Los domingos deseaba estar en otros
sitios […], en cualquier cansancio
Iso de aí atrás disíao
Erri de Luca, pero eu dígovos que os domingos e se cadra aljún
sábado tamén, que eu a verdade moito non vos son de botar o día en
Marineda, e tendo tempo libre como tiña este último sábado 21 de
febreiro, fun cansar aló en Bastiagueiro participando nun rito
iniciático que consiste en botarse a correr polo monte cun mapa
do tesouro e perderse, con mapa e todo. Orientación disque
lle chaman, e debe ser de moita moda, porque non imaxinades o
ambientaso que aló encontrei, talmente de sesión vermú pero en
orientadores, que orquestra non habería pero megafonía si, e veña
coches e máis coches -e caravanas, sobre todo caravanas, que pra min
que son material obrigatorio- a ateigar o aparcadoiro do INEF, e todo
eran buffs e mallas e medias e equipasións conxuntadiñas, e polo
medio un nacho disfrazado de vaca ou de dálmata, non sei, que era o
que máis prestancia lle daba ao evento. E o evento chamábase
Campionato Galego de Orientación, que sendo galego digo eu que o
disfrace máis ca de dálmata había ser de vaca, e disque a vaca
quedou terceira pero non sei en que, porque unha das cousas que
aprendín é que en orientación hai cen mil categorías e todas con
nomes raros que soan así coma os das fragatas que facían en Ferrol
cando aínda llelas deixaban faser: que se M21, que se H35, que se
Mnonseicantos..., que esta xentiña tenvos unha fala que é coma o
barallete pero en orientación, e aínda menos mal que a min
tocábame unha sinxela -unha categoría, entendámonos-, iniciación
longa chamáronlle, sen letras soltas nin numeriños, sen
abreviar, e aí non tiven perda, e tamén debeu ser o único.
Porque a ver, eu cando me
inscribín uns días antes e lin naquela páxina da FEGADO que che
cobraban tres euros pola pinza, pois... pois... calei a
boquiña e pajei, pero lojo moitas voltiñas me daba na cabesa que
así a todo, os tíos calvos, por exemplo, para que raio han
querer os calvos a pinza, vamos a ver? E non lles valería máis
regalar o típico, unha camiseta, unha bolsa, un buff, unha caravana?
Lojo xa alí, na entrega de dorsal e pinzas desasnáronme moi
amablemente, e así foi como aprendín que destas alturas do
desenvolmento tecnolóxico aplicado a perderse no monte, a pinza
substitúe as tarxetiñas aquelas que se picaban, e que mellor me
había acaer cinguida ao dedo ca suxeitando o pelo, e ben máis
aquelada e ergonómica á hora de pasala polos controis electrónicos
eses, non sendo que preferise introducila pegando un
pinchacarneiro mortal por cada baliza, que iso dijo eu que xa
sería cuestión de gustos. Moito se aprende saíndo da casa.
Anque debo confesar que
un pouquechín aprendida xa cheguei: por exemplo, en decembro, grazas
á andaina de Orro, souben que se che dan un mapa, calamidá,
é para que te guíes por el e non para ir laretando e cantando
mirando para os paxariños, que se non chega a ser por un corredor en
retirada do trail que nos indicou a posición cando, unha vez
perdidísimos, o meu fillo sucumbiu presa de fonda e ostensible
desesperación e as maiores xa iamos máis ca aborrecidas de
escoitalo laiarse, se non cheja ser polo rapaz aquel, disía, os
callos quentiños tan gorentosos do xantar nin os cheirábamos, e ao
final inda menos mal.
Neno descarriado en Orro
E de alí a pouco, grazas
a unha sesión familiar de introdución á orientación que
organizaban os veciños de San Pedro de Nós, ademais de
pasalo en jrande, aprendimos, lendo despois na casa os manuais con
que nos obsequiaron, que aquel día en Orro fixeramos francamente mal
laretando, berrando e cantando porque disque a orientación hai que
practicala caladiños por norma, así coma en voto de silencio,
e xa me paresía a min que nos puntos de control nos miraban algo
raro aló en Orro canda pasabamos cantando, e o malo que desde aquela
ao meu fillo -nada zen-, parece que xa non lle reina coma antes
orientar por moito que lle insistas nas marabillas do silencio e tal.
Iso si, onde máis
aprendímos (pinzas á parte) foi nas saídas en grupo que organiza o
Fojo, pobre rapaz. Digo pobre porque sendo un gran deportista,
tendo tanta experiencia e tratando coa élite, o pobre non merecía
verse sumido naquela voráxine infernal de alaridos, esvaróns,
queixas, interrupcións permanentes e pelexas con paos e pedras de
dous pequenos rugbiers, un deles meu e outro emprestado, que
por veces case non nos deixaban escoitar aos adultos as explicacións
que tanto nos interesaban, que nin ameazándoos con mandalos internos
acougaban, sobre todo o día que fomos por Arteixo, que inda non
entendo de onde saca Fojo tanta paciencia e aguante, que a
outros por moito menos había que montarlles un crowfunding para
mandalos a terapia, pero el é así. Amais de alto. Tamén moi mal
repartido anda o mundo.
Ao final non foron internos
Pero volvamos ao día F21
(uséase, 21 de febreiro, que parese que prendín na orifala)
aló na explanada do INEF; de como, despois de ver por alí as miñas
tan admiradas Almudena e Priscila, esas grandísimas
atletas que coma sempre farían podium, que para min que viven nun, e
despois de saudar na mesa da organización a outro crack coma Quito,
que ajora disque anda envolto con Pris e outros nunha animalada
chamada Brigantia Expedition Team
que soamente de saber o que van faser dan ganas de ir a urxencias,
disía eu que despois de encontrar semellantes macro deportistas e
cando xa daba en rosmar para min “pero que raio farei aquí”,
agradecín infinitamente dar con xente así máis deste planeta, máis
de carne e óso, como Mónica, Carmen e Iván, que me libraron
da sensación de chegar soa o primeiro día de cole, e me levaron
limpar a pinza -de datos, que lixo non tiña- e me guiaron á saída
e me deron boísimos consellos e moi útiles indicacións que por
suposto esquecín ao momento por mor dos nervios, que iniciarse é
o que ten, que anda a xente dispersa. Literalmente dispersa:
visto desde o ceo, aquel cacho de monte había ter o aire dun
formijeiro recén destruído con todas as formijiñas apurando
desnortadas en todas direccións. A pé de monte máis ca formijeiro
paresía manicomio, pero bueno, sempre
gardo marabillosas lembranzas dos sitios que me recordan a un
manicomio.
Aquí unha morrendo coa verjoña
E aló no medio da
barafunda, despois de saudar a Fanny Ferro e Annabel,
saín bastante optimista, porque mira que chapara os controis a
véspera. Veña ler e reler todos os enlaces que nos mandara o
Iván. Mira que cría levalos todos ben repasados e aprendidiños.
Sabía de memoria os controis de muros, cortados, rochas,
afloramentos rochosos, vaguadas, tocóns, liñas eléctricas,
estradas, camiños, matogueiras, límites de vexetación, bosques,
cotas, colinas, pontes, pozas, pantanos, ríos, canteiras e non sei
cantos máis. Menos este, que levarei gravado a lume o resto da vida:
x
Elemento singular.
Elemento singular, din. Tres veces, tres aparecía na lenda, eu eu de
burriña as tres veces veña partir os cornos buscando balizas en
cruces de camiños, que foi o que interpretei na miña burremia, e
inda non sei como ao final dei con elas, igual foi milagre. E xa me
diredes que ten de elemento singular unha aspa, leñe, que fai falta
ser símbolo pouco intuitivo e mecajonasconvencións, e nas normas de
orientación todas, dispensando. E como xa na segunda aspa das
narices andaba máis ca cabreada co mundo e farta de dar voltas
inutilmente, e como me viñeron pedir situación no mapa algúns
raparigos perdidos (outros pouco intuitivos, vir prejuntarme a min,
así a todo), xa a partir de aí empecei a rachar co voto de
silencio ese botando cantos xuramentos coñezo e axudando os cativos,
e xa cando caín na conta de que inda por riba confundira a baliza 6
coa 9 por levar o mapa orientado na dirección dos meus pasos, que
tamén hai que ser inútil, aí xa dei en blasfemar a viva voz en
arameo, e así cuspindo escoura de galeras e correndo a cachos fun
pasando o rato ata entrar en meta en pésima posición pero talmente
desfojada, que é o que ten a orientación, que desfojas toda.
E que digo eu que a ver
se isto non o len os da federación e así podo ir blasfemar noutra
destas, que moito che me prestou. E máis nada. A durmir, que xa son
horas.
