28 de maio de 2013

GALICIA MAXICA TRAIL APERTAS - ESVARO NO COUREL

Pero quedei sen elas. Sen as apertas de Moutinho ao entrar en meta, que a ver que necesidade tiña eu de ir esvarar no Courel, alo onde cristo perdeu os cravos, naqueles eidos solos onde ninguen foi nin ha de ir, se non eran as apertas de Moutinho ao rematar, que aquí churrasco non daban.

E non pintaba mal a cousa -quitando a semana previa estresada, maldurmida e guarra de nocilla- (alo foi a captatio benevolentiae de rigor), nooon, non pintaba mal: de feito, contra todo prognostico, conseguin non perderme no camiño Sarria-Seoane, ghrasias as indicasions dos meus anfitrions, Carola e Serxio, e mais dun corredor asfalteiro de Sarria que apareceu na barra dun bar tomando as cañas a vespera (isto non e frugal, seino, nin ortodoxo pa a vespera dunha carreira, pero calademe a boquiña e deixademe vivir, vale?)

Sarria-Samos. Friaxe, sol, pelejrins.
Lembranzas doutras xeiras en que a miña anfitrioa, gran medievalista e museologa, me guiara polos segredos da abadia.

Samos- Triacastela. Friaxe, sol, pelejrins.
Atraveso terras tremorentas sen atrancos (nun tris tras, sen tregua, e se queredes tres tristes tigres tamen volos poño, erre que erre)

Triacastela-Alto do Hospital. Friaxe, sol, pelejrins.
Xa lles vale aos pelejrins no medio da estrada.

Alto do Hospital-Seoane do Courel – Friaxe, sol, estela de condutores aborrecidos.
O retrovisor reflicte imprecacions contra a vella do Opel Austwich a 20 por hora.

Seoane do Courel, andandara a escola esa onde reparten? (dorsais)
Baixo a costa ghrande. No camiño saudo a Manuel. Non recordo o que falamos porque deixara as neuronas ciscadas por Sarria. Tamen a Quirina e Palote, parella supersonica. Dorsal, camiseta azul GMTA bonita bonita, plantiña de regalo. Chamanme “doña”. Non respondo cun bolsazo porque non hai confiansa e levo mochila, pero na proxima xa veredes, orghanisadores. Bolsazo co ferro de pasar dentro pa mais contudensia. Co debido respecto  :D
Subo a costa ghrande. No medio saudo a Luis e tamen a sufrida Lucia, que vai preguntandose que faser mentres o mozo trailea, eterna pregunta da xente acompañante. Logho vexo unha cabesiña asomando nunha fregoneta: Luis o da Camara, de palique con Carlinhos, ultreiros ambos. E a pobre da Loli enfrontando un reto moitisimo mais arduo: esperar que o home ultree. Loli, fenomena. Faltaba Blanca, trailera maratoniana que imaxino que teria que pasar sen correr pa quedar co cativo. Opa ai, Blanca, espero que cadremos axiña nalghun monte.

Un que pasaba cara a escola –se e que van coma tolos- case me deixa sen plantiña e sen dorsal mentres lle sacaba esta afoto a Luis, o gnomo da fregoneta:



Deixo a chaqueta no coche, prendo o dorsal no mochilo de Dora a Desbrosadora. Empezo a baixar a costa ghrande. Volvo ao coche, deixo a plantiña, ai que despiste. Empezo a baixar a costa ghrande. Volvo ao coche, collo as luvas CTO. Empezo a baixar a costa ghrande. Volvo ao coche, penso en fuxir. Desisto. Baixo a costa ghrande. Erame mellor ser covarde e fuxir, pero por non volver subir a costa ghrande xa logo quedo a trailear.

Fago a pailaroca mitomana autopresentandome a moi admirada Sonia Botana, que me conta un cachiño da sua traxectoria. Peaso de runner, peaso de forsa e exemplo de superacion. Reverencia.

Saio peghadiña as compostelas Belen e Cristina. Encantame que haxa un tapon descomunal xusto antes da primeira baixada cabr…dificil, porque asi nos da tempo a presentarnos a Raquel, que tivo a amabilidade de sacarnos esta foto con Luis, que tamen e fillo predilecto deste blos por tantas flores que lle bota:

Non e unha romeria, chamase trail.

Na Cova da Mouta, Mourinho – Espera, non: na Cova da Moura, Moutinho (asi si) recibiunos cual espirito benfactor das tebras espelusnantes, ou das espeluncas tenebrosas, ou algho asi, advertindonos de abaixar a cabesa pa non escachala contra as rochas, a poder ser, e felicitandonos por atrevernos a vir esvarar ao Courel. Pero de apertas nada, mecajina.

Val dos Moutinhos das Mouras - Foto GMTA


Xa logho fun quedando soa por torpe e zoupona. Outra ves estamos solos no monte, non vemos xente nin dios! Rozaduras na man, nocello esquerdo teimando en torcerse cada tres pasos, ollada cravada no chan previndo escordaduras, ollada perde de vista balisas, mecajoental, zoupona desorientada, volta atrás, encontrar balisas, seguir, relax, relax, relax, magnifica paisaxe fluvial, zoupona arrebatada polo fluir melodioso das augas e o verdor da fraga, mecajoenninjundios, pero outra ves, sera posible, as balisas nomades esas seica deron en xoghar as aghachadas?, zoupona entra en panico, balisas are missing, o chan ten vocasion rampante, ostion on the floor, aterraxe forozosa en cadeira esquerda. Os espellos seguen ai, perennes e cristaiños,! Pro a ledicia…a ledicia: onde ma levaches, rio? Bagoas mal reprimidas, interrogantes patafisicos a destempo, usease, que vaia o TAC a tomar vento, que o que son eu dou volta. Coxa, pero dou volta, vive dios, pero asi a todo que ben pouco duran as firmes determinacions na casa da agnostica pseudotrailera, que logho dun cacho de volta retomo o rego, que tanta quilometrada pa cheghar eiqui non ha de ser de balde, e se non son quen de trotar pois camiño ou rebento ou algho, e sabemos que ti podes ser ser outra cousa, sabemos que o home pode ser outra cousa. E disque a muller tamen. E a muller trailera xa non vos quero contar; a muller trailera e moi traballadora, traballa na casa e mais traballa fora.

Xente ao lonxe que se vai acheghando, estupendo, formamos desfile de excombatentes, hasta o noso sudor sen alento perdese na terra, un chisco de parola de cando en ves e moi paseniño imos fatigando marabillosos camiños que nos levan por Vilar, onda o artesan Xan do Ferreiro e o seu museo etnografico, e o palco da musica que semella feito para a Orquestra Azul de Rivas en Un saxo na neboa, que mesmo parece que os estou escoitando na sesion vermu disindo aquilo de Nos dirigimos a nuestro distinguido publico en castellano ya que el gallego lo hemos olvidado despues de nuestra ultima gira por Hispanoamerica




Foto GMTA

Que lindo era o avituallamento aquel do lavadoiro de Froxan; alo preghunteille ao Linkin o que lle botan de comer na sua casa para faser do tiron os 101 Peregrinos e Ronda; pero sobre todo pareceume lindo porque tiven a sorte de poder falar por primeira ves con Lupe Lodeiro. Que gran muller e Lupe e cantas ganas teño de que se poña ben e volvamos vela correndo coma unha gacela. Outra gran muller, Almudena Suarez, convidouna a compartir o podium do TAC na entrega de trofeos, no que para min foi, con diferencia, o mellor momento da xornada:


Forza, Lupe!
E noraboa a toda a xente trailera e ultratrailera, con podium ou sen el



Despois disto, que mais podo dicir…

Existindo mulleres da caste de Sonia Botana, Lupe Lodeiro, Almudena Suarez, e tantas outras, seguireime limitando a exercer de bufona a traves deste lameiro e a compartir cachos de lecturas, se mo permitides.

En todo caso, recomendovos ler unha cronica de verdade:
 http://jeffxavi.blogspot.com.es/2013/05/tacderrota-o-victoria.html

Ou tamén os vídeos de Luis Rodríguez, o da Camara:
videos UTAC 


Igual outro dia acabo de contarvos canto eu chorei chorei o sabado a tarde na baixada vertical en lousa humida e como abandonei no quilometro 31 sen remorso ninghun -non sendo pola lamentable perda da aperta de Moutinho :D – e de como ao dia seguinte na Louzara xabreira do Baixo Courel descubrin o marabilloso roteiro poetico de Fiz Vergara da man dos meus anfitrions (ghrasias mil, Lía, Carola e Serxio) e da Asociacion Cultural Ergueitos, e tamen de como escoitei a Paco Pestana ouvear poemas empoleirado nun poste da lus.

Paco Pestana ouveando a Fiz Vergara


Pero iso sera outro dia. Hoxe prefiro parar e dedicarlle cada unha destas humildes palabras a Lupe e desexarlle o mellor. E a Pauliña, moitos animos.

Galicia Maxica Trail apertas para tod@s. Ala, todos dios a durmir e a soñar co Courel.

 Foto de Tomy Cuba


BALIZAS
Textos de Novoneira
Textos de Fiz Vergara
Texto de M. Rivas





14 de maio de 2013

EU QUERO SER ARTABRA - 2

E habera que seguir logo.

Xa estando os frikis reunidos geiper na lagoa de Mera, xusto cando me achego a saudar a Luis, Ezeq e Alvaro collen e dan a saida, ai mima, eu aló no medio, que espanto, eu que sempre saio de ultima pa non entorpecer. Pois non me quedou outra que botar a trotar par deles. Xa logho foi impar, que non lles dou seguido o ritmo; soamente compartin con Ezeq un treito en que lle deu tempo a rifarme por correr cos brazos moi abertos, que tamen xa ian sendo horas de que un koruño destes me chamase a atencion, que eu ben me vexo nas fotos e parezo un croasan buscando bronca, e inda por riba talonadora. Que fatalmente corro. E que ben corre Ezeq, que nos videos que sacara Luis o da Camara alo na Capelada veslle un aquel de tarahumara, que a ver que pinta un tarahumara na Capelada, diredes vos, correndo par dun croasan macarra, pero cousas máis raras se viron, se eu vos contara.

Alo foron os rapases, aí quedo concentrandome nos talons, nos brazos, na respirasion, no terreo, en deixar oco para que me adianten os lixeiriños, en sacar os panos do peto do cinto portabidon a tempo pra non parecer un trol (eche boa desghrasia ser alerxica), na posicion do bidon do meu primeiro cinto recen forneado no decatlon (mamá, ya soy trailera), ; en que non se me mova moito o buff; en dar un chisquiño de conversa de cando en ves; en tomar nota mental do percorrido; en desfrutar da paisaxe...(Respiro). Isto era moi estresante, Carmiña, como disia Manquiña. E na mesmiña orde que fun enumerando as preocupacions funas ciscando polo camiño, que correr e o que ten, que logho entras en ermo mental e deixaste ir e importache todo un pemento; quer disir: que lle dean a posicion dos talons e dos brazos; respirar é acto reflexo; o terreo non e tecnico, botome pa un ladiño e a xente xa pasa, que panos nin que farrapo de ghaita habendo metodo tradisional (e o moi oportuno de Luis inmortalizou o momento trol, que igual ai debin mirar un pouquiño pola miña imaxe, que non quedei nada Hepburn e aínda me han de vetar os CTOs, glamurosos como son, que eu tamen gostaría de ter ese chic artabro pero non me sae), o cinto e como non levar nada, as traileras temos dereito a despeluxarnos, a conversa flue cando ten que fluir e a paisaxe xa deslumbrara en canto saiamos a beiriña do mar fronte da Marola, pasarei a mar toda.



Videos de Luis o da Cámara, tamén coñecido como Luis Rodríguez Núñez 
Que ilusion, o primeiro video que poño no blos. Levoulles todo un tratado de instrucions a Luis e Candido sacarme de burra, conste, e xa veredes, para a proxima ves xa non me lebrarei de como se fasia

Debia dar moita magoa verme. Digo eu que seria por iso que ao chegar a unha saida do sendeiro, o señor que  estaba controlando miroume enfite e fixo un aceno que eu interpretei como que habia que seguir pola estrada, por unha costa bastante empinada  :-(   Eu obedesin toda mandadiña, botando os fighados polo asfalto arriba; pero ao chegar ao alto deume a impresión de ir moi soa, volvin a vista atrás… e alo estaba a ringleira de corredores que cruzaban a estrada e inmediatamente se internaban noutro carreiro. Por uns instantes acordeime moito da familia do nacho de amarelo, que a ver que fixera eu para merecer aquilo; pero cando baixei onda el miroume confuso e explicoume: “yo es que crei que querias abandonar, mujer”. No momento marmurei  imprecacions malsoantes, ofuscada polo asfalto, pero deseguida escachei de risa imaxinandome a min mesma aparecer entre a espesura coma un trol suorento, torpon, desacompasado, pesadote, colorado, sen folghos… A ver, o nacho aquel tiña razon, que non fai falta ser un xenio da intuicion pa desbotarme como corredora; eu de feito teriame mandado a murar mesmo antes de empezar a carreira. E aínda me escarallaba calculando o que tal pensaria o fulano ao verme subir pola encosta  a paso lixeiro, que unha cousa e querer abandonar por cansazo, pero abandonar por cansazo liscando a todo meter costa arriba...ai xa se debeu cheirar que algho non lle acababa de cadrar.  :D

Ao retornar ao rego cadrei un pouquiño cunhas rapazas de Nosportlimit que xa me soaban do Xalo e que parece que prometen moito na montunada. Quen me dera poder adestrar asi cun pouquechin de organización… Seguiria sendo unha petarda pero con fundamento. Asi a todo, pesoume non terlles advertido algho asi como “Que fasedes, insensatas? Deixádeo aghora que  tades a tempo, que empezas coma quen non quere a cousa e acabas decatlonera de coleta choni,  falta de unllas nos pes e escribindo un blog”. Pero non llelo dixen e ighual xa estan anotadas nun ultra, miñas santas.

Das miñas runners preferidas de Santiago viña unha metade, ou sexa, Belen, que facia a carreira acompañada do seu colega, e menos mal. Digo menos mal porque daquela xa vos estaba a medio derreter (ghanas de entraban de ghindarlle pedriñas ao sol e chamarlle idiota para espantalo, como fixera meu fillo de pequeniño un verán en Picos ao decatarse de que non había neve) e acopleime a eles para non sucumbir a tentacion de espatarrarme nun campeiro, e o rapaz animabanos moito. Ghrasias aos dous!

Avituallamento do km 15. O avituallamento do km 15 era tan estupendo que o terian que sacar nas peliculas, e xunto coas luvas e os imperdibles, unha gran xenialidade do CTO. Porque cando vin ao nacho ofrecernos auga, isotonica e unha birra houben botarme aos seus brazos, pero optei polo comedimento. Ai dos que levan na fronte unha estrela, ai dos que levan no bico un cantar. Bueno, poida que a estrela de Rosalia non fose de lupulo, pero tiña que meter unha cita ainda que fose con calzador, pasa algo? En fin, bebin augha e nada mais ca augha, non abracei ao meu avituallador preferido e botei os catro quilometros restantes automotivandome coa imaxe dunha Estrella Ghalisia xeada en compaña de Estrella, vallame a redundansia, que quedara en vir ao final para irmos xantar, e eu soñando coas cañas e os mexillons de Lorbe, que se non fose pola imaxe mental e polos azos que nos ia dando o colega de Belen, ighual ainda taba hoxe en dia extraviada e asilvestrada no Dexo, destilando licor de chorima e alimentandome  frugalmente, habendo no mundo marabillas coma estas:


Pero isto e frugal????, como dicia Asterix en Belxica

Toxos, breizo, mantos azuis e fucsia de flores contra o mar… Destrepada divertida con corda para as zouponas, rochas, volta a civilizacion, paseo, praia e xa tamos cheghando. Alvaro, Candido e Ezeq dando animos… Non me adiantan xubilados espontaneos no paseo, o que e moi de agradecer, e entro coma sempre, feliz e cun pouquechin de vergoña pero desa da que non fai dano. Alegroume poder saudar a Cristina, a outra metade do Comando Compostela que non puido conseguir dorsal, e tomar algo con Candido, que tivo a mala sorte de mancarse contra o final…Animo e forza! O resto dos koruños inde por ai, que sodes uns bebeleites :D




Rematou o CTO, pasei o trail todo


Proximamente neste lameiro, contareivos que irei un dia da Coruña ao TAC Courel por terras liberadas. Vaia xeito de desbrozar a Novoneyra, tou feita a terminator da literatura galega. Pero ainda eran peores os do colectivo Ronseltz, que lle dedicaron este bonito haiku:

Uxio
imosche facer a parcelaria
e vaste cagar en Dios

O caso: os do Courel, ideme lendo a Novoneyra xa que, rematado o CTO, heivos tomar a leccion no TAC ou no UTAC eses da GMTA (vallanme as sighlas).

E agora a marujear, a lavar os dentes, jesusito de mi vida e pa cama. Eu durmirei coas luvas CTO postas, e malo sera que non amenza algo mais artabra.






13 de maio de 2013

EU QUERO SER ARTABRA - CAPITULO I

Vaia ataque de cordura sufrin a vespera do Costa Trail de Oleiros, arre demo. Deitada na cama vinme asaltada a traizon por unha espelusnancia parda de algho asi como pensamentos viscosos tal coma estes:

-         Quen me mandaba a min inscribirme na lista de espera? Por que os artabros eses, os xefes da lista de espera non me tacharon por anana impresentable e chamaron a a outro/a? Por que, se total no fondo non quero ir? Que significado oculto ten o dorsal 300? Vou tardar 300 minutos en rematar? Vou chegar xusto no posto 300, ou me vai adiantar algun xubilado espontaneo que estea a mornear nun banco da praia?

 Funcionarias, cual es vuestro oficio?

-         Quen me implantou no serebro esta teima absurda de reptar traballosamente polo monte, sabendo de anteman que son unha pataca: paquete subindo, pacata baixando e demais palabros que leven p, t, e k? (moi produtivas resultan as oclusivas xordas para describir a ineptitude)

-         Desde cando unha caralladas coma min non sae un sabado por cheghar en condicions minimas a unha carreira? Ein? Tanto me descoñezo –“con lo que yo fui”, como diria Corredoira-, que ghanas me entran de retirarme o saudo por transfuga.

-         Por que non aproveitei esta fin de semana para mirar escaparates de roupa e calzado de xentiña normal e botei horas babeando no Decatlon? En que intre da miña existensia se desencadenou esta estraña mutasion? Aquilo de chamarme pirucho de nena tiña fundamento?

-         Como me vou sentir cando me plante ali soa a recoller o dorsal, afeita como estou ao escudo protector dalgun colega? Serei capas de desviar a ollada dos meus pes, de non poñerme coma un tomate, de articular alghun palabro sen tatexar?

-          Por que non pecho dunha ves a leria esta de blog –polo que pido desculpas publicamente- e aproveito o tempo mellor, que moi sobrada non ando, entre traballo, fillo, marujeos, pseudoescasosentrenos e aghora que, por se fosemos poucos, tamen cheghou a avoa?

Ein?

A deriva das miñas reflexions poderia resumirse nunha frase da Biblia (tamen coñecida como GAG, Guia do Autoestopista Galactico): ´´E que hoxe fixen algo malo? Ou e que o mundo sempre foi asi e eu botei demasiado tempo metida en min mesma para decatarme?”

E con todo, amainou o lado escuro, amenceu a mente en branco e alo fun, maquinalmente, sentindo que a miña vida era unha especie de soño, e preghuntandome a quen pertenceria ese soño e se o estaria a pasar ben (GAG)

A lagoa de Mera estaba esplendorosa. Eu non.



Ainda menos mal que logho topei con Luis o da Camara, con Eloy Kriptonito, con Candido e Carlinhos, e puiden distraer a verghoña e mesmo tomar un cafe. Magoa de bola que nos puxeron con el e que non papamos porque disque somos deportistas deses, quen ma dera aghora, coa pintasa que tiña.

E as luvas que viñan na bolsa que nos deron co dorsal? Que me disides das luvas? Son o maximo, son supermegafashion traileristicamente, discretas a la par que elegantes, chic, divinas de la muerte, que todo foi probalas e sentirme (outra) muller, que ganas me entraron de ir a pegharlles unha aperta ben forte aos da orghanisasion. Se mesmo os imperdibles pa o dorsal eran chulisimos, negros e pequeniños. A partir de aghora os Artabros estes do CTO quedan nomeados estilistas oficiais montunos. Marcan tendensia, neno. Heilles pedir consello sempre, que boa faltiña me fai.



Mimadriña, o que levo escrito e ainda non botamos a correr.

En fin, antes de dar por rematado o festival de hoxe e pensar nalghun titulo pa esta entrada e poñerlle o apelido -I_ (continuara), porque maña hai que erguerse cedo e prefiro durmir coa cabesiña na almofada e non derriba deste teclado inutil sen acentos, antes de todo iso queria contarvos o contentisima que quedei cando, despois de deixar a chaqueta no coche e suxeitar o dorsal cos nanofashionimperdibles, un corredor descoñecido chamoume polo meu nome e comentoume que lle gusta moito isto. Si, este lameiro de blog. Gustalle. Incrible. E faloume de Rivas e doutros autores e comparoume con outros mais que eu non coñezo e xurovos que eu non daba creto e que o subidon foi tal que sentin que soamente por iso merecia a pena estar hoxe en Mera disposta a facer o ridiculo unha vez mais. Bueno, por iso e polas luvas. Neno, de parte da miña autoestima: tas na tua casa. 

Pero veña, todo dios a durmir, que xa son horas.

Continuara

9 de maio de 2013

ONDE VAS, RAFITA VACAS

Porque digo eu se o rapas non podia levar a chavala a un todopagho deses a Benidorm ou a Torremolinos, eu que sei, e estomballarse alo nun flotador de piscina cubeta en man, que mira que ricamente habian de estar; coma o rei na cesta. E non, que disque quere marchar el soiño en bici pa o Nepal, talmente coma quen vai dar unha volta polo rio Mero, vamos. Unha colleja habia que arrearlle.

E cando o coñecin mesmo parecia normal e todo, que mira ti como engana a xente. Bueno, en realidade lino antes de coñecelo, porque hai cousa dun ano eu dedicabame a fisgonear no foro de Correr en Galicia e lia os relatos das batallitas dos Koruños traileros e cada ves me puñan mais envexa, porque eu cheghara da aldea e estrañaba correr polo verde. E ali souben de Fema, que foi o primeiro que me guiou polo monte; de Paco (Geiperman), que fixo de min un home polos carreiros do Seixo Branco; de Anarky, que hoxe en dia ta feito un animal; das tolerias encantadoras de Corredoira e de Paula (parabens, parella!!!), que daquela pa min era como a muller de Colombo, que sempre se falaba dela pero nunca asomaba; de Candido, Repanocha, Rafita e Iaga, que participaran naqueles ultras de Andorra, e o moi jartible de Rafita disque fora finisher no superultramegatrail que te cangas, de mais de 100 km cun desnivel de manda narices, e xa lle quedou unha aura heroica, mitica, mesmamente de Pelaio en Covadonga, de Roland nos Pirineos, como saido daquela epoca lendaria en que os espiritos eran valentes, os premios eran altos, os homes eran homes de verdade, as mulleres eran mulleres de verdade, e as pequenas criaturas peludas de Alfa Centauro eran pequenas criaturas peludas de Alfa Centauro Ehem. Xa tardaba en esbardallar. Unha caña para quen acerte de onde ven a frase (ta ben facil).


Zapas heroicas postAndorra 

Cando xa o coñecin en persoa quixen poñerlle un monumento, pero non polos ultras, senon por prestarse a conducir o meu Opel Austwich por aquelas curvas infames do camiño a Manzaneda, naquela ocasion en que eu fun faser o ridiculo na media de Penedos e Rafita corria a maraton, que o rapas esa tempada fixera asi como catro maratons de montaña en catro semanas e digho eu se non deixaria o sentidiño alo no bicarelo do bico do brelo* dalghun monte perdido, ai jesus. Ezeq tamen viña no coche, pero como non se ofreceu a conducir ta castigado. :D  Nesa mesma fin de semana tamen coñecin a Ana, Lucia e Repanocha; de feito coñecinos despois de petaren media hora na porta do meu cuarto para que a pobre de Ana poidese entrar a durmir, pero a culpa toda tivoa a cea exquisita que nos preparara Rafita, que me deixou trasposta ata o punto de que por pouco houben perder a saida da carreira ao dia seguinte. E deberon pensar que nunca ceara.

* Tou Novoneyrizandome para integrarme ben no trail do Courel. Isto e unha nota a pe de paragrafo relativa ao sentidiño que deixou Rafita no bicarelo do bico de brelo; eu aviso por se alghen ta perdendo o fio.

Pero en fin, que me deixou impresionada o seu xeito tranquilo de entender as carreiras de montaña. Xa lle lera eu no foro algo parecido a “aprendi que lo importante no es el tiempo que tardas en completar una carrera, sino el que tardas en recuperarte para la siguiente”. De non ter encontrado xente coma el naqueles primeiros momentos seguramente teria abandonado esta querensia polo monte, e dese xeito teria perdido moitas ocasions de rabuñar anacos de felicidade. Ao final quedache unha sensacion de agradecemento que te fai sentir estrañamente cercana a esas persoas, ainda que non saibas case nada da sua vida, ainda que coincidas poucas veces con elas. Unha secta, talmente :D

Logho volvemos cadrar un venres que apareceu alo nun alto no parque de Bens, o mesmo dia que coñecin a Candido e a Corredoira na primeira das lamentablemente escasas sesions Bensres, e corrimos e desaghatuñamos penedos e ao final Candido e Rafita formaron un dueto barefoot para rifar comigo por talonadora e eu marchei pa casa toda propiocepcionada, e ainda e hoxe o dia que non consigo pisar ben. E como digho eu, a ver quen e a bonita que se fai barefoot medindo 1,53, que para ingresar nesa secta pidenche ter boa planta, coma Candido e Rafita, ou coma os soldados, eu que sei. Pero algho aprendin tamen aquel dia.

Outra troteleria que cometimos – tamen con Candido, Begoña, M Casal (alias Speedy Rodrigues), Seixi, Alvaro e Mario- foi a do Mandeo, 17 km molto faciles e divertentes con descanso para xogar no parque incluido e baño no rio ao rematar, que no mes de xaneiro ainda ten merito, e cunha excursion que cheghou por alo e que quedou admirada das zapas de Rafita, bua, neno, como molan –eran todos altos, claro. Remataramos cunha paparota na Espenuca, que nos prestou tanto que Rafita quedou botando a sesta nunha varanda coma un faquir, e logho ao espertar subiusenos ao campanario e non o dabamos baixado dalo, que o das alturas havos ser atavico, ou como minimo vocacional. Vouvos poñer fotos para que vexades que non minto:


Aqui falta Mario, que sacaba a foto

No bicarelo do bico do brelo




A ultima montunada na que cadramos foi Gondomar, na que por fin se animou a correr Marga –Marga, cal e a proxima?- e na que puiden ser testemuña do recibimento que lle dedicou Berta na meta (quede claro que o vin porque eu fixen o minitrail, non porque eu chegara antes, of course), todo o cal me reafirmou na miña postura esa de cando entro en modo maternal-repartidora de collejas. Que Nepal nin que ochocuartos; pasa pa casa, landru.

Waiting for Rafita

Eu ainda abrigaba eu esperanzas de que na cea de despedida alguen o chamase a capitulo, ou que secundasen a miña proposta de partirlle as pernas pa sacarlle os paxariños da cabesa, pero en vez diso acabamos o peor de cada casa bebendo sen sede e amañando o mundo, veña que se complots politico-armamentisticos, veña que se o papel funesto de Stalin no devir do comunismo, veña que se a situacion da muller nos reximes fundamentalistas, veña que se agnosticismo versus ateismo bravo… E ai quedou a cousa, que ighual o noso Rafita xa anda a pedalear polo mundo adiante, e todo por non arrearlle unha colleja a tempo.

Foto roubada a Paco, dispensando

E xa que non demos feito bo del, habera que desexarlle toda a sorte do mundo e unha moi felicisma travesia ao noso Rafita, o home dos grandes retosOnde iras, Rafita Vacas?

5 de maio de 2013

NAI EXTREMA

Hai nais mais extremas ca ti”- espetoume a criatura atermica que teño por fillo o outro dia despois de botar duas horas seguidas bañandose na praia. Argumentaba que na auga son unha frioleira, que nas baixadas empinadas en bici vou freando seguido e morta de medo, que odio xogar ao futbol e que patino moito mais lenta ca el, onde vai parar. Razon non lle falta ao condenado cabezudo -como lle diria C3PO a R2D2-, pero asi a todo, que tan mal me sentou. Levo tirado tanto del para sairmos a nadar, a remar, a andar en bici, a patinar, a camiñar polo monte, mesmo para aprender a surfear, para que ao final me chante que non son extrema e se quede tan pancho… Condenado cabezudo!

Pero quietos, que ainda esta por vir o peor do asunto. Porque cando lle suxerin que igual hai poucas nais que corran polo monte, o moi descastado respondeu que total, chegando sempre cos ultimos non ten merito, que se gañase algun trofeo ainda teria un pasar. Ai xa me deron ganas de ir a un bar e pedir un detonador gargarico pangalactico* e esquecerme da vida, do universo e de todo*; pero resistin ese impulso e mais o de mandalo interno a perpetuidade, e para reafirmarme no autobombo inscribinme no Trail Aldeas do Courel (a ver se con 36 km puntuo un pouquechin diante do cabezudo) e hoxe, dia da nai non extrema, leveino a facer a ruta do Mero en bici.



E moi cheo ia o rapaz, co seu maillot novo e a miña mochila de hidratacion… Daba gloria velo. O que xa me deu que pensar foi cando me confesou que ao facer baixadas en bici se sente mais alto e mais forte, que lle entra unha sensacion estraña e marabillosa, e que iso e ser extremo. Outro friki pa o saco, ai diormio, vaia familia de piraos, diciame eu. Ocorreuseme tomarlle un pouco o pelo e dicirlle que eu ademais de mais alta e forte, tamen me sinto mais loira e de ollos azuis… E resulta que el tamen!!!! Case caio da bici coa risa… E outro tanto cando quedou cravado no medio dunha subidiña e a punto de caer de lado, exclamou todo triste: ai, agora si que non estou nada loiro!  :D

En fin… nin extremos, nin altos, nin loiros. Agora que o paseo de hoxe foi o mellor trofeo que podia ter recibido, dispensando a ñoñeria. Iso si, como non dea rematado o TAC, daquela xa me podo preparar para que na casa me chamen Barbie ou mesmo insultos ainda peores, de habelos.


* Guia del autoestopista galactico