NACHAS' POWER IS BACK 8 - UN DOMINGO AO SOL

Sacade a alfombra vermella, que temos convidadas. 
Tal como prometera hai ben tempo,inauguramos sección informal centrada en mulleres corredoras, e que mellor que deixar paso as súas opinións sobre a galaxia runner. Propoñemos un cuestionario base -cuestionario Tasende ímoslle chamar- e deixamos que fagan con el o que lles pete, mesmo patealo, que para iso somos runners.

Os días en que todo vén revirado cómpre respirar fondo, relaxarse e deixarse ir suave ata que amaina o temporal.  Tal foi o caso o domingo pasado, cando despois de varios imprevistos, despistes e outros mesteres vividos nunha carreira de asfalto do meu barrio, acabei tomando o sol nun banco do parque con dúas corredoras descoñecidas. Debeu ser a conxunción do precioso día, do subidón postcarreira e do noso natural falangueiro, que aquilo que comezara por compartir un banco no parque rematou nesta nova colaboración para a nosa serie Nachas' Power... Se é que, como di Mari, a cabeza non para!

MARI: "SEGUIMOS PENSANDO EN ROSA PARA AS MULLERES 
E EN AZUL PARA OS HOMES, E ASÍ NOS VAI"

 

Ola, son Mari, e o igual que algunha das outras corredoras que se atopan por aquí, adícome a unha das profesións máis bonitas que hai (para min, claro), e a que se debe de acceder sempre e cando haxa vocación. Son profesora. Agora mesmo dou clase no ciclo de interpretación de lingua de signos, e para as que non o saibades, a lingua de signos é unha das linguas máis fermosas que hai, é a que utilizan as persoas xordas para comunicarse. Aquí formamos a futuros intérpretes de lingua de signos.

Hai moito tempo que corres? Como foron os teus inicios no mundo do running?

Fai uns dez anos que me metín nesto do running, e teño que decir que foi grazas o meu marido, con el empecei... o primeiro día 10 minutos, e xa foi todo un record para min, que non fixera deporte na miña vida. A partir de aí, 15, 20, 30 minutos. O día que conseguín correr os 30 minutos foi todo un logro para min. Agora non podo saír e facer menos de 10 km....

Que foi o que máis te axudou/motivou para empezar a correr ou para seguir facéndoo?

Pois o que máis me animou foi o intentar superarme día a día, eso de poder facer 5 minutos máis mañán, e outros cinco máis dentro dunha semán, era algo que realmente me axudaba a seguir, e tamén o sentirme cada día máis en forma. Agora si non salgo un dia, fáltame algo....ademais esa sensación de liberdade que sinto ó correr, os problemas quédanse a un lado, e por suposto o sentirme cada día fisicamente mellor.

Asfalto, trail, triatlón, raid… Que modalidade(s) practicas (ou practicaches)? Cal é a túa preferida? Hai alguna modalidade que non probaches e que che gustaría practicar? Nese caso, por que non?

Asfalto, sen dúbida. Fixen unha vez unha carreira de orientación, paseino en grande, pero perdinme duascentas veces, creo que non é o meu, a veces penso que traguei unha brúxula de pequena, e que se me averiou fai moito tempo. Fago tamén spinning, algo que tamén me apasiona, e que no inverno intento compaxinar co running, sobre todo os días que é complicado saír a correr por mor do tempo (aquí na Coruña a gran maioría dos días durante o inverno).

Tamén me gusta correr polo monte, a sensación de liberdade é moito maior, fago cada vez que vou ver a miña nai a unha fermosa aldea do concello de Touro.

A porcentaxe de inscricións femininas en carreiras segue a ser baixa, tanto en comparación coas inscricións masculinas, como poñéndoa en relación co número de mulleres que practican o running habitualmente. Que cres que pode influír nisto?

O rol que ten a muller na sociedade, coido que a pesar de que a sociedade avanzou moito, aínda queda moito por andar. Aínda así cada vez somos mais mulleres...

Consideras que as mulleres encontran máis dificultades cós homes para desenvolver unha práctica deportiva habitual e/ou para competir?

Eu penso que non, ou quero pensar que non, na sociedade do século XXI non deberían de ter mais dificultades que os homes, aínda que a realidade é outra, pois segue habendo moito machista que pensa que a muller debe estar na casa agardando a que chegue o marido ou coidando dos fillos. Por sorte, non é o meu caso. As veces tamén é a propia muller a que pensa que é a súa obriga quedar na casa.

Nalgún momento sentícheste discriminada persoalmente como corredora polo feito de ser muller?

A verdade é que non, nunca me sentín discriminada, máis ben todo o contrario.

Consideras útil a práctica de certa discriminación positiva para fomentar o deporte entre as mulleres? Estás a favor da celebración de carreiras populares segregadas por sexo?

A verdade é que si o que queremos é a igualdade, tampouco non podemos pedir a discriminación positiva, pois estaríamos discriminando os homes. Prefiro as carreiras nas que poida participar calquera que queira, sen distinción de sexo.

Na bolsa da corredora da derradeira Carreira da Muller de Coruña regalaban dous números da revista “Hola” e outro dunha revista de moda. Que opinas ao respecto?

Que se podo pedir, a próxima vez nos regalen un bo libro, personalmente non é o tipo de lectura co que me identifico. Seguimos pensando en rosa para as mulleres e en azul para os homes, e así nos vai...

Se estivese na túa man, hai alguna medida que tomarías para fomentar a participación popular na práctica deportiva en xeral? E a participación feminina en particular?

En primeiro lugar, nos colexios a educación física debería de ter maior carga lectiva, tamén, volver as carreiras que había cando empecei eu ir as populares, que eran gratis e todo o mundo podía participar sen que eso che supuxera ningún desembolso económico. Ahora algunha estase convertendo en un negocio, e eso non me gusta nada.

Cal é a túa atleta máis admirada? Por que?

Non teño ningunha en particular, pero todas e cada unha das mulleres que me cruzo cando vou correr merecen a miña admiración

Que momentos foron os máis especiais para ti como corredora?

A primeira media maratón que rematei. Nunca pensei que ía conseguilo. E xa van tres!!! Sempre dixen que nunca faría unha maratón, e ahora con 46 anos xa me ronda na cabeza !!!! A cabeza non para!!

Máis cousas que nos queiras contar

Pois nada mais. Foi un pracer atoparte no banco dos Rosais tomando un pouco de Sol, e saber que fuches ti a que se quedou esperando a que viñeran os servicios de emerxencia a atender a un compañeiro corredor que se atopaba mal, a pesar de non coñecelo de nada. Esta é a xente que nos gusta saber que temos o noso lado a hora de enfrontarnos a calquer reto, que antepón sempre a seguridade dos demais e non o beneficio propio. Gracias Rosa, vemonos na seguinte!!!!

NACHAS' POWER IS BACK 7 - SUSANA DO COMANDO BOIMORTO

Sacade a alfombra vermella, que temos convidadas. Tal como prometera hai ben tempo,inauguramos sección informal centrada en mulleres corredoras, 
e que mellor que deixar paso as súas opinións sobre a galaxia runner. Propoñemos un cuestionario base -cuestionario Tasende ímoslle chamar- e deixamos que fagan con el o que lles pete, mesmo patealo, que para iso somos runners.

Tomade nota destes ingredientes que vos digo: 

• intelixencia
• vontade de ferro
• sentido do humor
• compañeirismo a proba de bomba
• aptitudes óptimas para o deporte
• a maior das humildades. 

Ajora collédeos todos e mesturádeos nunha soa persoa. Cal é o resultado?  A nosa Susana, grandísima atleta habitual dos podiums en  trail, canicross e asfalto. Cando conflúen tantas virtudes nunha soa corredora  é obrigado congratularte de tela coñecido, esperar cadrar en moitas con ela e  tentar imitala un pouquechiño, aínda que soamente sexa nunha miguiña de nada; quen nos dera a moitas coma ela! E por suposto, desexarlle que a súa progresión siga tan impresionante...  (Así a todo, e falando entre nós, moita sorte tiveron no Clube Atletismo Boimorto fichando a esta grandísima Susana!)

Léndeme ben lidas e con moita atensión as súas respostas ao cuestionario Tasende, que nelas aprovéitase todo:

 SUSANA DO COMANDO BOIMORTO

Adícome a profesión máis bonita do mundo, ao menos para min, xa que traballo con nenos. Bueno, non tan nenos… Son profesora de ensino secundario (“a de Mates”) no CPI Armando Cotarelo Valledor de Boimorto. Teño poucos anos. Uns 37 aniños de idade sentíndonme moitas veces coma una nena e moitas outras como un vexestorio…

Hai moito tempo que corres? Como foron os teus inicios no mundo do running?Eu de nova (máis nova que agora jejejeje), non facía nada de deporte. Nos meus anos mozos de instituto e facultade estudiaba, ía ao cine, paseaba e  pouco máis. Empecei a ir ao ximnasio no ano 2004 e alí coñecín a César, que foi o que me contaxiou o gusto por correr. Ata hai uns anos, participaba en tres ou catro carreiras de asfalto ao ano e adestraba cando me apetecía, que soía ser unha ou dúas veces por semana como máximo. Foi en xaneiro de 2013 cando me enganchei de todo a este mundo.

Que foi o que máis te axudou/motivou para empezar a correr ou para seguir facéndoo?

Pois a verdade é que empecei a correr por probar, pero case todo o que fun descubrindo deste mundo me gustou. A xente que fun coñecendo e os bos momentos que se comparten fixeron que actualmente sexa o que máis me divirte e me enche. Tamén son competitiva no senso de que me gusta ir mellorando tempos e sensacións e iso fai que eu mesma me motive a adestrar para facelo mellor sufrindo menos. A día de hoxe, correr é o que máis me relaxa. Mentres estou a correr, os problemas e as preocupacións desaparecen e son feliz. Pero non soamente me fai ben a nivel mental, senón que a nivel físico síntome mellor, sacando algunha lesión de cando en vez por pasarme de voltas jejejeje…

Asfalto, trail, triatlón, raid… Que modalidade(s) practicas (ou practicaches)? Cal é a túa preferida? Hai algunha modalidade que non probaches e que che gustaría practicar? Nese caso, por que non?

Pois asfalto e trail. O asfalto gústame porque me gusta competir conmigo mesma e mellorar os meus tempos. O trail gústame polo que o rodea, a xente tan estupenda que coñecín, os lugares tan fermosos polos que corres e andas e que tes tempo para falar e intercambiar conversas cos compañeiros, aínda que debería mellorar a miña técnica e perder o medo ás baixadas. Tamén practico canicross e participei xa en varias probas con un dos meus cans (Xaxa), un precioso golden retriever.

Fixen unha vez un duatlón cross e unha marcha de btt, pero a bici non se me da moi ben jejejeje…

O que me gustaría probar? Pois unha carreira de orientación e un raid. E cando aprenda a nadar en condicións, igual me podería plantexar un triatlón, pero agora mesmo non o valoro porque non teño tempo de ir a un curso de natación entre traballo, casa, entrenos,…

A porcentaxe de inscricións femininas en carreiras segue a ser baixa, tanto en comparación coas inscricións masculinas, como poñéndoa en relación co número de mulleres que practican o running habitualmente. Que cres que pode influír nisto?

Pois penso que na maioría dos casos o gran peso da familia segue a recaer na muller. Desgraciadamente vense moitos casos nos que, se algún membro da parella ten que renunciar aos seus hobbies, é a muller a que o fai.

Consideras que as mulleres encontran máis dificultades cós homes para desenvolver unha práctica deportiva habitual e/ou para competir?

Penso que si, pero tamén opino que está na nosa man cambiar isto. Ás veces somos as propias mulleres as que aceptamos isto con normalidade, no lugar de loitar polos nosos dereitos.

Nalgún momento sentícheste discriminada persoalmente como corredora polo feito de ser muller?

Teño que dicir que eu nunca sentín discriminación ningunha por ser muller corredora. É máis, sempre teño a sensación de que os compañeiros varóns me respectan moito. 

Consideras útil a práctica de certa discriminación positiva para fomentar o deporte entre as mulleres? Estás a favor da celebración de carreiras populares segregadas por sexo?

Pois a verdade é que non me gustan nada as carreiras populares segregadas por sexos. Entendo que unha carreira coma a da muller consegue algo moi difícil como é xuntar a miles de mulleres, tanto corredoras habituais coma novas corredoras e andarinas que se estrean neste deporte, que desfrutan dunha xornada de festa todas xuntas. Tamén a causa de loitar contra o cancro de mama me parece moi boa, pero gustaríame que os homes tamén puideran participar da festa e colaborar coa causa. Eles tamén sofren esta enfermidade.

Na bolsa da corredora da derradeira Carreira da Muller de Coruña regalaban dous números da revista “Hola” e outro dunha revista de moda. Que opinas ao respecto?

Pois non me gusta nada. Entendo que serán revistas que patrocinan e colaboran coa proba, pero preferiría que o diñeiro deses exemplares se doara para a loita contra o cancro.

Se estivese na túa man, hai algunha medida que tomarías para fomentar a participación popular na práctica deportiva en xeral? E a participación feminina en particular?

En idade escolar, a educación física debería ocupar un lugar maior do que ocupa actualmente.

En idade adulta, as administracións deberían levar a cabo medidas para facilitar a vida familiar non só coa laboral, senón tamén coa persoal. Nas carreiras, se en todas houbera garderías, isto facilitaría a participación feminina seguro.

E no aspecto económico, o prezo das carreiras debe ser razoable. Non sei se evitando os premios en metálico e outras cousas innecesarias que non afecten ao bo trato ao corredor, as carreiras poderían ter unha inscrición un pouco máis barata e, dende logo, o corredor popular seguiría participando nas mesmas sen dubidalo. 

Cal é a túa atleta máis admirada? Por que?

Non vou dicir ningún nome en particular. Eu admiro a todas as mulleres que se esforzan cada día por conseguir os seus obxectivos, sacando tempo de onde ás veces non o hai. 

Que momentos foron os máis especiais para ti como corredora?

Moitos  momentos foron moi especiais para min. Pero se hei de destacar algúns, serían os seguintes.  Un deles foi cando rematei o UTAC 2013, o meu primeiro ultratrail. Outro moi emotivo foi cando rematei o maratón de montaña MoonRace de Ancares 3Trails no 2013, xa que o clima fixo que se convertera nunha proba durísima que me ensinou que hai que terlle moito respecto á montaña, pero que foi un verdadeiro reto persoal para min. E outro momento que tamén recordo con moito agarimo foi a entrada na praza de María Pita na Maratón Atlántica 2014 pois foron entre tres e catro meses de duro adestramento para conseguir o meu obxectivo (baixar de tres horas e media na proba).

Máis cousas que nos queiras contar Quero darche as grazas a ti, Rosiña, por darme a oportunidade de contar tantas cousas e quero aproveitar para animar a todo o mundo a que faga deporte que é moi bo para a corpo e para a mente.

Como din uns bós amigos: SAÚDE E QUILÓMETROS PARA TODOS!!!

NACHAS' POWER IS BACK 6: SORRISOS DE CARACOLA

Sacade a alfombra vermella, que temos convidadas. Tal como prometera hai ben tempo,inauguramos sección informal centrada en mulleres corredoras, 
e que mellor que deixar paso as súas opinións sobre a galaxia runner. 

Propoñemos un cuestionario base -cuestionario Tasende ímoslle chamar- e deixamos que fagan con el o que lles pete, mesmo patealo, que para iso somos runners.

Imaxinádevos deixando a un lado os problemas cotiáns e paseando pola beiriña do mar

Imaxinádevos xogando coas ondas, moldeando castelos e atesourando cunchas preciosas, e atesourade así, dese xeito, as verbas que nos dedica esta nosa Caracola, porque  provocan o feitizo de debuxarnos un sorriso dos inmensos, de orella a orella, o sorriso perfecto dunha xornada de mar e area; porque son encanto en estado puro mesturado con pequenas doses de retranca, espontaneidade marabillosa que nos deixa desarmadas e con morriña por compartir con ela uns cantos quilómetros máis de conversa. Polo mar ou polo Mero. É a nosa Caracola, coidádea. E coidado con ela!

Hai moito tempo que corres? Como foron os teus inicios no mundo do running?
Empecéi o ano pasado en setembro, ata fun a Carreira da Muller, e despois diso estiven invernando; iso si, non dexei de subir e baixar escaleiras na miña casa (vivo nun adosado): da lavadora (no garaxe) ao baixo cuberta, do baixo cuberta aos dormitorios e despois a cociña e outra vez ao garaxe a buscar patacas…Volvín este ano en setembro con ánimo de non deixalo ou morrer!!

Que foi o que máis te axudou/motivou para empezar a correr ou para seguir? 
A sensación de estar facéndome maior e enferruxada,  e a sinceridade do meu compañeiro, que opina o mesmo. Tamén o endocrino colaborou coa sua opinión profesional: e mais importante facer exercicio que dieta; e a disculpa poética que busquéis para que non fose todo tan prosáico: ter media hora, alo menos, para min mesma, escoitando os paxaros e o discurrir do rio Mero.

Asfalto, trail, triatlón, raid… Que modalidade(s) practicas (ou practicaches)? Cal é a túa preferida? Hai alguna modalidade que non probaches e que che gustaría practicar? Nese caso, por que non? 
Pois en realidade non practico nada diso: eu corro polo Mero. Gustaríame practicar o Trail, prefiro as árbores aos coches, pero son tan patosa que dame un pouco de medo eso de baixar correndo as costas cheas de pedras (ou as “baixadas técnicas” que din “eles” os expertos).

A porcentaxe de inscricións femininas en carreiras segue a ser baixa, tanto en comparación coas inscricións masculinas, como poñéndoa en relación co número de mulleres que practican o running habitualmente. Que cres que pode influír nisto?

Haberá multitud de razóns:

•   En xeral penso que as mulleres non temos tanta necesidad de competir.
•  Temos pouca tradición; agora parece que se empeza.
• O tempo libre, en xeral dedicamolo a familia ou a parella.
•  O descoñecemento do ben que senta.

Consideras que as mulleres encontran máis dificultades cós homes para desenvolver unha práctica deportiva habitual e/ou para competir?
Creo que encontramos dificultades para practicar certos deportes que se pensa que non son para mulleres.  As nenas van a baile, a dibujo, quizás como moito a patinaxe ou ximnasia rítmica. Para entrar nun equipo de fútbol hay que ser una nena valente, e hay 4 contadas. Hay deportes nas que hay algunha máis, pero sempre minoría. Penso que somos os país na casa os que influimos niso.

Nalgún momento sentícheste discriminada persoalmente como corredora polo feito de ser muller?
Nunca me sentín discriminada porque tampouco tiven ocasión, nunca fun moi deportista aparte do aerobic, ximnasios de turno e demáis… no aerobic tiñamos un rapaz e nos non o discriminábamos a él: parecíanos admirabel que tivese “os collós” de meterse nunha clase con 20 mulleres.

Consideras útil a práctica de certa discriminación positiva para fomentar o deporte entre as mulleres? Estás a favor da celebración de carreiras populares segregadas por sexo?
Non me parece ben ningún tipo de discriminación;  e tampouco me parece que sea útil nin necesaria una discriminación positiva para ningunha cousa . Para evitar a discriminación hay que deixar de discriminar e punto. E para fomentar o deporte entre as mulleres o que hay que facer e fomentar o deporte en xeral. Si nesas fermosas imaxes publicitarias que fan,  saen homes e mulleres todo o mundo se da por aludido.

Na bolsa da corredora da derradeira Carreira da Muller de Coruña regalaban dous números da revista “Hola” e outro dunha revista de moda. Que opinas ao respecto? 
Evidentemente o da revista Hola na Carreira da Muller soa sexista;  pero penso que  non por parte da revista, nin da organización da carreira. A revista o que fai e a sua publicidade, e a organización da carreira o que fai e buscar patrocinadores. Evidentemente o publico maioritario da revista e feminino, e eles aproveitan o tirón dunha carreira onde todas as participante son mulleres. ¿Quén e o sexista nesta sociedade? ¿porqué a mayoría dos lectores de Hola son mulleres? … non sabería decir: a mín paréceme patética (e inquietante), pero as miñas compañeiras de traballo cren que o digo porque “vou de guay”.

Se estivese na túa man, hai alguna medida que tomarías para fomentar a participación popular na práctica deportiva en xeral? E a participación feminina en particular?
Hay que acostumbrar aos nenos e as nenas. Creo que o deporte ten que ser una parte da vida, como o comer ou o dormir. Cando eu era pequena a ximnasia ou o deporte era una asignatura maria no cole. Facías o deporte de ir en bici de aquí para alá ou xogar ao pilla, tampouco che quedaba outra: non había nintendos e tele pouca… Hoxe e unha necesidades pra os nenos,e si se acostumbran seguirán a facelo sempre, penso eu.

Cal é a túa atleta máis admirada? Por que?
Chamase Almudena e non recordo o apelido*, coñecíaa de vista das carreiras de trail, e tiven a ocasión de coñecela persoalmente no churrasco en casa de Carlinhos. Parecéume unha persoa especial. Alguen que vive o deporte dende sempre e a quen o deporte lle fai feliz.

Que momentos foron os máis especiais para ti como corredora?

Evidentemente ou meu momento coma corredora foi a Carreira da Muller do ano pasado: a única carreira na que participéi. Hay que recoñecer que hay que participar para saber a satisfacción que se sinte. ( E teño que voltar a pregunta 4 e engadir un punto máis polo que as mulleres non participan nas carreiras: por descoñecer o ben que senta)

Algo máis que nos queiras contar?

Penso que ya alonguei demáis as respostas. Estou sen alento de tanto falar.

*Almudena Suárez - Caracola non o lembra, pero eu si  :D