28 de feb. de 2015

SILENCIO, ORIENTANDO

Los domingos deseaba estar en otros sitios […], en cualquier cansancio

Iso de aí atrás disíao Erri de Luca, pero eu dígovos que os domingos e se cadra aljún sábado tamén, que eu a verdade moito non vos son de botar o día en Marineda, e tendo tempo libre como tiña este último sábado 21 de febreiro, fun cansar aló en Bastiagueiro participando nun rito iniciático que consiste en botarse a correr polo monte cun mapa do tesouro e perderse, con mapa e todo. Orientación disque lle chaman, e debe ser de moita moda, porque non imaxinades o ambientaso que aló encontrei, talmente de sesión vermú pero en orientadores, que orquestra non habería pero megafonía si, e veña coches e máis coches -e caravanas, sobre todo caravanas, que pra min que son material obrigatorio- a ateigar o aparcadoiro do INEF, e todo eran buffs e mallas e medias e equipasións conxuntadiñas, e polo medio un nacho disfrazado de vaca ou de dálmata, non sei, que era o que máis prestancia lle daba ao evento. E o evento chamábase Campionato Galego de Orientación, que sendo galego digo eu que o disfrace máis ca de dálmata había ser de vaca, e disque a vaca quedou terceira pero non sei en que, porque unha das cousas que aprendín é que en orientación hai cen mil categorías e todas con nomes raros que soan así coma os das fragatas que facían en Ferrol cando aínda llelas deixaban faser: que se M21, que se H35, que se Mnonseicantos..., que esta xentiña tenvos unha fala que é coma o barallete pero en orientación, e aínda menos mal que a min tocábame unha sinxela -unha categoría, entendámonos-, iniciación longa chamáronlle, sen letras soltas nin numeriños, sen abreviar, e aí non tiven perda, e tamén debeu ser o único.

Porque a ver, eu cando me inscribín uns días antes e lin naquela páxina da FEGADO que che cobraban tres euros pola pinza, pois... pois... calei a boquiña e pajei, pero lojo moitas voltiñas me daba na cabesa que así a todo, os tíos calvos, por exemplo, para que raio han querer os calvos a pinza, vamos a ver? E non lles valería máis regalar o típico, unha camiseta, unha bolsa, un buff, unha caravana? Lojo xa alí, na entrega de dorsal e pinzas desasnáronme moi amablemente, e así foi como aprendín que destas alturas do desenvolmento tecnolóxico aplicado a perderse no monte, a pinza substitúe as tarxetiñas aquelas que se picaban, e que mellor me había acaer cinguida ao dedo ca suxeitando o pelo, e ben máis aquelada e ergonómica á hora de pasala polos controis electrónicos eses, non sendo que preferise introducila pegando un pinchacarneiro mortal por cada baliza, que iso dijo eu que xa sería cuestión de gustos. Moito se aprende saíndo da casa.

Anque debo confesar que un pouquechín aprendida xa cheguei: por exemplo, en decembro, grazas á andaina de Orro, souben que se che dan un mapa, calamidá, é para que te guíes por el e non para ir laretando e cantando mirando para os paxariños, que se non chega a ser por un corredor en retirada do trail que nos indicou a posición cando, unha vez perdidísimos, o meu fillo sucumbiu presa de fonda e ostensible desesperación e as maiores xa iamos máis ca aborrecidas de escoitalo laiarse, se non cheja ser polo rapaz aquel, disía, os callos quentiños tan gorentosos do xantar nin os cheirábamos, e ao final inda menos mal.

Neno descarriado en Orro

E de alí a pouco, grazas a unha sesión familiar de introdución á orientación que organizaban os veciños de San Pedro de Nós, ademais de pasalo en jrande, aprendimos, lendo despois na casa os manuais con que nos obsequiaron, que aquel día en Orro fixeramos francamente mal laretando, berrando e cantando porque disque a orientación hai que practicala caladiños por norma, así coma en voto de silencio, e xa me paresía a min que nos puntos de control nos miraban algo raro aló en Orro canda pasabamos cantando, e o malo que desde aquela ao meu fillo -nada zen-, parece que xa non lle reina coma antes orientar por moito que lle insistas nas marabillas do silencio e tal.

Iso si, onde máis aprendímos (pinzas á parte) foi nas saídas en grupo que organiza o Fojo, pobre rapaz. Digo pobre porque sendo un gran deportista, tendo tanta experiencia e tratando coa élite, o pobre non merecía verse sumido naquela voráxine infernal de alaridos, esvaróns, queixas, interrupcións permanentes e pelexas con paos e pedras de dous pequenos rugbiers, un deles meu e outro emprestado, que por veces case non nos deixaban escoitar aos adultos as explicacións que tanto nos interesaban, que nin ameazándoos con mandalos internos acougaban, sobre todo o día que fomos por Arteixo, que inda non entendo de onde saca Fojo tanta paciencia e aguante, que a outros por moito menos había que montarlles un crowfunding para mandalos a terapia, pero el é así. Amais de alto. Tamén moi mal repartido anda o mundo.

Ao final non foron internos

Pero volvamos ao día F21 (uséase, 21 de febreiro, que parese que prendín na orifala) aló na explanada do INEF; de como, despois de ver por alí as miñas tan admiradas Almudena e Priscila, esas grandísimas atletas que coma sempre farían podium, que para min que viven nun, e despois de saudar na mesa da organización a outro crack coma Quito, que ajora disque anda envolto con Pris e outros nunha animalada chamada Brigantia Expedition Team que soamente de saber o que van faser dan ganas de ir a urxencias, disía eu que despois de encontrar semellantes macro deportistas e cando xa daba en rosmar para min “pero que raio farei aquí”, agradecín infinitamente dar con xente así máis deste planeta, máis de carne e óso, como Mónica, Carmen e Iván, que me libraron da sensación de chegar soa o primeiro día de cole, e me levaron limpar a pinza -de datos, que lixo non tiña- e me guiaron á saída e me deron boísimos consellos e moi útiles indicacións que por suposto esquecín ao momento por mor dos nervios, que iniciarse é o que ten, que anda a xente dispersa. Literalmente dispersa: visto desde o ceo, aquel cacho de monte había ter o aire dun formijeiro recén destruído con todas as formijiñas apurando desnortadas en todas direccións. A pé de monte máis ca formijeiro paresía manicomio, pero bueno, sempre gardo marabillosas lembranzas dos sitios que me recordan a un manicomio.

Aquí unha morrendo coa verjoña

E aló no medio da barafunda, despois de saudar a Fanny Ferro e Annabel, saín bastante optimista, porque mira que chapara os controis a véspera. Veña ler e reler todos os enlaces que nos mandara o Iván. Mira que cría levalos todos ben repasados e aprendidiños. Sabía de memoria os controis de muros, cortados, rochas, afloramentos rochosos, vaguadas, tocóns, liñas eléctricas, estradas, camiños, matogueiras, límites de vexetación, bosques, cotas, colinas, pontes, pozas, pantanos, ríos, canteiras e non sei cantos máis. Menos este, que levarei gravado a lume o resto da vida:

x

Elemento singular. Elemento singular, din. Tres veces, tres aparecía na lenda, eu eu de burriña as tres veces veña partir os cornos buscando balizas en cruces de camiños, que foi o que interpretei na miña burremia, e inda non sei como ao final dei con elas, igual foi milagre. E xa me diredes que ten de elemento singular unha aspa, leñe, que fai falta ser símbolo pouco intuitivo e mecajonasconvencións, e nas normas de orientación todas, dispensando. E como xa na segunda aspa das narices andaba máis ca cabreada co mundo e farta de dar voltas inutilmente, e como me viñeron pedir situación no mapa algúns raparigos perdidos (outros pouco intuitivos, vir prejuntarme a min, así a todo), xa a partir de aí empecei a rachar co voto de silencio ese botando cantos xuramentos coñezo e axudando os cativos, e xa cando caín na conta de que inda por riba confundira a baliza 6 coa 9 por levar o mapa orientado na dirección dos meus pasos, que tamén hai que ser inútil, aí xa dei en blasfemar a viva voz en arameo, e así cuspindo escoura de galeras e correndo a cachos fun pasando o rato ata entrar en meta en pésima posición pero talmente desfojada, que é o que ten a orientación, que desfojas toda.

E que digo eu que a ver se isto non o len os da federación e así podo ir blasfemar noutra destas, que moito che me prestou. E máis nada. A durmir, que xa son horas.