6 de abr. de 2015

MONTE BRANCO TRAINING QUEEN E A PARVA DA BARDA

Teño o corasón contento porque despois desta sejunda etapa do Camiño dos Faros hei quedar por fin mundialmente consajrada como corredora extrema.

Todo comesou o sábado á tardiña cando en Ponteceso improvisei un adestramento de elite consistente en subir e baixar o Monte Branco con saia curta e botas de platamorfa tipo dancing queen. Pódovos disir que causei sensación na ruta pondaliana co meu estilismo e coa miña perisia en semellante exersisio de propiosepsión taconil.


Houbo quen me prejuntou se ao día sejinte pensaba faser os 27 quilómetros da etapa Niñóns-Ponteceso. Eu contestaba que si, e que correndo, e mirábanme aljo raro. Mesmo a xente coñesida tamén aljo raro me miraba pero era todo pura envexa, que ben vía eu a Daniel, Felipe e Quito e a un que non se chama Pablo, dijo que ben os vía a eses mirar con ollos celositos as miñas fantásticas platamorfas, quen llelas dera para entrenar. Ha! Monte Branco Training Queen fun por un día, brillaba máis có sol morrendo no mar. Menos que Marga, Beti e Bea de Cotelo. Moitirmo menos que Adrián Varela,  que nos guiaba, pero máis có sol, fixo. Que como disía xa morrera no mar.


E que ben baixei entre aqueles pelouros soltos. Cousa digna de ver. Con “pelouros soltos” conste que non me refiro aos envexosos de antes. Era expresión literal, non sei se me explico. O caso: inda fun quen de perfecsionar a técnica de baixada entre pelouros, xa de por si depurada. Iso foi cando Mari espetou que non o podía aturar máis e por iso deixoume un cortaventos e un pao ben jrande pa usar de bastón, que resultaron complementos divinos, que aí xa taba monísima a la par que superpro, o sea.



E fíxose noite e baixar tornaba empresa heroica e Chus ofresíame apoiarme nela e os cativos emboscábanse e imitaban alimañas para meternos medo, pero nin me apoiei nela nin mallei nos cativos co pau porque era de moito máis avío como báculo da miña desestabilisasión. Ajora, rapases, deixade que vos pille un día sen taconasos de competisión. Dispensando, Beti.

Lojo entremedias veu aquilo da lúa encarnada asomando sobre o malecón conforme nos achejábamos de volta a Ponteceso, e veu aquilo da hidratasión prolongada en plan supercompensación e veu aquilo do conserto da Traskiband e do aniversario de Ceci e do Daniel cantando e de bailar na porta do bar e de quedarmos ata o final o millor de cada casa, pero non vos quero aburrir coas rutinas típicas das corredoras revelasión.



Ao dominjo ijual si que chejei un pouquechiño sobreentrenada ou sobrehidratada ou as tres cousas, como diría Suso Lista, pero disimulei, que é o noso, o das atletísimas superextremas que adestramos platamorfamente polo bar e polo monte. Ademais daquela xa calzara as zapatillas. Rosas. Que menos.

E todo foi saír do primeiro trasnoautobús na igrexa de Niñóns os nove magníficos do Ultra Trail Camiño dos Faros Training Camp –dispensando-, amais de Mónica e servidora -independentes-, botarnos ao trote ata a praia e sacar unha foto do jrupo, que tamén foi o único momento en que cadramos os once. Porque a idea de Quito era empesar tranquilos para acabar con chispa pero a min deume máis por empesar tranquila e acabar senil, como fasemos as consajradas. E xa chejando á Barda rifei con eles por reajruparse e aviseinos ben avisados de que nunca máis, pero nunca máis ajardasen por min (májoa do pau da véspera para acirralos coma as vacas “pasaaaade, ultratrailtrainingcampers, ho) y a dios puse por testigo de que eu non me había perder polo camiño, que boa son eu.



De feito, nada máis perder o jrupo de vista, aproveitei para poñer en práctica un novidoso adestramento tamén inventado por min para a ocasión. Consiste en describir insistentemente numerosos aneis conséntricos arredor dun caseto, debuxando cos pasos un mandala infinito. Boísimo para a fortalesa mental tipo dar cera pulir cera e tal. Ao mesmo tempo, para potenciar a efestividade deste exercicio, ademais de respirar forte e traballosamente, hai que poñer cara de buscar frechas verdes e botar aljún xuramento. Caso de que esta rutina se vexa interrompida polos berros duns señores moi amables que tan paseando os cans pola praia, cómpre aprazar o adestramento e sejir o camiño que che están indicando, máis ca nada por non faserlles un feo, que as hipersupermegacorredoras xamais non perdemos, palabrita del niño jesús.

Ajora fasemos un inciso porque acaba de apareser un coro estilo traxedia grega con su solista (Suso Lista non, su-solista), que non é outro có mesmísimo Pondal resitándose a si mesmo -tuneado- e increpándome así:

por eso as boas xentes
pr' onde vagante vai,
ó ver o seu abandono,
din con admirasión:
parese un pino leixado do vento
parese botada do mar de Niñóns
(BIS)
(BIS)
(BIS)
(BIS)

Bueno Pondal, cálateme a boquiña e leva o coro faser mutis por aí. Prosma.

Fasédeme caso a min, que vos teño que contar que lojo, catro pasos máis adiante, ideei outro exercicio de propiosepsión deses tan recomendables. Atendede ben, que non ten desperdisio:

Trátase de acabar nunha cala de pelouros e ir saltando por eles con cara de pánico, así coma se te estiveses prejuntando onde carallo puxeron aquí a saída. Unha ves que choutaches por todos e cada un dos pelouros da cala en todas as direccións posibles e noutras tamén, daquela xa podes buscar o mesmo camiño polo que baixaras pa dar volta. Sen chorar. Caso de levar algúns metros subidos estilaso cuadrúpede e comprobar que tas no medio dunha toxeira, entón cómpre inisiar unha manobra de retroseso de xeito que acabes en pose de rá botándose á auja, en plano inclinado descendente sobre unha alfombra de espiñas de toxo (soa a reseita, non?), e deixarte levar de volta aos pelouros, coidando a dentamia se for posible. As espiñas interiorízanse como lembransa inesquecible, sobre todo as de debaixo das unllas. É a técnica chamada “A Parva da Barda”, en breve obrijada en sentros de alto rendemento. Májoa que non me gravasen, que empeso a coljar vídeos destes en youtube e me forro e me pide pasantías o Kilian.

Non sei se me dá medo,
 Se me dá compasión;
 Parese un pino leixado do vento, 
Parese botada do mar de Niñons. 

Isto de aí atrás é un boicot clarísimo que me está a faser o coro pondaliano por mandarlles calar antes. E non o cantan con asento de Cai, como as chirigotas? Moi empoleirado vexo ao Aduardo, ha de ser porque xoja na casa. Non lles faser caso ninjún.

O que disía: de aí en diante sejín depurando a técnica e a consentrasión, sobre todo cando chejando ao Roncudo me alcansou o Alex de Laracha, que non corría. Májoa tamén aí do pau para jindarllo á cachola, cajoenros. Dito desde o afecto e o compañeirismo

Roubada eiquí: http://www.caminodosfaros.com/faro-roncudo/

Ajora ben, que tan mal me pareseu chejar ao Roncudo e non ver ao Suso Lista. Quen quere faser a sejunda etapa dos faros e non escoitalo? Persebedes? Que sentido faser o camiño a todo meter e chejar tan cedo? E o concello, que menos que meterlle no faro unha pantalla de plasma tipo Rajoy -dispensando- cunha jravasión? Faséndelle aljo interactivo aí en Corme, eu que sei, poñede en valor o voso, o Suso, o persebe, cultura empresarial, un merchadising, aljo, vendede souvenirs en forma de persebes que os acendas e saia a cara de Suso Lista falando. A min jústacheme ben máis có Pondal e mira o que tal liaron en Ponteceso con fitos e a ruta e a fundasión e todo. Lojo non vos queixar.

Non me quedou outra que rapinarlle a foto ao Amboade. O que tal me perdín. Non volvo correr.

Xa lojo superada a desepsión, Mónica -a do nocello escordado-, mais eu fomos desenvolvendo unha estratexia consistente, como ela ben expresou, en enredar en canta silva, toxo e taberna encontramos polo camiño. A primeira taba en Corme. Parese que non era día de Levantada (o que non se cosque que lea Salseiros) que taba a xente toda de terraseo e non vimos nijén carrexando barcos cara ao Petón, e moita májoa me deu iso tamén, que ten que quedar ben autonómico e pintoresco, palabros do jran Lista. Ajora ben, a tónica a auja e o aquarius entraron de marabilla e máis había de entrar porque atalarora (díxeno!!!!) petaba a calor dunha maneira que tornaramos xurelas lañadas por mor do salitre mailo sol.

Eí vén outra ves o coro pondaliano, xa tardaban:

Por eso eu á min mesma, 
Non me conozo, non;
E escraman os caminos 
Mesmos por onde vou: 
Parece un pino leixado do vento,
 Parece botada do mar de Niñóns. 

Non lles faser caso, de verdá. Fasede coma quen non oe nada, que se non é pior.

En fin... Pasando pola praia de Osmo tentoume protestar escribíndolles cun jarabullo na area unha frase de pura provocasión, aljo así como “que pasa no Roncudo, que non atenden?”, por ver se o Lista tiña narices de quitarlle unha foto desas del, pero xa a Mónica a do nocello escordado ía diante, e había que sejir, así que fomos tirando e cantando con jrandísima alejría “perdona a tu pueblo señor” e “no podemos caminar cansadas bajo el sol”, cantigas de moita festa e repichoca. E chejando a Valarés apareseu o Quito, o do ultra mega training camp, fasendo o camiño de volta e eu saudeino amablemente pero tamén estrañei moito o meu pausiño de zoscar porque ás veses rabeo do tan mal repartido que ta o mundo. O Quito de volta, o Felipe bañándose na praia... Tanto rabeamos que houbo que parar aló tamén no bar de Valarés para esquecerse da vida, do universo, dos ultras e de Corme; pero tamén vaia desjrasia que xa temos eiquí outra ves a Pondal, ajora cuns mariachis botándolle unha rancherita aos nove magníficos, ándele:

Quen poidera vivir coma eles, 
Ñas prayás e bancos, 
Nos baixos e fumas, 
Ñas sirtes e fachos, 
Nos seos esquivos
Dos teros peñascos

Ajora si, ben cantado, Pondal. Os rapases teñen mérito, aljúns deles finishers dos faros 2014. 203 quilómetros. Ajora que se desta edisión do 2015 sejen as miñas directrises e adestran de taconaso, díjovos eu que os 203 quilómetros fanos levitando.

Levitar o que é levitar, nós as dúas moito non levitabamos polas dunas do Monte Branco, non sendo en chejando a Ponteceso xa diante dunha tapiña e dunha clara, compartindo mesa con Miguel Bernárdez, o aparesido, e Roberto, un dos nove magníficos.

A eles, os magníficos ultra training campers, dispensando, levoulles unhas catro horas a etapa, creo. A Mónica, a do nocello escordado, mais servidora, non vos penso disir na vida canto nos levou, porque as supermegacorredoras extremas é o que temos, que xuramos jardar o sejredo profesional. Así me ameacedes con quitarme as platamorfas de competisión, non volo dijo. E pasade para a cama, non teña que sacar o pau. Que son horas.

Parece un pino leixado do vento,
 Parece botada do mar de Niñóns.

Para a cama todo dios, Aduardo, non cho están disindo?
A chavalada tamén.




Ningún comentario:

Publicar un comentario