A VELLA REPUNANTE E O TRAIL DO ANLLÓNS

Si había algo que yo sabía hacer por mi cuenta era equivocarme*.

Había unha vez un grupo de xente que traballaba con ilusión de promover a participación da veciñanza en actividades deportivas e inculcar valores como o compañeirismo, a igualdade, a solidariedade, o respecto polo medio ambiente, a defensa da terra e das tradicións locais. Eran o club Ciclista Laracha en Dúas Rodas e a súa irmá montañeira, Laracha en Dous Pés, todo un referente non soamente no ámbito local polo seu labor no día a día, senón tamén para os foráneos que atrae aos seus eventos estrela: a Pedalada e Andaina Solidaria e o Trail e Andaina polas Cabeceiras do Anllóns.

Había unha vez una señora baixiña que andaba de moi malísima ostia porque taba presa da dor nos xeonllos e non podía darse ao seu visio de trotar polo monte. Non se sabía se lle doían porque a medida que se fasía maior ía levedando e as pernas non termaban daquel bazuncho, ou se empezaron a doerlle antes e por pouco trotar acabou levedando: que foi antes, o ovo ou a jaliña? É ijual; o caso: tornou vella repunante.

E houbo un día en que a vella repunante, fozando no facebook, leu no evento do Trail do Anllóns un comentario que lle soou raro. E fixo o que fan as vellas repunantes: encabuxarse, rifar e defender os seus argumentos coa ousadía propia dun sindicalista do metal*, que digo eu se non lle tería sido mellor quedar calada, por unha vez e para variar, porque unha cousa é razoar e outra é poñerse coma unha hidra, que será boísimo para desfojar pero logo veñen os remorsos.

E si, tedes razón, a vella repunante dos remorsos era eu, vale? Quítame de aí as terceiras persoas. Os de Laracha en Dúas Rodas / Dous Pés si que son eles. As themselves, no reparto.

E despois dos rifirafes e dos quítame de aí esas pallas (dispensando), veu a paz e a promesa de acudir ao evento e de entrar de última en meta. Acudir era empresa difícil por aquilo da conciliación e da prejiza inherente ao meu natural; entrar de última era o esperable. E xa bastante sería que non me embreasen, emplumasen e chimpasen ao río por rallante, o que facemos por moito menos no lugar de onde eu veño.

Chejou o día e non, non había hordas esperando para linchar a ninjén. Había, si, unha Quirina arrefriada e un Palote desabrigado porque disque así corre a fume de caroso, para espaventar o frío, e debe ser certo porque entrou décimo. Xa sabedes, a despelotarse. Había tamén unha Fátima, un Grinch, un David, un Pedro, un Pablo, un Abu, un Javi e un Carlos do CAS, o clube da camiseta que fai bandullo a quen non o ten, por moito que o neguen.

Foto propiedade do Grinch, anque el tamén sae

Había tamén unha Priscila e unha Jana radiantes, que sempre as ves chejar ás carreiras cun aire tan feliz coma se fose o primeiro día que as deixasen saír de noite, que o deben pasar bomba voando polo monte. Primeira e segunda no podium con tempazos, unhas fenómenas.

E alí no medio dos catrocentos e pico que se xuntaron taba servidora rezando por non romper no intento. Botaron o fojete (literalmente, opa Laracha!) de saída e nos primeiros quilómetros todo foron risas e brincadeiras. “E falta moito?” E cando chejamos?” Paramos nun bar ajora que inda tamos cerca?” “Que juapo vas co tutú!!!” e así, o típico. Ao meu ritmo trautor as subidas eran das de non afojar por completo, as trepadas con cordas taban moi entretidas (nunha presenteime ao Roi que xa non levaba o tutú, lástima) e a chejada ao primeiro avituallamento ao son da gaita foi marabillosa. Alí puiden parolar un cacho con Juan Canedo e outra moza da organización e comentar “daquilo”. É o bo de ser unha manta, que non che importa enredar nos avituallamentos porque total, vas facer un tempo de merda igual. Quedaba alí de boa gana, pero tampouco era plan, así que seguín trotando costa abaixo e de aló a un cacho, avanzando sumida nos meus pensamentos (caso de eu telos) tropecei cuns que viñan de volta porque se perderan, e así foi como souben que eu tamén me perdera, porque mo dixeron eles, e tamén fai falta ser burra, que a sinalización era perfecta. E é outra incidencia desas que tampouco me molesta, porque coñeces sitios –e xente perdida- pero máis práctico é ir polo rego, tamén é certo. E nestas apareceron o Grinch e Fátima, ela toda simpática e amable, el todo chinado por terse perdido –ese vai faser un vello ben repunante, dígovolo eu- e fixemos xuntos a subida por unha especie de parede de barro que mesmo paresía que ías caer de costas e Fátima non quería morrer e a min paresíame que como sitio para morrer estaba ben bonito e así xa quedou ela máis conforme.

Outra do Grinch

Lojo xa viñeron aqueles lameiros interminables deses que perdes as zapas neles e tes que meter a man para rescatalas e volvelas calzar, e os charcos tipo piscina olímpica, e os camiños-regachos e todo era húmido, lamacento, pegañento e esvaradío –isto é trail, neno!- e préstase moito a maldicir e no meu caso, como nacín meducas, a andar tan despacio que aburre verme. Porque vale que unha sexa partidaria de correr unicamente para disfrutar, vale que non esteas polo sacrificio, pero un pouquechiño de espabilasión tampouco non me habería de vir mal. Digo. Certo que intentei poñer en práctica unha estratexia para aselerar un anaquiño, que consitía en imaxinar que de tanto mergullar as zapas nos lameiros seguro que me entrara algunha miñoca, e como me dan tanto noxo había de saír correndo escopetada, pero moi vividamente non o debín imaxinar, porque aquilo era puro ralentí e inda por riba xa empesaban a protestar os xeonllos, os cadrís, as cadeiras e a cabesiña, que me fasía sentir como en traballos forsados - unha de ferro arrastro, rouca cadea, castigo atroz do meu erro. Tan férrea e rouca, que chejada ao sejundo e derradeiro avituallamento, decidín en firme que eu de alí non me movía, pero cando apareceu o corredor escoba cunha parella e me soltou aquilo de “pero muller, unha vez aquí, o bonito é rematar”, deille a razón. Non sabía o que disía, pobre rapaz. Alex. Tempo tivemos para falar largo e tendido, abofé: tanto me doía o corpiño que camiñaba, camiñaba, camiñaba, e cando me sentía culpable por el, que taría perdendo de tomarlle o vermú cos colegas pola miña culpa, daquela trotaba un anaquiño pero logo tiña que camiñar porque por el tería pena, pero polos pinchazos que me mandaban as pernas, terror. E así foi como me fun arrastrando traballosamente polo treito máis corrible, que tamén vaia calamidá. E que gran persoa, o Alex. Grande como o resto da organización, os que alí estaban na meta: Roi, que entrou da man comigo; Gerardo, que me recibiu tan amablemente; Lito, que me regalou o dossier da asociación e me comentou a súa liña de traballo; Canedo, co seu apoio…Todos e cada un deles merecen a nosa admiración polo seu esforzo para conseguir que amemos esas terras do Anllóns nunha cita aberta a todas as persoas que corremos, trotamos, camiñamos ou nos arrastramos…mesmo as vellas máis repunantes.

Foto roubada á organización

E colorín colorado, que mañá hai que traballar. Pasade para a cama.

* Carlos Salem

*Teresa Moure

* Quen vai ser, ho? Pondal!!!