CRONICAS DO MAQUIS Botarse ao monte: xullo 2015

Eu de verdade que mo contan e non dou creto. Ta mundo do revés. E ben reviradiño. Nunca tal se vira. No mo credes? Pois eí vai unha adiviña:

Poñamos que hai un trail. O 1º Brigantia Trail na Coruña
Poñamos que ao rematar a proba hai jaspacho, que vai unha calor que nin dios.
Poñamos que anda por aí Almudena Suárez, que acaba de chejar con sete medallas do World Police & Fire Games nos EEUU. Unha atleta impresionante.
Poñamos que ando eu por aí tamén.

A ver, adiviñade: quen lle serve o jaspacho a quen?

Almudena. O día do trail ía vestida normal,pero así impresiona máis.

Efectivamente, Almudena. E cun sorriso de orella a orella, así como é ela. O mundo do revés, talmente. A supermedallista atendendo o avituallamento final, e a tonta do bote papando no jaspacho. E ben que papei nel. Por deshidratasión, por verjoña ou por considerar aquilo un luxazo, ou un desperdicio, non sei. Tres ou catro vasos de jaspacho ben deberon caer.

Birra tamén caeu aljunha (tou falando da post carreira, non vos confundir), pero esas foron pola cousa social, que me perde. É que aló no bar había un desfile interminable de coñecidos: os do trail curto, aljúns da orjanisasión, familiares, corredores do trail longo, e non sei se aljún despistado que pasaba por alí tamén, que isto de correr dispara as endorfinas e lojo enredas que dá justo. E botei ben máis tempo no bar que correndo, onde vai parar, que case pechamos o chiringuito a Mónica, o Cabañés mais servidora.

Porque na carreira moito non corrín tampouco. Pra as fotos, e non pra todas. Caer si que caín e sanjrín polas mans. Inda menos mal que non enfuciñei directamente. Tamén afojín coa sede. Por boba, por non levar bidón nin mochila Doradesbrosadora. Pa que, disía eu toda sobrada, se son 12 km cun avituallamento aí no 7 ou no 8... Pa que? Babeca. Soberbia. Idiota. Animal. A partir do km 5 soñaba con oasis reparadores, mananciais de augas cristalinas, fontes en deliciosas florestas umbrías e así. Do 6 en diante teríame conformado cunha tasca. Lojo ao ver a Raqueliña no toldo do avituallamento quíxenme postrar aos seus pés e renderlle pleitesía, pero como fun a un colexio de monxas barato son bastante maleducada e soamente dixen “Ei Raqueliña!” e trajei a auja con bastante ansia e escasa moderasión. Raqueliña, a raíña de Tamadaba, a gran montañeira, que lojo se incorporaría como escoba ao trail longo con Blas. E aló no medio da nada servíndome auja. O mundo do revés.

O avituallamento, retratado por Raquel

Nestas cavilasións sejía o camiño cando crin presenciar unha aparisión,. Sonvos moito de aparisións por deshidratasión, eu. Desta ves non era a Virxe da Barca, nin santo Hadriansiño de Malpica, nin Aduardo (Pondal) sequera, que tabamos nun trail periurbano sen faros, santos nin bardos. Foi a cousa que miraba eu para un cartel que disía: “trail curto” cunha frecha cara á esquerda e a piques taba de trochar monte arriba, mandadiña coma son, cando sentín unha vos falarme así: “por aí non, Rosiña, calamidá, non les que pon A VINTE METROS?” Erjín a ollada, e aí taba el, a vinte metros, a aparisión, o jran Mijel Bernárdez en persoa jiándome polo bo camiño, o mundo do revés, pero canta alejría, por dios! Ijual moita alejría el non levou de que lle dese aquela aperta tan jrande así suada como ía, non sei. Era por transmitirlle o meu apoio e a miña solidariedade pola inxustiza que sufriu como orjanisador do UTCF. (Cajo nas normas absurdas, cajo en Tráfico e a nai que os pariu). Anque ijual o que lle transmitín foi un cheiro a sobaquillo que nindios, dispensando. O caso que jrasias ao Mijel a esa altura da carreira non me perdín. Perdinme un anaco máis aló.

Mijel Bernárdez xa de volta na sivilisasión

Pero é que de verdá que me perde a cousa social, como vos disía antes. Enredei, fun enredando. Porque apareseu Marta, que se retiraba do trail longo. Eu con Marta cadrara no outono atendendo un lesionado mentres non chejaba a ambulansia nunha carreira de asfalto do meu barrio. Ben poucos corredores pararan nin sequera a prejuntar daquela. Cousas do asfalto. Ver unha persoa tirada no chan e non parar. Iso no monte non pasa. E se pasa, a quen non pare chimpámolo ao río. Son ese tipo de cousas as que nos fan amar o trail e fuxir do asfalto coma da peste... Como escribiu o Mark Twain: “Agora que fixen a proba, prefiro ser pirata”.

Momento saída

O de "cívico" é mentira podrida. Tan todos a monte.

Os que se salvan son os escobas, en primeiro termo

Foto de Ignacio Senín

Fotos Quito

En fin, como había moito que laretar, a Marta mais servidora sejimos a ritmo lesión con tanta tranquilidade e palabrerío que nunha destas corredoiras caimos na conta (caeu ela, eu vivo felis) de que nos faltaban as balisas, fíxate. E a conversa fora ben ajradable, fue bonito mientras duró pero nos estábamos haciendo daño, e tal. Media volta e arreando.

Conste: xúrovos que nunca un trail tan ben sinalizado houbo coma este. Cajoenros. Chejan a poñer fita continua e cen mil mijelesbernárdeces jiándonos e pérdome ijual. Que tan ben se me dá. Iso e os bares. Que o saibades. Bueno, xa o sabedes. De memoria. Que xa vos teño aborrecidos de vir sempre coa mesma cantilena, que se me perdo por aquí, que se non corro unha merda, que se tropezo con aquilo... Pero é a miña estratexia. Sacar a relocer as miserias. “As cousas malas, como as patacas, canto máis as enterras máis fortes van retoñar”. Díxoo Suso Lista, que é á literatura o que os brijantios son ao deporte, e non me discutir, que vos jindo un xeixo á cachola. E índeme lendo Xeixos, animais, que non vai ser todo correr.

Sijamos. Bueno, quen queira. Eu escribo outro cacho; vós se queredes ledes, e se non, sejuro que tedes cen mil cousas mellores que faser. Non dou imaxinado cales, pero aljunha ha de haber.

Tabamos dando media volta na procura das balisas. Alló nun cruce taba o pobre do escoba ajardando, que non lle debían cadrar as contas dos corredores. Meu rei. Sejuro que tamén é un atleta do copón, que ta o mundo do revés, non cansarei de repetilo. Moita envexa me daba o escoba. Non por intuilo atleta do copón, que para esas cousas sonvos máis de admirar que de rabear, e tamén mellor me é. Non. A min dábame envexa pola equipasión. Porque fora recollendo as balisas e tíñaas penduradas da mochila e ao correr aquilo dáballe un aire tan vaporoso que eu tamén quería. Xa imaxinaba faserme unha saia hawaiana coas fitas e entrar na meta toda tuneada, glamurosa e sobre todo tapando o cu, caso de haber fitas abondo. Ijual xuntando as do curto e as do longo alcansaban, non se sabe.

Outra de Ignacio Senín

Vou toda chinada sen saia hawaiana

En fin, fun rematando o percorrido e o rapás tamén aljo o debín rematar dándolle a brasa sejido. Fixen coma quen corría diante dun fotójrafo e canteille a de Carros de Fuego. Lojo xa case entrando saudei a Jana e a Priscila que taban de apoio, outro desperdisio, por favor, coma o Quito, que ta o mundo do revés, que dijo eu que eran eles os que tiñan que tar correndo e nós mirando por eles, que se mo chejan contar non dou creto, de verdá.

O mundo do revés, si... Pero sabedes unha cousa? Estes cativos do Brigantia orjanizaron o evento tan ben como corren, ou mellor aínda. O que non farán o 23 de agosto en Ponteceso xa con faros, santos e bardos (Aduardo mediante)? Vai ser de non crer.