TORRETAS, CASTREXOS E CASTRÓNS. OU TRAIL, MONTAÑA E CROSS

Opcións para un 15 de marzo.

• Carreira por Montaña Alto Sil

32 km
1900 m desnivel positivo
1900 m desnivel negativo
Altura máxima: 1620m
Altura mínima 780m

• I Campionato Galego de trail, Compostela.

17,5 km
Desnivel positivo acumulado: 650 m.

• Trail Cidade da Coruña

11 km, dúas voltas ao castro de Elviña
Aljunha encosta aló onde a torre de alta tensión
Altura máxima: non se sabe, pero pouca
Altura mínima: permitida a participación a entes de metro e medio.

Aquí unha servidora que malamente trota e concilia (temido palabro) anotouse ao trail castrexo, que remedio. Curtiño, ao lado da casa coma quen di, pouco esixente…Polo percorrido, cross castrexo acaíalle mellor (Oíches, Blas?) Pero carai…quen me dera o Alto Sil. Quen me dera alta e veloz no Alto Sil. Como a Oihana. Tremenda. Pedazo de corredora. De feito, en canto volvín para a casa despois de elviñar e de dármoslle a lata ao tan sufrido Fojo , unha vez que lles botei de comer ás fieras, en canto puiden púxenme a curiosear as novas do Alto Sil. Velaquí:

De esta forma, llegaba en solitario Alfredo Gil, completando los 34 kilómetros del trazado en un tiempo de 2h50', mientras que Zaid Ait Malek llegaba en segunda posición, con cerca de cuatro minutos de retraso con respecto al bejarano. El podio lo completaba el corredor gallego Fernando Arca, en tercera posición, y logrando el enésimo podio en la prueba leonesa.

En categoría femenina, la vasca Oihana Kortazar confirmó su buen estado de forma completando la prueba prácticamente en solitario. Se distanció de las demás corredoras y pasaba por cada control con cada vez más ventaja, lo que da una muestra de su estado de forma tras su segundo embarazo. Oihana Kortazar llegaba primera a Páramo de Sil, tras completar el trazado en poco más de 3h35'.

Fagamos reconto, que aquí aljo non acaba de cadrar:

Podium masculino: Ben por Gil, ben por Malek, ben polo noso Arca. Tres eran tres.
Podium feminino: ben por Oihana. E punto.

A segunda e terceira do podium, a ver, en que embarazo estabades vós que tan mal correstes? Quen vos quere nomear na crónica?  Bastante fixo quen redactou este primoroso texto con non mandarvos para casa faser encaixe de bolillos.Un xornalisto como ten que ser, cun par de. Home ou muller, tanto ten.

Xornalisto dixen, si. Porque de ajora en diante, precisamos dun novo xénero fillo da repunansia, precisamos  do xénero hipermarcado, xénero testosterónico militante. O da xente que ignora, invisibiliza e obvia as mulleres. De ajora en diante, sabédelo, existirán comentaristos, editoros, xefos, atletos, xornalistos, poetos, taxistos, fisioterapeutos, astronautos. Alimaños. Xénero castrón. Gardémonos del. Gardémonos de caer nel tamén: está no aire e contamina.

En todo caso, deixando a un lado a dureza da proba, quedémonos mellor con esta reseña sobre outra proba, a de Compostela, que se limita a nomear os primeiros postos absolutos: Os vencedores da proba foron Amador Pena Torreira do Noitebra e Priscila Suarez Mendez do San Paio

.

É xusto. Aprendede, castróns. E noraboa a toda a xente que correu e ás máquinas do podium. Todas.

E ajora que xa vos toleei a cabesiña ben toleada e desfojei bárbaro, permitídeme contar aljo sobre  a terceira das probas; deixádeme que vos conte de Elviña, que foi onde reptei eu. Non. Non. Permitídeme contar o que contaba Manuel Rivas en As Voces Baixas (non dou saído de Rivas, así a todo):

O que sentiamos tamén era o zunido permanente, ameazante, da torre de alta tensión eléctrica que na posguerra foron chantar xustamente na ara solis do máis importante castro das Mariñas Douradas. Eramos nenos a xogar, mais, sen saber nada de historia, sabiamos que había algo de fatalidade simbólica, de humillación, no feito de espetar a torre na coroa do castro. Para advertir do perigo, había un sinal cun deseño no que se vía un homiño fulminado por un lóstrego.  […] Hai pouco, no Portal galego da Lingua, reproduciuse o debate sobre o celtismo por mor dun artigo de Fermín Bouza. A rede botaba chispas. E eu tiven que facer moito esforzo para reprimirme e non enviar unha información confidencial, procedente da infancia, e que ningún deles manexaba: “Non rompan máis a cabeza. Deixen de darlle voltas. Os celtas galaicos morreron electrocutados”

Tanta polémica e mira ti, non caer os eruditos na conta da torreta. Inda non sei se non correría a mesma sorte sir John Moore, que xa me diredes… tanto panteón en San Carlos, tantas salvas dos Royal Green Jackets…de que? Se é que andan coma tolos xojando as batalliñas; iso si, o cartel do homiño fulminado, nin mirar para el,  e lojo pasa o que pasa. E así, benqueridos rapases, foi como se escribiu a historia da Curuña arredor da torreta, símbolo da sidade. Castrexos e británicos unidos por un mesmo destino electrisante.

Ata que chejaron as vésperas das eleccións e os xornais deron en anunciar a retirada da torreta:

http://www.laopinioncoruna.es/coruna/2015/03/10/red-electrica-comienza-desmantelar-torre/935288.html

E ao mesmo tempo o calendario de carreiras galegas deu en anunsiar isto:

http://xn--trailciudaddeacorua-d4b.com/

Así que había que celebrar o desartellamento da torreta correndo arredor do castro (jústanme os fonemas vibrantes, que pasa?). Que ao millor un día tamén podemos celebrar a retirada do plan do ofimático botándolle outro cross deses, pero daquela para desenguedellar a desfeita e reparar danos ijual cumpríanos unha máquina do tempo ou aljo. En fin, polo de ajora seica habiamos correr sen risco de electrocusión, non coma o sir John e os castrícolas.  Anda. Que gran nome de orquestra fasía.

Chejou pois o día castrexo e a Elviña chejamos nós, que somos servidora, un gran debuxante de 11 anos e un gran lector de case 12. Buscamos un banco, repartinlles blocs, lápises, cámara de fotos e libros e deixeinos en faena artística-intelectual, non coma min, que son primaria. Durmir, comer, correr, tal ves remar. As primarias é o que temos, que con nada nos apañamos.

Momento saída. Da carreira, entendámonos. E mira ti que entre máis de 250 persoas non ver caras coñecidas…Moito Nosportlimit, aljún que me soa, ijual cadrei aljún mércores na Torre, maldito despiste.. E o resto da xentiña, toda na diáspora: que se no Alto Sil, que se en Compostela, que se en Barcelona bailarlle a maratón.... Menos mal que a últimísima hora -polos pelos non perdeu a saída- apareceu na cola un gran beer runner,  o tío Carlos, autor dunha jrandísima alocusión dedicada aos seus colegas cando paresía que querían darlle lume: A dónde vais????? Que esto es trail!!!! En canto lla escoitei disir quixen enmarcar a frase.  O home tranquilo. O que debía ter levado o premio ao máis jrande en divertimento. Non hai máis que verlle as fotos entrando en meta. Un crack.

Foto Martín. O tío máis feliz de Elviña

Lojo tamén encontrei a dous jrandes brijantiexpadixantíns*, Quito e Diego, que ademais de ultraraiders e de ter o don da ubicuidade -que os brigantios estes estánseme a coar en todas as crónicas, e aló en Elviña non sei se taban en calidade de orjanisasión, de  público ou de aparisión celestial, pero uniformados estaban de brigantios -, ademais diso, disía, non imaxinades canto berraban dándome ánimos, que se veña Rosa, que se ánimo, que se forza, que se ti podes, e eu contestáballes baixiño que eu o que quería era ir para a casa, por favor, que aquilo era moi estresante e tal, e xa na sejunda volta resaba para que me me viñese unha electrocusión castrexa desas e por fin parar, pero non veu e houbo que correr.

Porque o percorrido era corrible de todo, nada técnico, e por iso andan aljúns rosmando que había que chamarlle cross, e levan rasón, pero eu con tal de saír da casa a afojar por aí xa vos quedo contenta, o nome émevos ijual. Aljún tramo houbo que reptar, pero moi curtiño, unha subidiña de nada cara a unha torreta (que teima das torretas, de verdade). Amais tendo en conta a causa que desencadeou a desaparición dos clans castrexos galaicos e daljún británico (que bonito é coñeser a historia e adiantarse así aos posibles acontesementos), xa a xente procuraba ir ben lixeiriña a pesar do desnivel e botar o menor tempo posible baixo a liña de alta tensión, máxime indo enchoupados de suor, dispensando, e deste xeito minimizar riscos, que saber de prevención tamén é ben bonito.

Foto de Meizudo tomada a través de Correr en Galicia. Momento torreta

Lojo había como uns vinte metros de lama pero era pouquiña e non nos chejou a nada, porque era da que non traga as zapatillas, e que menos pa un trail que afundir ata máis arriba do nocello. Depois taban as baixadas, que eran tan doadas e levadeiras que nin sequera me metían medo a min, que xa é disir.

Así que en xeral a cousa era de zumbarlle ben. Quen puidese. Chamádelle cross os ortodoxos ou trail os menos puristas. Eu chameille trail pequerrechiño e tamén trail de xojete, que o caso é divertirse.

E máis nada. Bueno, si, que ao entrar en meta tiña alí ao meu fillo berrando. Crin que me animaba, pero ao irme achejando escoiteille mellor e berraba que apurase, que ía perder unha aposta. A aposta jañábaa el se servidora entraba en meta antes de que o seu colega rematase de ler o libro. Se cheja ser o Quijote levaban os dous unha colleja, así como volo dijo.

E con esta crónica tan profesional espero consagrarme dunha ves como comentarista en medios especializadirmos (comentarista dixen, non comentaristo; antes castrexa electrocutada que comentaristo castrón), que dijo eu que xa van sendo horas, e poder retirarvos o saúdo e mirar por riba do ombro a todo dios, porque tamén xa vou indo un pouco aborresida de mandarvos durmir cada ves que perpetro aljunha alimañada destas. Ala, inde darlle unhas voltiñas aló no castro de Elviña. Ollo coa torreta.

 *Brigantia Expedition Team (N. da T.)