJO TI VÉS SÓ ÁS CARREIRAS?

Poñamos que X é un corredor de montaña de recoñecido prestixio, varias veces campión a nivel nacional e campión do mundo de carreiras verticais. Hai uns meses foi pai por segunda vez. Poñamos que unha revista especializada colga na rede unha entrevista. Despois dun primeiro comentario obrigado sobre a proba máis recente na que participou, de seguida a entrevistadora chántalle esta cuestión:


Ahora vienes solo a las carreras. ¿por qué?
Ein? Ledes tal e frejades os ollos pensando que non pode ser certo, que isto non é un revisto de cotilleos, que é un medio serio e especializado, pero a prejunta está aí, referíndose en concreto a que a familia non acompaña o corredor como adoitaba facer. Ijual mesmo vos parese sentir que aljén rosma polo baixiño:“ui, a que andarás ti, campión de montaña... solo fané y escangallao te vi esta madrugada saír dun ultratrail”

E o bendito do atleta non soamente contestou á prejunta anterior, senón que ademais deixouse someter a outras inquisicións coma estas, as que reproducimos eiquí en cor azul:

Hablabas de la importancia de correr. ¿como de importante es en tu vida familiar?
Coma quen di: a quen queres máis, campión de montaña, a correr ou a ser papá? Non será que prefires un pouquechín máis o monte? Ein? Confesa!

Referíndose aos desprazamentos na temporada de competicións, espétanlle esta:

Una de las coas más duras será estar separado de tus hijos, ¿no?
Non, campión? É ou non é? Sofres e tes remorsos e sénteste un mal pai por afastarte da familia ou es un desalmado e impórtache todo un pemento?

Recollemos dous fragmentos máis doutra entrevista da mesma publicación:

¿Con dos hijos es más difícil compaginar todo o es lo mismo que con uno solo?
Revélanos o teu truco, campión de montaña, para compaxinar a paternidade cos podiums. É posible a conciliación?

E por último:

¿Qué les dirías a los padres que dudan si volver al deporte tras su paternidad?
Alto aí, quietos todos. Recapacitemos: pais que dubidan se deixar o deporte tras que? Estamos de coña?, prejuntarédesvos.

Efectivamente. Estabamos de coña. Un medio serio especializado nunca someteu a este interrogatorio a un campión do mundo.

Porque as preguntas foron tomadas de dúas entrevistas a Oihana Kortázar, campioa do mundo de carreiras verticais.

Feliz día da muller traballadora



Esta entrada vai dedicada a Priscila Suárez, que hoxe quedou fóra dos titulares  tras vencer no Trail polas Cabeceiras do Anllóns. 

Foto J. Ferreiro







27 de dec. de 2015

PLAN 110 DO ESPAZO EXTERIOR MAILA MURCIANA INFILTRADA

Chejaron do espazo exterior e quedaron aló entre Magalofes e Sillobre, Fene. Eran 110. 111 comijo. Eu tiven alí entre eles.

Todo comesou hai unhas semanas. Tando eu de festa cos trasnos en Niñóns, Mónica de Ordes prejuntoume polo wasap se quería ir eiquí:


Nin idea do que era. Contestei que por suposto, que ía de cabesa. Non se pode andar de festa, de verdá.

Xa lojo na casa, despois de anotarme, desidín documentarme moi a fondo, por non apareserlles en Fene prejuntando in situ se aquilo da open rogaine era foliada ou romaría, e tamén por saber se había que levar empanada ou aljo, non fose chejarlles de mans baleiras. Primeiro consultei o significado do palabro “rogaine”. “Open” xa o sabía, que son estudada.

ROGAINE
From Wikipedia, the free encyclopedia

Rogaine may refer to:
  1. Minoxidil, a hair-regrowth medication. One of brand marketinf Minxidil is Rogaine.
  2. Rogaining, a team sport of cross-country navigation

Desbotei a primeira asepsión do termo. Non sei, a imaxe non me evocaba moito o anunsio dunha perruquería. E de selo, o rapás había de ter unha cita ben importante para andar tan desesperado aí á noite buscando un tratamento anticaída a todo meter, dispensando.

A sejunda asepsión xa cadraba un poco máis. Ajora que... “navigation”? Polo monte? Tan flipaos. Se hai que ir, vaise; pero pareser paresíame unha marcianada. De feito, cando me vin entre a caste esta dos navijéitors do monte, todos con lusiñas prendidas na cabesa e uniforme verde fosforito reflectante, tiñan un aquel tan jaláctico, tan Star Trek, tan de misión espasial, que por fin caín na conta:

Rogaine” non é palabro deste mundo. É klingon.

Así como volo dijo. Foi unha revelasión. Lembrádesvos de cando vos disía que os orientadores falan unha especie de barallete incomprensible, todo inzado de sigras e de numeriños? Enigma resolto. É klingon, porque...

 ...Son vulcanianos

Foto de docs_Xan

Prejuntarédesvos que pintaba eu entre 110 vulcanianos. Contestareivos que houbo ser por errata. Por andar ás présas. Quixeron recrutar rapidiño os vulcanianos espallados por Jalisia para a xuntanza de Magalofes e ao chejar ao meu rexistro do padrón leron “marciana” no canto de “murciana”, e metéronme na lista por ter un detalle entre extraterrestres. E así foi, amijiños, como servidora, nacida cartagenera, tornou murciana infiltrada.

Para confirmar a miña teoría sejín documentándome e lin:
  • os vulcanianos son de jran fortalesa e resistensia física, posuíndo unha forsa des veses maior cá dun humano”. Proba vivinte: Almudena, por poñer un exemplo. Aí a estaba.
  • Jran resistencia ao sono e ás bebidas alcohólicas”- Ao sono sejuro, que fan raids de sinco días sejidos e de máis habían faser se lles deixasen. Ás bebidas alcohólias prejuntádelle a eles. Eu si que as ajuanto bastante ben, pero as infiltradas non fasemos proba.
  • Aparentemente poden sobrevivir 24 horas unha vez extirpado o seu cerebro”. 24 horas? 49 anos levo sobrevivindo sen serebro. Por fin jaño en aljo! Opa Murcia!
A última proba, a definitiva, froito do meu traballo de campo, é a sejinte: levan sempre a cabesa tapada cun pano. Non vos deixar enganar. As orellas puntiagudas intúense aí embaixo.


Ajora xa desvelado o misterio da filiasión vulcánica, e sen ánimo de crear alarma social, debo anunsiar aljo máis:

Estannos a invadir.
Mirade este mapa:

Cada un dos círculos numerados morados e vermellos marca o emprazamento dunha bandeira vulcana que aló foron fincando para marcar o territorio conquistado en Fene, Jalisia. Ao alto do monte de Marraxón non chejaron, ijual desalentados pola sona de rudos e bravos que precede os naturais da zona. Á ijrexa de Santa Mariña de Sillobre si, que ben se vía que tornara vulcaniana, tan enjalanada lusía e reverberaba. Non sabías se entrar a jastar pista ou a pilotala. O Enterprise, mesmiño.

Xa non pode un pasear polo monte sen topar bandeiras vulcanas
Foto roubada a Pablo L. Franco eiquí

As bandeiras, disía, son tridimensionais, brancas e vermellas. Delas pendura un coljarello en forma de jrampadora: non meter aí os dedos, é trampa. Eles utilízana para perforar unhas tarxetas rectangulares cuns símbolos estraños: o códijo estilisado do idioma klingon. E corren incansables -todos vulcanianos- dunha bandeira a outra en misión de recoñesemento da terra dobrejada antes de botarse a outra misión. Porque sabede que como testemuña presencial rogainística, atesouro informasión privilexiada sobre os plans vulcanianos en Jalisia: unha ves presa e cautiva Fene, o obxectivo da vindeira navejasión non é outro que Sas, Paderne, con base en CasaSixto, non sabedes? Aló onda San Pantaleón das Viñas.

Avistamento de vulcanianos en faena, foto Yago Breijo
Vulcanianos deseñando a estratexia invasora, foto Docs Xan

Pero tranquilos

Quer disir, a xente vulcaniana é coñesida polo seu estilo de vida baseado na razón e na lóxica.
Cando tal se viu por aquí? Séndeme de bo invadir, ho, que inda saímos jañando. Que voten nas próximas eleccións, a ver se saímos de táboas. Que imos faser se non? Subir ao curuto de Marraxón inisiar a reconquista? E de Don Pelaio quen fai, o Tonto de Viladonelle? (O Tonto de Viladonelle é unha variante local da figura do Home do Saco, de moito avío para as nais mandaren os nenos durmir sen protestas) De verdá, non compensa. Se non, lembrade a maldita jerra da independensia: tanta teima por expulsar os franceses e total para acabar cun Fernandito Borbón dándonos por... Dispensando, tamén. Son afrancesada. E ajora que me infiltrei murcianamente, vulcanizante ata a médula. Tanto que xa vou prendendo na fala. Así que hoxe mándovos durmire en klingon:

Qapla'


Que pode traducirse como “adeus”, “que teñas a honra de morrer na batalla e nunca sobrevivir á derrota”, e tamén como “pasa para a cama, que aí che vén o Tonto de Viladonelle”



Os de Star Wars celáronse e tamén querían saír disindo Bo Nadal

16 de dec. de 2015

CANTAR DEL MÍO FREE

Injrata, diredes

Haino que ser, e moito, para non escribirvos a crónica que me pedistes do San Silvestre Aranga free trail 2015.
O mellor encontro montuno solidario lúdico festivo. Pero non vola escribo.

Injrata, chamaime injrata

Rejalástesme unha camiseta preciosa. Rosaliana. De nikis Galicia. Inda non sei moi ben por que. Aljo sentín disir duns carteis nun faro, dun blog subversivo e tal, pero moito non me cosquei porque andaba averzada. Amais que por chamar, ese día chamáronme tamén espermatozoide, así que non sei cal foi en concreto o mérito para tal jalardón. O caso é que ma rejalastes. Pero con todo, eu a crónica non vola escribo.


Tamén hai que ser moi injrata do noso señor, diredes.

Pero non vos confundir. Se non a escribo é porque a crónica xa ma deron escrita.En forma de epopea breve. Minipoema épico de máis ca dubidosa calidade, obra dun cabaleiro cruzado que se me apareceu polos camiños de Aranga: Ruínz Mesquín de Miserabilia. O tal Ruínz , ademais de rebentarme o blog, calca frases do Poema de Mío Cid, con hemistiquios e todo. Hemistiquio quer disir que se topades cun oco na liña, non hai que faser unha baixada técnica por el, hai que pejar un chimpo e sejir lendo de corrrido, tamos?. Disiamos que imita o mío Cid pero así deturpado malamente e nun estraño romance que mestura protocastelán con galego do bloque osidental, que dijo eu que ijual o tal Ruinz anda na reconquista na meseta pero é venidero por casar aquí nunha aldea, ou veranea en Sanjenjo ou aljo, cando non está batallando. Despois desta crítica textual sesuda non vos aburro máis e reproduzo os manuscritos de Ruinz. As fotos que van polo medio son de Trini, Cándido, Blas e Luis, que o saibades.

CANTAR DEL MÍO FREE


Blas o da saia comprida, Jabalí de velida barba e Carlinhos que brandir ha vassoira brava

Jabata coidando moitas viandas

Nunca desfalesçer hemos

O idiota do Ruinz esqueceuse do Cabañés aí nos versos de atrás
 E de Sergio..
 ...de Damián..
...e de Susiño
E de moitirmas/os máis


trepand'outos muros

Praderías giadas

huestes esforçadas
sendas, florestas e ríos
Coméçanse de alegrar en catando moitas viandas??????




Albriçias, leal Mónica López, ca echadas somos de terra!


Que fai a xente inda esperta por aquí? Pra a cama inmediatamente soñar cos anxiños de Aranga.





6 de dec. de 2015

MÁJOA DE LIMPAR OS PÉS

Xa sabía eu que hoxe ía pasar isto. En canto nos achejamos ao Roncudo e me deu por ajacharme e acariñar os seixos*, anticipei unha tristura estraña, mineral. Ijual chámase morriña, ou saudade, ou andrésdobarro, pero son bruta e díjolle májoa de limpar os pés. A cabesiña non dá, que queredes.

Foto Gerva

A cousa é coma cando eras cativa e pasabas un día deses de enmarcar, e lojo caías na conta de que caera o sol e era dominjo e escoitabas os comentaristas de fúmbol na radio e había aljo que che taba roendo na boca do estómajo, non sei se me explico. Devastasión.

 Foto Gerva

Pois así talmente. Tanto tempo había que non lixaba os pés con fundamento, que canto máis nos achejabamos hoxe ao final da ruta e canto máis cercana era a hora de deixar ese treito marabilloso da Costa da Morte e volver para a casa, máis jañas me entraban de meter os pés nun lameiro, de tocar as pedras, de refrejarme na terra ou de dar media volta e entrar nun bucle deses sen retorno, así como o final de O amor nos tempos do cólera, léstela? Como? Toma spolier para a xente nova e/ou con jrandes lajoas en lecturas básicas. Ala, a rañar. Dispensando.

Foto Gerva
Marina e Gerva

Pero non me deixei levar por tales apetensias (de refrejarme, enchouparme, dar volta, etc) , máis ca nada porque ía con Marina e Gervasio, e amais de que quedase feo e maleducado actuar coma unha posesa diante dos anfitrións, unha nunca sabe o que tal che pode faser a Marina, que ademais de ser a xefa dos trasnos do Camiño dos Faros, ajora évos mediática e sae na tele chimpando aos xornalistas contra as toxeiras así coma quen non quere a cousa, e con esa cariña de boa xente. É a hostia, a Marina. Hai probas. No minuto 25, anque eu de vós miraría o projrama enteiro, que non ten desperdisio.


Marina, a que botou ao Edu Soto ás toxeiras

Ta de moda o trasnerío, vistes? Non dan saído da tele: cando chejín o sábado aló a Niñóns, aquilo era un despliegue de cámaras jravando, xente verde, Traskiband en sesión dobre, determinasión de dotar o termo “resaca” de novos matices,  e jambóns, sobre todo moitos jambóns. Á brasa, que era o que lle daba o aquel de lembransa inesquesible á xuntansa, que inda o resendo o traía hoxe na bolsa da roupa esa que teño que ir meter na secadora e canta jalvana me dá, por favor. E ajora que o penso, iso de aí atrás era ultrasecreto e ajora xa vou dereitiña ás toxeiras por lercha.

Típicas cortadoras de patas de jambóns de Niñóns

Amais, toume dispersando, falo de jambóns e secadoras cando todo o mundo sabe que o tema do día era a májoa de limpar os pés. A májoa de chejar á casa cos pés enchoupados e ajuantar aquí escribindo sen cambiarme porque non me dá a jaña de recoñeser que volvín. Á casa. Pa o lerio este tíñavos jardada unha cita estupenda de María Reimóndez, que disía así en A música dos seres vivos: Ás veces o fogar é o lugar máis estraño ao que regresar. Canta rasón. Non tando na casa o meu fillo, ese que trajou un megáfono e todo o enche coa súa vos, e despois dunha camiñada polos cantís do Roncudo en boa compaña, declárome antiulises. Que Ítaca nin que hostias.

E isto por unha fin de semana na Costa da Morte. Non quero nin imaxinar como se sentirá o noso Rafita, ese que saíu hai dous anos e medio na bici, percorrreu medio mundo e volveu pra a Coruña. O efecto dominjo ha de ser cósmico. Buah, neno. 

Aquí, como xa non sei que máis disire, collo e chanto outra cita, coma quen sabe ler, esta de Chesterton. Nunca a sacaba porque tiña medo de que me visedes o plumeiro, e di así: Un loco de verdad es el que pierde el camino de regreso a su casa y nunca lo encuentra. Ains. Ajora xa o dixen. Pero mira, Chesterton non camiñaba polos faros nin estrañaba un fedello na casa. Nin voara na súa bici polo mundo. Que cale a boquiña Chesterton. E ánimo, Rafita. Hai moitos camiños para lixarse a fondo neles.

Con todo, tola e así, encontrei o camiño á casa. O retorno. Aquí tou, escribinco cos pés nejros, cajándome en todas as Ítacas do mundo e moqueando porque xa vou collendo un frío que nin dios, a verdade. Vaia estampa. Case mellor vou indo pra a ducha e tomo unha sopiña e mándovos durmir, que é dominjo podrido e hai que deitarse cedo e soñar que enchemos os pés de merda polo mundo adiante. Dispensando.

Foto Gerva



*Xeixos en cormelán, que o sei eu porque o dixo o Suso Lista.

21 de nov. de 2015

INSTRUCIÓNS PARA CORRER EN MORDOR

Cualquiera que viva un infierno durable o pasajero puede, para enfrentarse a él, recurrir a la técnica más gratificante de cuantas existen: contarse un cuento (Amelie Nothomb)

Ás veces soñamos que non chove (Suso Lista)

Aquí no meu barrio, dependendo da dirección do vento, ás veses respiramos o aire alcatreante da refinería e/ou da depuradora de augas residuais de Bens. Refinar e depurar, din, e soa ben, anque ulir moi ben non ole.

Cando saio correr, paso o Portiño e vou bordeando a depuradora até chejar á praia contaminada de Bens, cabo das chemineas. No percorrido vou centrando a vista no mar, fasendo un exercicio consciente de abstracción do fedor e da arquitectura industrial da outra beira do camiño.


Pero hai un tempo que o aire apodreceu. Inda máis. De un tempo para acó o aire antóllaseme irrespirable, tan cargado como vén de efluvios tóxicos. Hoxe sopran ventos de morte, terror, odio, ameazas, hipocrisía e manipulación.
Cando sentes que estás correndo en Mordor e sopran ventos difíciles, sería de moito avío reforzar o exercicio consciente de abstracción da fealdade contándote un conto. O malo que non teño imaxinación. Quen me dera coma Nothomb, u coma o Lista. Se polo menos fose crente rezaba, pero como son atea e non teño imaxinación, nin rezo, nin narro: cuspo. Para depurarme. A ver se me explico:


INSTRUCIÓNS PARA UN ENTRENAMENTO DEPURADOR

1. Botarse a correr coma perseguida por un exército de orcos, canto máis tempo mellor
2. Parar ao pé da depuradora

3. Pechar os ollos e invocar a Gandalf ata que a balsa da depuradora de Bens torne o abismo de Helm (si, frikis, xa sei que Helm non está en Mordor, pero é licenza)
4. Cuspir nel. No abismo. Pero non vale cuspir de calquera xeito. Antes tendes que visualizar todo aquilo que está empodrecendo o aire: logo, por cada unha das cousas que vos cheiren mal e que vos doan, por cada unha das cousas das que vos queredes desprender, indes xuntando cuspe a modiño a modiño ata formar un bo gargallo, e logo guindádelo do xeito máis explosivo posible.
Repetir esta operación tantas veces coma sexa necesario para depurarvos.
5. Seguir correndo. Ajora os orcos serán poucos e covardes. E seredes vós quen os persiga.
6. Estirar. Iso sempre, chavalada.

Heivos ilustrar o paso 4 da técnica co entreno que me saíu a min hai uns días:

EXEMPLO

  • Cuspir pola semana en que oito mulleres perderon a vida por violencia machista, cuspir por todas as semanas que viñeron antes, polos políticos disfrazados de progresitas que recortan fondos e/ou rexeitan propostas de prevención. Por aquelas persoas que defenden sobre o papel a igualdade mentres por acción ou por omisión, en xestos públicos ou privados, contribúen a que a metade da poboación continúe sendo obxecto potencial de violencia e acoso, que contribúe a que continúe en condicións reais de desigualdade, marxinalidade ou invisibilidade.
  • Cuspir por aqueles que manipulan e son manipulados ata o punto de embarcar nunha viaxe sen retorno ao terror. Cuspir polos que reaccionan ante o terror recorrendo á violencia; polos que alentan e difunden o odio xenófobo e a ansia de vinganza sanguenta. Cuspir polos políticos que oficialmente condenan os grupos terroristas mentres os fornecen de armamento fabricado en empresas nas que teñen intereses económicos. Cuspir polos que ridiculizan as propostas de solución ao conflito que non contemplen bombardeos.
  • Cuspir por aqueles que trafican coas vidas dos exiliados. Polas portas que lles pechamos nos nosos cómodos países demócratas occidentais.
  • Cuspir pola situación das mulleres, cuspir polas lapidacións, lategazos e condenas a morte ou cadea que agardan aos disidentes en países cuxos dirixentes manifestan manter estreitos lazos de amizade coas máis altas autoridades do noso. Van pelexar os nosos representantes para que o poeta Ashraf Fayad non sexa executado, por exemplo? Unha de tantas víctimas deste país tan modélico, que na ONU decidiron nomealo líder da comisión de dereitos humanos. Non é un chiste.
  • Cuspir polas voces que se alzan responsabilizando a sociedade civil deses países por non reaccionar con protestas contundentes que atallen os seus males... Cuspir, logo, por aqueles que non entenden que o medo silencia e paraliza. Igual que nos silencia, paraliza e confunde aquí a menor e máis mesquiña escala; e por iso, dúas cuspideiras menores como colofón, relacionadas coa estratexia do medo:
  • Cuspir polo cambio na intención de voto que conseguiu provocar o cacarexado discurso apocalíptico dunha segura nova recesión caso de non gobernar os de sempre, eses mesmos que defenden a capa e espada o sistema económico que orixinou tal recesión, da que ajora nos intentan convencer que saímos cos seus datos macroecómicos na man.
  • Cuspir polas veces que abaixamos a testa e calamos ante abusos, arbitrariedades e inxustizas soamente baixo incertas ameazas veladas de despidos, perda de poder adquisitivo ou dos escasos dereitos laborais que aínda fican en pé... (E aquí autocensúrome. Tempos serán chejados de recuperar a voz. Estade atentos. Bueno, quen queira). Cuspir por todas as ocasións en que nos intentan silenciar facendo valer abuso da autoridade, costumes revenidos devenidos normas, xénero ou presuposta conveniencia xeral.
    Ao final a cuspideira quedou cun aquel de ladaíña atea, en versión señora cabreada, maleducada e pouco feminina, así como vos somos as de esquerda. Quen lea isto e ademais lle engada mentalmente o calificativo “fea”, que saiba que queda inmediatamente integrado na primeira cuspideira.

    E por min máis que sejía, non haberá lotes de refujallos que botar ao abismo de Helm...pra deshidratarse. O que non había era tempo: tiña que voltar pra a casa a fume de caroso, porque son das que concilian cando lles deixan conciliar, que nunca se sabe cando é, ou se é legal, e non dou feito. Amais que ijual me mandaban un jarda por vándala cuspinte, ou un exorcista.

En fin, xentiña, anímovos moito a probar esta nova técnica de entreno depurador. Se tedes aljunha dúbida xa sabedes: aló estarei ao bordo do abismo pola banda de Bens. Prometo non cuspirvos. E ajora a durmire e soñar que non chove e que persejides orcos moi moi pequenos e covardes.