A MULTIPLICACIÓN DOS TRASNOS E DAS BIRRAS E OUTROS MILAGRES

A ver, cativos, hoxe toca Chesterton, pero pouquiño:

“Lo más increíble de los milagros está en que acontezcan […] La vida posee cierto elemento de coincidencia que la gente, acostumbrada a lo prosaico, nunca percibe”

E ás veces amoréanse. Os milagres. Ou meigallos, quen sabe, tratándose de trasnos. E xuntándose catrocentos e pico para percorrer os 32 km que separan Camariñas de Muxía na sexta etapa do Camiño dos Faros, a cousa dá para moito milagre, trasnada, meigallo ou fenómeno deses.

A min por ejemplo contáronme un, o milagre da multiplicación dos trasnos: van un día catro de Malpica, quedan para tomar unhas cañas –eu non sei cantas lles caerían, pareceume de mala educación preguntárllelo, mesmo igual o prohibe a lei de protección de datos- e coa inxesta de lúpulo ocórreselles abrir unha gran ruta de sendeirismo pola beiriña do mar desde aló ata Fisterra. Toma! E dirían eles, “e por que non?” “Nada es de mejor gusto y de más distinción que el pasear donde a uno le da la gana”. Pois xa está, e toma Chesterton. O caso: abriron ruta. E botáronse a camiñar por ela en etapas, seica ao principio eran media dusia en plan colegueo, non?, pero logo a xente debeuse poñer envexosa porque deron en camiñar par deles tipo Forrest Gump, ou a vida de Brian, e foi así como acabaron marcando tendensia, mi madriña, que ocasións houbo de xuntárense setecentos a inzar os camiños todos da Costa da Morte, que a min me dá que o natural trasno ten un aquel endémico, pero isto non llelo digades a eles que igual se mosquean e a saber como reacciona un trasno encabuxado. O caso: xa van pola terceira edición do Camiño dos Faros, hoxe en día locen logo, manteñen un blog estupendo, organizan cursos de fotografía, implican aos concellos no seu labor, algúns visten  conxuntados de verde fosforito que dá gloria mirar para eles e teñen una banda cun himno de guerra que remata dicindo “son trasno e cada vez somos máis”. O que vos dicía, tan inzando a Costa da Morte, isto vai ser como a invasión dos ultracorpos ou peor. A min xa me captaron para a secta, non sei como fan que vas un día e faste socia e logo queres volver, e aproveito meto aquí a Chesterton outra ves e xa me deixo de citas: “Yo le he pescado con anzuelo invisible y con hilo que nadie ve y que es lo bastante largo para permitirle errar por los términos del mundo, sin que por eso se liberte”. E así funciona a multiplicación de trasnos, ou de peixes. Verídico.

Milagrosa e mesmo vertixinosa foivos tamén outra multiplicación, pero de birras, o sábado 10 de maio á tardiña na terraza do bar Marina de Muxía. A ver, igual máis que milagre dos milagres de toda a vida puido tratarse  dunha sensación de irrealidade desas que te invaden en situacións estrañas como é chegar soa e despistada a unha traskizuntanza e aos poucos minutos encontrarte de parola cos trasnos coma se nos coñecésemos desde o parvulario, porque esta xente é o que ten, que ademais de endémicos resultan moi falangueiros e sociables e campechanos, así, como o rei, pero con mellores andares.

Prodixioso, como mínimo, o final da noite ao ritmo da música da Traskibanda, coa guitarra de Ramón, a encantadora Cecilia ao violoncello, Merce ao ukelele e algúns outros que subiron ao escenario, por non falar do fantástico acompañamento vocal do público e a coreografía superfashion de Miguel e compaña…Mágoa dos que a perdestes! Para compensar, déixovos un retallo xenial da letra da súa canción “mundo sereno”:

Cómo me gusta acariciarte por debajo de la ropa

cuando me llevas de paseo en bicicleta

y me preguntas si estoy loco…

Por supuesto que sí!

Estoy loco por ti

Y por tu amiga también

Eu de verdade, eu non sei con que xente estarei enredando.

Máis sucesos extraordinarios? A arroutada de asistir soa a Muxía e compartir cuarto cunha morea de xente descoñecida, que nunca un albergue pisara eu na miña vida, celosa como son da miña intimidade pa según que cousas. E aló foi o conceto [sic]  intimidade a tomar vento, quen o quere, que nada máis pisar a recepción do albergue Bela Muxía, Celia e o seu compañeiro fixéronme sentir coma unha raíña, pero en plan peregrina, e xa logo collín confiansa e dei en retratar algúns dos paneis que ilustran os hóspedes con referencias literarias e históricas do lugar, mirade canto traballiño aforrei de ir por aí rabuñando máis citas axeitadas para a ocasión, que xa mas deron feitas.

Esperemos que non

Bela Muxía, un espazo confortable e acolledor para o indispensable repouso nocturno antes de enfrontar eses 32 km, e aínda menos mal que Dores e Josi acabaron calando dunha maldita ves, que o cuarto "Rosalía de Castro", o noso, parecía unha regueifa, ou un jaliñeiro, cajonomundo, e mesmo tivo que erguerse un da liteira e vir rifar con eles e ordenar silencio, como Tejero pero en plan campamento. Falaba eu do necesario repouso previo aos 32 km de etapa que un subgrupo de 4 tolos quedaramos en completar correndo. (A idea era que tamén estivese Mónica de Ordes pero non puido ser…Esperamos verte noutra, rapaza!!!)

Rosalía en plan visionario, pero tanta xente que corre non había, que eramos catro

 

Logo xuntáronse catrocentos

Mencer en Muxía. Unha marea verde de trasnos buliciosos cobre o paseo. Vexo saúdos de reencontro, risas e cariñas ilusionadas mentres agardamos polos autobuses que nos levarán ata o inicio da etapa en Camariñas. Miguel preséntame a Belén, gran ciclista e runner de Cee coa que compartiremos trotada. Como non podía ser doutro xeito entre trasnos, a conversa flúe coma coñecidas desde a catequese ou máis alá. Dores vainos informando dos detalles da xornada como unha auténtica azafata profesional e desembarcamos en Camariñas, onde a celebración dunha proba ciclista vai obstaculizar o paso dos autobuses e impedir o reagrupamento. Así, decidimos que Belén e eu botaremos a correr e que Miguel e Carlos comezarán algo máis tarde para alcanzarnos polo camiño.

 Belén e servidora aínda aseaditas en Camariñas xusto antes de botar a correr

32 km por diante…Ai diormío! Soamente completara unha distancia semellante no trail do Courel hai cousa dun ano e as sensacións foran regularcillas tirando a pésimas. Ajora vai o rebumbio mental. Mentres camiño con Belén cara ao punto de partida, raiolas de optimismo tipo maloserá inciden na escaseza de desnivel e de terrreo técnico da ruta. Sorrío. Chega un nubarrón nejro, cega raiolas, optimismo, sorriso e  todo e descarga en forma de recordos da maldita lumbalxia que me tivo presa despois dos últimos entrenos grandes e que me impediu acudir ao Xalo…Ai diormío! E se escordo un nocello e me teñen que evacuar e logo non podo conducir de volta pra Coruña? Ai Jesús!. E se me baixa a tensión coa calor e quedo por aí espatarrada, ou espallada, como a rosa de Rosalía? Ai Virxe da Barca! E se Belén vai coma un fojete e non lle dou seguido o ritmo e ten que parar cada pouco para agardar por min e me declara inútil non grata para o resto da vida? Ai Santo Hadrianciño de Malpica!

 Santorais á parte, mente en branco, imos aló. Confianza. Belén vai suave. Xenial. Imos adiantando algúns caminantes e xa logo –primeira saída do rego e volta atrás para retomar o camiño mediante- nos poñemos por diante, “cabesa de pelotón” seica nos deron en chamar na fotofeisbuk de Traski Costa da Morte, que no meu caso ighual acaíame mellor cabezona do pelotón, pero bueno.

O sorriso ese de tontas del pueblo que se nos ve na foto non se nos deu borrado en todo o camiño. Deixámonos ir nese trotar tranquilo entre praias, sendeiros, regatos e aldeas dunha beleza fascinante e o tempo voaba canda nós. Algunha parada e volta atrás para recoñecer o camiño, algún treito equivocado que refacer malia a perfecta sinalización (unhas desencarreiradas,a Belén e máis eu), algún lameiro no que que comprobar que as zapas medio minimalistas non traileras poden con case todo. Enseada da Basa, desembocadura do Río Grande, praia de Ariño, Ponte do Porto, Cereixo, praia do Lago…

Subindo desde a praia de Lago vimos achegarse ao lonxe a Miguel e Carlos, que saíran 40 minutos despois, e sentamos a agardar por eles todas cómodas pero estilo runner de semimonte, ou sexa, na cuneta. E aquí agroma outro acontecemento milagroso, atendede todos, porque nese punto foi cando souben que xa estabamos entre o km 20 e o 21 e non o podía crer, porque sentía coma se o corpo me dese para outro tanto, hasta el infinito y más allá y tal. Nin molestias, nin cansazo, nin mareo nin nada. E iso, que o saibades, ou é un milagre, ou é que me botaran droja no colacao, e como colacao non tomo, pois é milagre, e non me rechistedes, que aquí a que escribe son eu e o resto calades a boquiña, así como o goberno pero en plan blog. Sen acritude.

E xa en grupo de catro fomos suaviño e parolando o resto da etapa, e así foi como soubemos da próxima participación de Miguel e outros trasnos no Soplao a finais de maio (forza!) e da moi concienzuda preparación de Carlos para os 200 km da edición piloto do ultratrail Camiño dos Faros o 25 de xullo, iniciativa solidaria xurdida dos soños dos trasnos, organizada por Miguel -que este rapás sae da GMTA para descansar e xa logo se mete noutra peor, que debe ser cu de mal asento-  e que parece, a iniciativa, quer disir,  ter bastante ilusionados os criptonitos eses da comunidade ultra tipo Blas, Corredoira, Jabalí, Linkin e demais familia. Pinta moi ben! Quen me dera ter ese aguante… Penso acudir e rematar unha etapa ou como moito dúas, que máis ca iso xa sería milagre excesivo, descomunal, paranormal, pecado ou cousa anatemizable.

Polo de agora voume conformando con milagriños de gama baixa como foi ter chegado a Muxía tan fresca e tan a gusto que gañas me deron de bicar o chan e facerme a ola, e a subida polos penedos cara ao mirador do Corpiño pra min que a fixen levitando de alegría, e se non se me apareceu a Virxe da Barca foi porque non me fasía falta ningunha, que xa taba eu divinamente e non era cousa de perder protagonismo. Xa o dixo Miguel: “acabar un entreno contemplando semejantes vistas no hay quien lo pague”. Nin ir mollar os pés na praia de Lago e deixarse acariñar polo sol tumbados na area tampouco, como foi o caso.

 Carlos, Miguel e Belén no Corpiño mentres servidora levitaba

E non, non me botaron droja no colacao. Foi milagre… Ou meigallo, ou trasnada, ao final déixovos decidir a vós, así toda magnánima, coma o goberno pero en campaña electoral. Vémonos por Fisterra e xa me contades.