ONDE VAS, RAFITA VACAS

Porque digo eu se o rapas non podia levar a chavala a un todopagho deses a Benidorm ou a Torremolinos, eu que sei, e estomballarse alo nun flotador de piscina cubeta en man, que mira que ricamente habian de estar; coma o rei na cesta. E non, que disque quere marchar el soiño en bici pa o Nepal, talmente coma quen vai dar unha volta polo rio Mero, vamos. Unha colleja habia que arrearlle.

E cando o coñecin mesmo parecia normal e todo, que mira ti como engana a xente. Bueno, en realidade lino antes de coñecelo, porque hai cousa dun ano eu dedicabame a fisgonear no foro de Correr en Galicia e lia os relatos das batallitas dos Koruños traileros e cada ves me puñan mais envexa, porque eu cheghara da aldea e estrañaba correr polo verde. E ali souben de Fema, que foi o primeiro que me guiou polo monte; de Paco (Geiperman), que fixo de min un home polos carreiros do Seixo Branco; de Anarky, que hoxe en dia ta feito un animal; das tolerias encantadoras de Corredoira e de Paula (parabens, parella!!!), que daquela pa min era como a muller de Colombo, que sempre se falaba dela pero nunca asomaba; de Candido, Repanocha, Rafita e Iaga, que participaran naqueles ultras de Andorra, e o moi jartible de Rafita disque fora finisher no superultramegatrail que te cangas, de mais de 100 km cun desnivel de manda narices, e xa lle quedou unha aura heroica, mitica, mesmamente de Pelaio en Covadonga, de Roland nos Pirineos, como saido daquela epoca lendaria en que os espiritos eran valentes, os premios eran altos, os homes eran homes de verdade, as mulleres eran mulleres de verdade, e as pequenas criaturas peludas de Alfa Centauro eran pequenas criaturas peludas de Alfa Centauro… Ehem. Xa tardaba en esbardallar. Unha caña para quen acerte de onde ven a frase (ta ben facil).

Zapas heroicas postAndorra 

Cando xa o coñecin en persoa quixen poñerlle un monumento, pero non polos ultras, senon por prestarse a conducir o meu Opel Austwich por aquelas curvas infames do camiño a Manzaneda, naquela ocasion en que eu fun faser o ridiculo na media de Penedos e Rafita corria a maraton, que o rapas esa tempada fixera asi como catro maratons de montaña en catro semanas e digho eu se non deixaria o sentidiño alo no bicarelo do bico do brelo* dalghun monte perdido, ai jesus. Ezeq tamen viña no coche, pero como non se ofreceu a conducir ta castigado. :D  Nesa mesma fin de semana tamen coñecin a Ana, Lucia e Repanocha; de feito coñecinos despois de petaren media hora na porta do meu cuarto para que a pobre de Ana poidese entrar a durmir, pero a culpa toda tivoa a cea exquisita que nos preparara Rafita, que me deixou trasposta ata o punto de que por pouco houben perder a saida da carreira ao dia seguinte. E deberon pensar que nunca ceara.

* Tou Novoneyrizandome para integrarme ben no trail do Courel. Isto e unha nota a pe de paragrafo relativa ao sentidiño que deixou Rafita no bicarelo do bico de brelo; eu aviso por se alghen ta perdendo o fio.

Pero en fin, que me deixou impresionada o seu xeito tranquilo de entender as carreiras de montaña. Xa lle lera eu no foro algo parecido a “aprendi que lo importante no es el tiempo que tardas en completar una carrera, sino el que tardas en recuperarte para la siguiente”. De non ter encontrado xente coma el naqueles primeiros momentos seguramente teria abandonado esta querensia polo monte, e dese xeito teria perdido moitas ocasions de rabuñar anacos de felicidade. Ao final quedache unha sensacion de agradecemento que te fai sentir estrañamente cercana a esas persoas, ainda que non saibas case nada da sua vida, ainda que coincidas poucas veces con elas. Unha secta, talmente :D

Logho volvemos cadrar un venres que apareceu alo nun alto no parque de Bens, o mesmo dia que coñecin a Candido e a Corredoira na primeira das lamentablemente escasas sesions Bensres, e corrimos e desaghatuñamos penedos e ao final Candido e Rafita formaron un dueto barefoot para rifar comigo por talonadora e eu marchei pa casa toda propiocepcionada, e ainda e hoxe o dia que non consigo pisar ben. E como digho eu, a ver quen e a bonita que se fai barefoot medindo 1,53, que para ingresar nesa secta pidenche ter boa planta, coma Candido e Rafita, ou coma os soldados, eu que sei. Pero algho aprendin tamen aquel dia.

Outra troteleria que cometimos – tamen con Candido, Begoña, M Casal (alias Speedy Rodrigues), Seixi, Alvaro e Mario- foi a do Mandeo, 17 km molto faciles e divertentes con descanso para xogar no parque incluido e baño no rio ao rematar, que no mes de xaneiro ainda ten merito, e cunha excursion que cheghou por alo e que quedou admirada das zapas de Rafita, bua, neno, como molan –eran todos altos, claro. Remataramos cunha paparota na Espenuca, que nos prestou tanto que Rafita quedou botando a sesta nunha varanda coma un faquir, e logho ao espertar subiusenos ao campanario e non o dabamos baixado dalo, que o das alturas havos ser atavico, ou como minimo vocacional. Vouvos poñer fotos para que vexades que non minto:

Aqui falta Mario, que sacaba a foto

No bicarelo do bico do brelo

A ultima montunada na que cadramos foi Gondomar, na que por fin se animou a correr Marga –Marga, cal e a proxima?- e na que puiden ser testemuña do recibimento que lle dedicou Berta na meta (quede claro que o vin porque eu fixen o minitrail, non porque eu chegara antes, of course), todo o cal me reafirmou na miña postura esa de cando entro en modo maternal-repartidora de collejas. Que Nepal nin que ochocuartos; pasa pa casa, landru.

Waiting for Rafita

Eu ainda abrigaba eu esperanzas de que na cea de despedida alguen o chamase a capitulo, ou que secundasen a miña proposta de partirlle as pernas pa sacarlle os paxariños da cabesa, pero en vez diso acabamos o peor de cada casa bebendo sen sede e amañando o mundo, veña que se complots politico-armamentisticos, veña que se o papel funesto de Stalin no devir do comunismo, veña que se a situacion da muller nos reximes fundamentalistas, veña que se agnosticismo versus ateismo bravo… E ai quedou a cousa, que ighual o noso Rafita xa anda a pedalear polo mundo adiante, e todo por non arrearlle unha colleja a tempo.

Foto roubada a Paco, dispensando

E xa que non demos feito bo del, habera que desexarlle toda a sorte do mundo e unha moi felicisma travesia ao noso Rafita, o home dos grandes retos… Onde iras, Rafita Vacas?