EU QUERO SER ARTABRA - CAPITULO I

Vaia ataque de cordura sufrin a vespera do Costa Trail de Oleiros, arre demo. Deitada na cama vinme asaltada a traizon por unha espelusnancia parda de algho asi como pensamentos viscosos tal coma estes:

-         Quen me mandaba a min inscribirme na lista de espera? Por que os artabros eses, os xefes da lista de espera non me tacharon por anana impresentable e chamaron a a outro/a? Por que, se total no fondo non quero ir? Que significado oculto ten o dorsal 300? Vou tardar 300 minutos en rematar? Vou chegar xusto no posto 300, ou me vai adiantar algun xubilado espontaneo que estea a mornear nun banco da praia?

 Funcionarias, cual es vuestro oficio?

-         Quen me implantou no serebro esta teima absurda de reptar traballosamente polo monte, sabendo de anteman que son unha pataca: paquete subindo, pacata baixando e demais palabros que leven p, t, e k? (moi produtivas resultan as oclusivas xordas para describir a ineptitude)

-         Desde cando unha caralladas coma min non sae un sabado por cheghar en condicions minimas a unha carreira? Ein? Tanto me descoñezo –“con lo que yo fui”, como diria Corredoira-, que ghanas me entran de retirarme o saudo por transfuga.

-         Por que non aproveitei esta fin de semana para mirar escaparates de roupa e calzado de xentiña normal e botei horas babeando no Decatlon? En que intre da miña existensia se desencadenou esta estraña mutasion? Aquilo de chamarme pirucho de nena tiña fundamento?

-         Como me vou sentir cando me plante ali soa a recoller o dorsal, afeita como estou ao escudo protector dalgun colega? Serei capas de desviar a ollada dos meus pes, de non poñerme coma un tomate, de articular alghun palabro sen tatexar?

-          Por que non pecho dunha ves a leria esta de blog –polo que pido desculpas publicamente- e aproveito o tempo mellor, que moi sobrada non ando, entre traballo, fillo, marujeos, pseudoescasosentrenos e aghora que, por se fosemos poucos, tamen cheghou a avoa?

Ein?

A deriva das miñas reflexions poderia resumirse nunha frase da Biblia (tamen coñecida como GAG, Guia do Autoestopista Galactico): ´´E que hoxe fixen algo malo? Ou e que o mundo sempre foi asi e eu botei demasiado tempo metida en min mesma para decatarme?”

E con todo, amainou o lado escuro, amenceu a mente en branco e alo fun, maquinalmente, sentindo que a miña vida era unha especie de soño, e preghuntandome a quen pertenceria ese soño e se o estaria a pasar ben (GAG)

A lagoa de Mera estaba esplendorosa. Eu non.

Ainda menos mal que logho topei con Luis o da Camara, con Eloy Kriptonito, con Candido e Carlinhos, e puiden distraer a verghoña e mesmo tomar un cafe. Magoa de bola que nos puxeron con el e que non papamos porque disque somos deportistas deses, quen ma dera aghora, coa pintasa que tiña.

E as luvas que viñan na bolsa que nos deron co dorsal? Que me disides das luvas? Son o maximo, son supermegafashion traileristicamente, discretas a la par que elegantes, chic, divinas de la muerte, que todo foi probalas e sentirme (outra) muller, que ganas me entraron de ir a pegharlles unha aperta ben forte aos da orghanisasion. Se mesmo os imperdibles pa o dorsal eran chulisimos, negros e pequeniños. A partir de aghora os Artabros estes do CTO quedan nomeados estilistas oficiais montunos. Marcan tendensia, neno. Heilles pedir consello sempre, que boa faltiña me fai.

Mimadriña, o que levo escrito e ainda non botamos a correr.

En fin, antes de dar por rematado o festival de hoxe e pensar nalghun titulo pa esta entrada e poñerlle o apelido -I_ (continuara), porque maña hai que erguerse cedo e prefiro durmir coa cabesiña na almofada e non derriba deste teclado inutil sen acentos, antes de todo iso queria contarvos o contentisima que quedei cando, despois de deixar a chaqueta no coche e suxeitar o dorsal cos nanofashionimperdibles, un corredor descoñecido chamoume polo meu nome e comentoume que lle gusta moito isto. Si, este lameiro de blog. Gustalle. Incrible. E faloume de Rivas e doutros autores e comparoume con outros mais que eu non coñezo e xurovos que eu non daba creto e que o subidon foi tal que sentin que soamente por iso merecia a pena estar hoxe en Mera disposta a facer o ridiculo unha vez mais. Bueno, por iso e polas luvas. Neno, de parte da miña autoestima: tas na tua casa. 

Pero veña, todo dios a durmir, que xa son horas.

Continuara