PEDRAS, TOXOS E DORES ou A VINJANSA DO SANTO HADRIÁN

"Aquí non andamos con hostias. Se despois de facer unha cousa non melloras na seguinte, non vales para nada. Polo menos iso é o que pensamos"

O que pensan en Corme. O Suso Lista. Quen mo mandaría ler. 

Ajora ta claro. Non vallo para nada. Bueno, antes de ler Salseiros xa mo cheiraba, pero ajora quedoume.

Porque eu a Malpica fun cun proxecto oculto. 

Así, de cara á galería, era todo palabrería, era todo: ai, canto me vai prestar faser a primeira etapa de día, que á lus do frontal en xullo foi emosionante pero non vías un burro a catro pasos. Era todo moito blablabla de cantas jañas de saudar os trasnos, e que se hai que estar, que hai que axudar a faser ofisialmente do Camiño dos Faros un sendeiro de jran percorrido e tal... Palabrerío, díjovolo así, en confiansa. 

Que tampouco non mo vaiades tomar a mal ajora, que o Camiño dos Faros non é que non mereza o título de sendeiro de jran percorrido, é que é O SENDEIRO, e se as administrasións non toman nota moi cejas han de estar. Ben se viu o dominjo: máis dun milleiro de endeviduos xuntou a trasnada a camiñar por aqueles cantís. Tantos que acabou Jalisia toda escorada polo peso, sobre todo pola banda de Bariso, aló onda o bar de Xan -parada obrigada-, que ademais de seren moitos os trasnos, saían daló co bandullo cheo de callos e estrellajalisia, e inda menos mal que non deron en saltar todos xuntos, que daquela xa envorcaba o país e andabamos todos náufrajos. Bueno, eu sei dun, un tal Moncho, ou Xosé, que saíu do bar de Xan a fume de caroso, así como volo dijo, e inda hoxe en día non sei se foi por medo de que chejase o pelotón de camiñantes a envorcasen Jalisia ou se por obra milagreira da marmita de callos do Xan. Porque en canto saímos do Xan e botamos de novo a correr e o Moncho -ou Xosé- viu que dous corredores nos adiantaran mentres papabamos os callos, pejou un aselerón e Mónica e servidora non soubemos máis del ata que ao chejar ao Niñóns o chamamos ao móbil e resulta que xa taba ajardando por nós en Malpica con aqueles dous. Posión máxica.

Eiquí inda non caera nijén dentro da marmita do bar de Xan en Barizo

E que non me tomen tampouco a mal os trasnos o que escribín aí arriba, que moito me prestou darlles unha aperta a Marga, Susana, Merce, Luisa, Marina... Pero non me chejou a nada, que ao non ir de véspera, todo foi chejar o botar a correr e perdelos de vista, e así non hai xeito. Porque o camiño dos faros, que o saibades, empésase a andar a véspera, e perder a preetapa é como non faselo; e perder a preetapa malpicá, iso xa é expoñerse a caer en desgraza co santo Hadrián. Por moito que teime o Suso Lista en que o santo de Malpica é placebo, que disque o de verdade ta en Corme, a min o placebo castijoume por antipática, por facerlles o desprezo as redeiras de Malpica, aos músicos de Malante, ao Submarino e á Traskiband. Mandoume pedras, toxos e dores en vinjansa.

Non o credes? Pois deixade que vos dija que todo foi pasar por diante do Santo Hadrián, pisar mal nunha pedra, sentir un pé vencido e tornar coxa. Que xa posto en faena tamén podía terme mandado un lóstrejo o santo placebo.

E así foi como estrajei o meu proxecto secreto. E xa estrajado, que segredo nin que hostias, xa volo podo contar: eu a Malpica fun probar que por fin podía correr máis de doce quilómetros sen laiarme sejido. Porque aínda que levaba un tempo co corpiño desfeito, no trail de xojete de Curuña correra os 11 quilómetros sen molestia ninjunha. E ajora tiña que mellorar na cousa sejinte.  E  nesta cousa sejinte o que finalmente comprobei foi que puiden arrastrarme os 17 quilómetros desde o santo ata a praia de Niñóns trotando coa pata coxa, laiándome sejida e ostentosamente, zoupando e esquivando aqueles toxos máir jrandes ca min abaneados polos refachos do nordés que petaba a dios. E poñendo a proba a paciencia de santa Mónica. Ijual recordáballe á cadela, que disque é nejra, pequena e velliña e xa non lle segue o ritmo cando a leva correr polo monte. Coincidencias. E que tan mal o fixen.  Mesmo houbo un cacho de pisteo xa preto de Niñóns en que metín unha zoupada desas que quedas a punto de enfuciñar, o corpo ajuanta, non caes pero tampouco te ergues e coa inercia segues correndo uns metros así escrequenada... Tanto mal lle faría eu ao santo?

Nin tan sequera os dous proxectos secretos secundarios chejaron a bo porto. Un: fundir aljunha lorza desas que deron en adornarme o perímetro. Dous: precipitar o catarro pertinaz por aljún cantil daqueles. E aquí vos sijo ben mullida, tusindo e falando como cunha pinsa no naris. Inda menos mal que parese que xa vou menos trenca. Pero mira, como dixo tamén o Suso Lista, "o que estea libre de miserias que empece a hostias".

Ben falado, Corme. Para a vindeira etapa ofrézome ao santo deles, que disque é moi milagreiro. Ijual favoréseme tanto que corro coma unha jasela e lojo fajo eu soa a Levantada e carrexo unha fragata ata o Petón de Tubías. E non me levar a contraria, que vos mando pedras, toxos e dores. Hostias non, que non son de Corme.

Veña todo dios a ler a Suso Lista, pero apajade a luz axiña, que xa son horas. Róubolle outra frase máis e déixovola eiquí para que soñedes coma santiños:

"...sei que nalgún lado da nosa alma ten que estar o patrón polo que o traxe a facer será de ilusión ante o próximo proxecto"

TORRETAS, CASTREXOS E CASTRÓNS. OU TRAIL, MONTAÑA E CROSS

Opcións para un 15 de marzo.

• Carreira por Montaña Alto Sil

32 km
1900 m desnivel positivo
1900 m desnivel negativo
Altura máxima: 1620m
Altura mínima 780m

• I Campionato Galego de trail, Compostela.

17,5 km
Desnivel positivo acumulado: 650 m.

• Trail Cidade da Coruña

11 km, dúas voltas ao castro de Elviña
Aljunha encosta aló onde a torre de alta tensión
Altura máxima: non se sabe, pero pouca
Altura mínima: permitida a participación a entes de metro e medio.

Aquí unha servidora que malamente trota e concilia (temido palabro) anotouse ao trail castrexo, que remedio. Curtiño, ao lado da casa coma quen di, pouco esixente…Polo percorrido, cross castrexo acaíalle mellor (Oíches, Blas?) Pero carai…quen me dera o Alto Sil. Quen me dera alta e veloz no Alto Sil. Como a Oihana. Tremenda. Pedazo de corredora. De feito, en canto volvín para a casa despois de elviñar e de dármoslle a lata ao tan sufrido Fojo , unha vez que lles botei de comer ás fieras, en canto puiden púxenme a curiosear as novas do Alto Sil. Velaquí:

De esta forma, llegaba en solitario Alfredo Gil, completando los 34 kilómetros del trazado en un tiempo de 2h50', mientras que Zaid Ait Malek llegaba en segunda posición, con cerca de cuatro minutos de retraso con respecto al bejarano. El podio lo completaba el corredor gallego Fernando Arca, en tercera posición, y logrando el enésimo podio en la prueba leonesa.

En categoría femenina, la vasca Oihana Kortazar confirmó su buen estado de forma completando la prueba prácticamente en solitario. Se distanció de las demás corredoras y pasaba por cada control con cada vez más ventaja, lo que da una muestra de su estado de forma tras su segundo embarazo. Oihana Kortazar llegaba primera a Páramo de Sil, tras completar el trazado en poco más de 3h35'.

Fagamos reconto, que aquí aljo non acaba de cadrar:

Podium masculino: Ben por Gil, ben por Malek, ben polo noso Arca. Tres eran tres.
Podium feminino: ben por Oihana. E punto.

A segunda e terceira do podium, a ver, en que embarazo estabades vós que tan mal correstes? Quen vos quere nomear na crónica?  Bastante fixo quen redactou este primoroso texto con non mandarvos para casa faser encaixe de bolillos.Un xornalisto como ten que ser, cun par de. Home ou muller, tanto ten.

Xornalisto dixen, si. Porque de ajora en diante, precisamos dun novo xénero fillo da repunansia, precisamos  do xénero hipermarcado, xénero testosterónico militante. O da xente que ignora, invisibiliza e obvia as mulleres. De ajora en diante, sabédelo, existirán comentaristos, editoros, xefos, atletos, xornalistos, poetos, taxistos, fisioterapeutos, astronautos. Alimaños. Xénero castrón. Gardémonos del. Gardémonos de caer nel tamén: está no aire e contamina.

En todo caso, deixando a un lado a dureza da proba, quedémonos mellor con esta reseña sobre outra proba, a de Compostela, que se limita a nomear os primeiros postos absolutos: Os vencedores da proba foron Amador Pena Torreira do Noitebra e Priscila Suarez Mendez do San Paio

.

É xusto. Aprendede, castróns. E noraboa a toda a xente que correu e ás máquinas do podium. Todas.

E ajora que xa vos toleei a cabesiña ben toleada e desfojei bárbaro, permitídeme contar aljo sobre  a terceira das probas; deixádeme que vos conte de Elviña, que foi onde reptei eu. Non. Non. Permitídeme contar o que contaba Manuel Rivas en As Voces Baixas (non dou saído de Rivas, así a todo):

O que sentiamos tamén era o zunido permanente, ameazante, da torre de alta tensión eléctrica que na posguerra foron chantar xustamente na ara solis do máis importante castro das Mariñas Douradas. Eramos nenos a xogar, mais, sen saber nada de historia, sabiamos que había algo de fatalidade simbólica, de humillación, no feito de espetar a torre na coroa do castro. Para advertir do perigo, había un sinal cun deseño no que se vía un homiño fulminado por un lóstrego.  […] Hai pouco, no Portal galego da Lingua, reproduciuse o debate sobre o celtismo por mor dun artigo de Fermín Bouza. A rede botaba chispas. E eu tiven que facer moito esforzo para reprimirme e non enviar unha información confidencial, procedente da infancia, e que ningún deles manexaba: “Non rompan máis a cabeza. Deixen de darlle voltas. Os celtas galaicos morreron electrocutados”

Tanta polémica e mira ti, non caer os eruditos na conta da torreta. Inda non sei se non correría a mesma sorte sir John Moore, que xa me diredes… tanto panteón en San Carlos, tantas salvas dos Royal Green Jackets…de que? Se é que andan coma tolos xojando as batalliñas; iso si, o cartel do homiño fulminado, nin mirar para el,  e lojo pasa o que pasa. E así, benqueridos rapases, foi como se escribiu a historia da Curuña arredor da torreta, símbolo da sidade. Castrexos e británicos unidos por un mesmo destino electrisante.

Ata que chejaron as vésperas das eleccións e os xornais deron en anunciar a retirada da torreta:

http://www.laopinioncoruna.es/coruna/2015/03/10/red-electrica-comienza-desmantelar-torre/935288.html

E ao mesmo tempo o calendario de carreiras galegas deu en anunsiar isto:

http://xn--trailciudaddeacorua-d4b.com/

Así que había que celebrar o desartellamento da torreta correndo arredor do castro (jústanme os fonemas vibrantes, que pasa?). Que ao millor un día tamén podemos celebrar a retirada do plan do ofimático botándolle outro cross deses, pero daquela para desenguedellar a desfeita e reparar danos ijual cumpríanos unha máquina do tempo ou aljo. En fin, polo de ajora seica habiamos correr sen risco de electrocusión, non coma o sir John e os castrícolas.  Anda. Que gran nome de orquestra fasía.

Chejou pois o día castrexo e a Elviña chejamos nós, que somos servidora, un gran debuxante de 11 anos e un gran lector de case 12. Buscamos un banco, repartinlles blocs, lápises, cámara de fotos e libros e deixeinos en faena artística-intelectual, non coma min, que son primaria. Durmir, comer, correr, tal ves remar. As primarias é o que temos, que con nada nos apañamos.

Momento saída. Da carreira, entendámonos. E mira ti que entre máis de 250 persoas non ver caras coñecidas…Moito Nosportlimit, aljún que me soa, ijual cadrei aljún mércores na Torre, maldito despiste.. E o resto da xentiña, toda na diáspora: que se no Alto Sil, que se en Compostela, que se en Barcelona bailarlle a maratón.... Menos mal que a últimísima hora -polos pelos non perdeu a saída- apareceu na cola un gran beer runner,  o tío Carlos, autor dunha jrandísima alocusión dedicada aos seus colegas cando paresía que querían darlle lume: A dónde vais????? Que esto es trail!!!! En canto lla escoitei disir quixen enmarcar a frase.  O home tranquilo. O que debía ter levado o premio ao máis jrande en divertimento. Non hai máis que verlle as fotos entrando en meta. Un crack.

Foto Martín. O tío máis feliz de Elviña

Lojo tamén encontrei a dous jrandes brijantiexpadixantíns*, Quito e Diego, que ademais de ultraraiders e de ter o don da ubicuidade -que os brigantios estes estánseme a coar en todas as crónicas, e aló en Elviña non sei se taban en calidade de orjanisasión, de  público ou de aparisión celestial, pero uniformados estaban de brigantios -, ademais diso, disía, non imaxinades canto berraban dándome ánimos, que se veña Rosa, que se ánimo, que se forza, que se ti podes, e eu contestáballes baixiño que eu o que quería era ir para a casa, por favor, que aquilo era moi estresante e tal, e xa na sejunda volta resaba para que me me viñese unha electrocusión castrexa desas e por fin parar, pero non veu e houbo que correr.

Porque o percorrido era corrible de todo, nada técnico, e por iso andan aljúns rosmando que había que chamarlle cross, e levan rasón, pero eu con tal de saír da casa a afojar por aí xa vos quedo contenta, o nome émevos ijual. Aljún tramo houbo que reptar, pero moi curtiño, unha subidiña de nada cara a unha torreta (que teima das torretas, de verdade). Amais tendo en conta a causa que desencadeou a desaparición dos clans castrexos galaicos e daljún británico (que bonito é coñeser a historia e adiantarse así aos posibles acontesementos), xa a xente procuraba ir ben lixeiriña a pesar do desnivel e botar o menor tempo posible baixo a liña de alta tensión, máxime indo enchoupados de suor, dispensando, e deste xeito minimizar riscos, que saber de prevención tamén é ben bonito.

Foto de Meizudo tomada a través de Correr en Galicia. Momento torreta

Lojo había como uns vinte metros de lama pero era pouquiña e non nos chejou a nada, porque era da que non traga as zapatillas, e que menos pa un trail que afundir ata máis arriba do nocello. Depois taban as baixadas, que eran tan doadas e levadeiras que nin sequera me metían medo a min, que xa é disir.

Así que en xeral a cousa era de zumbarlle ben. Quen puidese. Chamádelle cross os ortodoxos ou trail os menos puristas. Eu chameille trail pequerrechiño e tamén trail de xojete, que o caso é divertirse.

E máis nada. Bueno, si, que ao entrar en meta tiña alí ao meu fillo berrando. Crin que me animaba, pero ao irme achejando escoiteille mellor e berraba que apurase, que ía perder unha aposta. A aposta jañábaa el se servidora entraba en meta antes de que o seu colega rematase de ler o libro. Se cheja ser o Quijote levaban os dous unha colleja, así como volo dijo.

E con esta crónica tan profesional espero consagrarme dunha ves como comentarista en medios especializadirmos (comentarista dixen, non comentaristo; antes castrexa electrocutada que comentaristo castrón), que dijo eu que xa van sendo horas, e poder retirarvos o saúdo e mirar por riba do ombro a todo dios, porque tamén xa vou indo un pouco aborresida de mandarvos durmir cada ves que perpetro aljunha alimañada destas. Ala, inde darlle unhas voltiñas aló no castro de Elviña. Ollo coa torreta.

 *Brigantia Expedition Team (N. da T.)

A CONCILIAR POR AÍ

Outra ves. Dun cabreo monumental a outro.

Un editor promocionando un libro. Fin da intervención: “y ya sabeis que a partir de ahora, si teneis un día malo de esos en que llegais a casa y vuestra mujer está enfadada, os poneis a leer esto y os olvidais de todo”.

O auditorio era mixto. Pero o tipo levaba todo o tempo dirixíndose aos homes, seica. Por que? Recaía sobre as mulleres presentes na sala presunción de analfabetismo? Ou tiñamos un aire tan frívolo? Ou quizais a vida dos homes é tan desjrasiada que teñen que procurar evasión na lectura para esquecer a ruindade das mulleres?

Custoume moitirmo quedar calada. Mesmo custoume moitirmo tamén non agarrar o libro e jindarllo á cabesa. Con saña. A enciclopedia británica teríalle jindado de tela a man, ou como disía o Rivas, Cinco mil anos de historia, “unha desas obras que deixa unha pegada inmortal na cabesa, se che cae enriba”. Pero non usei literatura arroxadiza, maldito civismo. Ijual amainoume a simpatía do autor, un prodixio de oratoria que nos deixara namorados. Tamén quen lle mandaba levar ao empresario. Mal momento.

E eiquí me tendes, de volta ao rejo do cabreo. Poñendo nel o meu vivir.

E como mañá (ou hoxe, non sei cando darei editado) é 8 de marzo, imos celebrar o día da corredora cabreada cun divertimento. Consiste en cambiar de xénero unhas cantas frases sobre eventos deportivos que no seu día me deron que pensar. Todo o que apareza referido ás mulleres poñémolo referido aos homes, e ao revés. A ver que tal nos queda:

La multinacional líder en venta directa de suplementos nutricionales X es uno de los colaboradores de la Carrera del Hombre. [...]  todos podrán comprobar que X es mucho más que [...] La compañía pone a su disposición una oportunidad de negocio en venta directa, con la que podrán dar un giro a sus vidas y descubrir que la flexibilidad y la conciliación familiar… ¡existen!

Existir existen. Pero é curioso. Lerades algunha vez o palabro “conciliación” aplicado aos homes?

Rapaces, rapaces, sabede que podedes correr, traballar, atender os fillos e facer todo o da casa, ademais de lucir sempre seductores, que niso consiste a conciliación. En vivir a un ritmo demencial, basicamente.

Eu de verdade que escoito o ditoso palabro e sufro arrejizos. Anda e vai conciliar por aí, dan jañas de espetarllo a quen lle desexas un mal. Quedade vós con ela, coa conciliación das narices.

Outras linduras:

¿Estás orgulloso de ser corredor y de participar en la Carrera del Hombre? Pues compártelo con tus hijas, tus sobrinas, con tus nietas… Hemos preparado esta camiseta con la divertida frase "Mi papá corre más que el tuyo", que recuerda tu afición por el running.

Pois nada, ademáis de ser un perfecto cursi, pon aí a proxenie a chinchar-rabinchar  aos vástagos dos demais corredores. E viva o deporte.

¿Estás orgulloso de ser corredor y de participar en la Carrera del Hombre? Pues compártelo con tus hijas, tus sobrinas, con tus nietas… Hemos preparado esta camiseta con la divertida frase "Mi papá gana todas las carreras", que recuerda tu afición por el running.

Isto de aí atrás chámase soberbia.

Presume de la Carrera del Hombre en la playa, en la piscina, en clase…. Lleva tu pasión por la marea rosa a todas partes con la bolsa de la Carrera del Hombre

E isto para darlles envexa aos fofos eses que non corren, que vexan que estás en forma e eles non, presume aí ben. Tamén pode servir a bolsiña para transportar o exemplar da revista "Hola" que regalaban na carreira. É verídico. Regalaron o "Hola". Non choredes.

Aquí, un texto de promoción dun trail feminino:

Buenas noches señoritosss, en breve mas noticias sobre [...] , proxima semana tracks del recorrido y mas sorpresitas, como coordinadora de esta carrera , les aseguro que no se van a arrepentir , buen trazado , muy divertido y solo pensado para ELLOS, [...] y algunas sorpresitas mas [...] , yuuuuujuuuuú

Porque como es para hombrecitos os los ponemos todo en diminutivitos, jujujujujuú, señoritos, o sea, o sea.

En fin…

Soa raro, non?

Pois no orixinal tamén. Que o saibades. E quen non o entenda, que vaia conciliar. 

Feliz 8 de marzo.

A VELLA REPUNANTE E O TRAIL DO ANLLÓNS

Si había algo que yo sabía hacer por mi cuenta era equivocarme*.

Había unha vez un grupo de xente que traballaba con ilusión de promover a participación da veciñanza en actividades deportivas e inculcar valores como o compañeirismo, a igualdade, a solidariedade, o respecto polo medio ambiente, a defensa da terra e das tradicións locais. Eran o club Ciclista Laracha en Dúas Rodas e a súa irmá montañeira, Laracha en Dous Pés, todo un referente non soamente no ámbito local polo seu labor no día a día, senón tamén para os foráneos que atrae aos seus eventos estrela: a Pedalada e Andaina Solidaria e o Trail e Andaina polas Cabeceiras do Anllóns.

Había unha vez una señora baixiña que andaba de moi malísima ostia porque taba presa da dor nos xeonllos e non podía darse ao seu visio de trotar polo monte. Non se sabía se lle doían porque a medida que se fasía maior ía levedando e as pernas non termaban daquel bazuncho, ou se empezaron a doerlle antes e por pouco trotar acabou levedando: que foi antes, o ovo ou a jaliña? É ijual; o caso: tornou vella repunante.

E houbo un día en que a vella repunante, fozando no facebook, leu no evento do Trail do Anllóns un comentario que lle soou raro. E fixo o que fan as vellas repunantes: encabuxarse, rifar e defender os seus argumentos coa ousadía propia dun sindicalista do metal*, que digo eu se non lle tería sido mellor quedar calada, por unha vez e para variar, porque unha cousa é razoar e outra é poñerse coma unha hidra, que será boísimo para desfojar pero logo veñen os remorsos.

E si, tedes razón, a vella repunante dos remorsos era eu, vale? Quítame de aí as terceiras persoas. Os de Laracha en Dúas Rodas / Dous Pés si que son eles. As themselves, no reparto.

E despois dos rifirafes e dos quítame de aí esas pallas (dispensando), veu a paz e a promesa de acudir ao evento e de entrar de última en meta. Acudir era empresa difícil por aquilo da conciliación e da prejiza inherente ao meu natural; entrar de última era o esperable. E xa bastante sería que non me embreasen, emplumasen e chimpasen ao río por rallante, o que facemos por moito menos no lugar de onde eu veño.

Chejou o día e non, non había hordas esperando para linchar a ninjén. Había, si, unha Quirina arrefriada e un Palote desabrigado porque disque así corre a fume de caroso, para espaventar o frío, e debe ser certo porque entrou décimo. Xa sabedes, a despelotarse. Había tamén unha Fátima, un Grinch, un David, un Pedro, un Pablo, un Abu, un Javi e un Carlos do CAS, o clube da camiseta que fai bandullo a quen non o ten, por moito que o neguen.

Foto propiedade do Grinch, anque el tamén sae

Había tamén unha Priscila e unha Jana radiantes, que sempre as ves chejar ás carreiras cun aire tan feliz coma se fose o primeiro día que as deixasen saír de noite, que o deben pasar bomba voando polo monte. Primeira e segunda no podium con tempazos, unhas fenómenas.

E alí no medio dos catrocentos e pico que se xuntaron taba servidora rezando por non romper no intento. Botaron o fojete (literalmente, opa Laracha!) de saída e nos primeiros quilómetros todo foron risas e brincadeiras. “E falta moito?” E cando chejamos?” Paramos nun bar ajora que inda tamos cerca?” “Que juapo vas co tutú!!!” e así, o típico. Ao meu ritmo trautor as subidas eran das de non afojar por completo, as trepadas con cordas taban moi entretidas (nunha presenteime ao Roi que xa non levaba o tutú, lástima) e a chejada ao primeiro avituallamento ao son da gaita foi marabillosa. Alí puiden parolar un cacho con Juan Canedo e outra moza da organización e comentar “daquilo”. É o bo de ser unha manta, que non che importa enredar nos avituallamentos porque total, vas facer un tempo de merda igual. Quedaba alí de boa gana, pero tampouco era plan, así que seguín trotando costa abaixo e de aló a un cacho, avanzando sumida nos meus pensamentos (caso de eu telos) tropecei cuns que viñan de volta porque se perderan, e así foi como souben que eu tamén me perdera, porque mo dixeron eles, e tamén fai falta ser burra, que a sinalización era perfecta. E é outra incidencia desas que tampouco me molesta, porque coñeces sitios –e xente perdida- pero máis práctico é ir polo rego, tamén é certo. E nestas apareceron o Grinch e Fátima, ela toda simpática e amable, el todo chinado por terse perdido –ese vai faser un vello ben repunante, dígovolo eu- e fixemos xuntos a subida por unha especie de parede de barro que mesmo paresía que ías caer de costas e Fátima non quería morrer e a min paresíame que como sitio para morrer estaba ben bonito e así xa quedou ela máis conforme.

Outra do Grinch

Lojo xa viñeron aqueles lameiros interminables deses que perdes as zapas neles e tes que meter a man para rescatalas e volvelas calzar, e os charcos tipo piscina olímpica, e os camiños-regachos e todo era húmido, lamacento, pegañento e esvaradío –isto é trail, neno!- e préstase moito a maldicir e no meu caso, como nacín meducas, a andar tan despacio que aburre verme. Porque vale que unha sexa partidaria de correr unicamente para disfrutar, vale que non esteas polo sacrificio, pero un pouquechiño de espabilasión tampouco non me habería de vir mal. Digo. Certo que intentei poñer en práctica unha estratexia para aselerar un anaquiño, que consitía en imaxinar que de tanto mergullar as zapas nos lameiros seguro que me entrara algunha miñoca, e como me dan tanto noxo había de saír correndo escopetada, pero moi vividamente non o debín imaxinar, porque aquilo era puro ralentí e inda por riba xa empesaban a protestar os xeonllos, os cadrís, as cadeiras e a cabesiña, que me fasía sentir como en traballos forsados - unha de ferro arrastro, rouca cadea, castigo atroz do meu erro. Tan férrea e rouca, que chejada ao sejundo e derradeiro avituallamento, decidín en firme que eu de alí non me movía, pero cando apareceu o corredor escoba cunha parella e me soltou aquilo de “pero muller, unha vez aquí, o bonito é rematar”, deille a razón. Non sabía o que disía, pobre rapaz. Alex. Tempo tivemos para falar largo e tendido, abofé: tanto me doía o corpiño que camiñaba, camiñaba, camiñaba, e cando me sentía culpable por el, que taría perdendo de tomarlle o vermú cos colegas pola miña culpa, daquela trotaba un anaquiño pero logo tiña que camiñar porque por el tería pena, pero polos pinchazos que me mandaban as pernas, terror. E así foi como me fun arrastrando traballosamente polo treito máis corrible, que tamén vaia calamidá. E que gran persoa, o Alex. Grande como o resto da organización, os que alí estaban na meta: Roi, que entrou da man comigo; Gerardo, que me recibiu tan amablemente; Lito, que me regalou o dossier da asociación e me comentou a súa liña de traballo; Canedo, co seu apoio…Todos e cada un deles merecen a nosa admiración polo seu esforzo para conseguir que amemos esas terras do Anllóns nunha cita aberta a todas as persoas que corremos, trotamos, camiñamos ou nos arrastramos…mesmo as vellas máis repunantes.

Foto roubada á organización

E colorín colorado, que mañá hai que traballar. Pasade para a cama.

* Carlos Salem

*Teresa Moure

* Quen vai ser, ho? Pondal!!!