EN QUE PENSO CANDO DEVEZO POR CORRER

Na miña casa somos desestruturados. Por definición, por comportamento e sobre todo por un pé.

Por definición, porque as familias monomarentais entramos nesa estupenda catejoría, a desestruturasión, que manexan os profesionais en encasillar ajrupasións humanas. Aínda que máis ca casilla, antóllaseme pavillón con cabida para todo tipo de xentes en risco de exclusión social, disque: xente pobre e/ou doente e/ou drojadita e/ou violenta pero sobre todo divorciada, que estas últimas sómosvos as peores de todo.

Non hai máis ca vernos.

Aquí servidora é paradigmática en comportamento: onte, sen ir máis lonxe, esqueceume a xuntanza de principio de curso no instituto. Que tamén hai que ser moi malísima nai desestruturada do noso señor para que che ocorra tal. Jañas me deron de acusarme aos servizos sociais e as forzas da orde para que me levasen presa ben merecidamente. Máis ca nada, porque hai dez días que a vida reclusa antóllaseme o paraíso. “Estábase mellor no cárcere” - “E a min quen me dera uns días no hospital!”

Porque hai dez días desestruturóuseme tamén unha deda. Outra vaca no millo, señores. A maldita deda debeu escordar da maneira máis estúpida. Pero din os médicos que iso non impide levar vida normal.

Vida normal. A xornada da típica familia desestruturada cuxa responsable ten unha deda avariada, un preadolescente pouco dado ao estudo estreándose estrepitosamente no instituto e temporalmente unha anciá con problemas de mobilidade sen cargo aos orzamentos da Moncloa, disía eu que a xornada empeza ás seis e media da mañá e remata aí contra as once da noite. Desas horas a cabeza de familia derrúbase na cama co pé en alto laiándose de dor e tenta ler e soñar outros mundos, caso de que o cativo non chame pedindo aljo. Soñar unha existencia pausada. Espazo e tempo propios. Vida non servil. Fuxir e deitar as chaves no lixo. E ao tempo que tal soña séntese culpable por desexar algo distinto.

Unha peza do Obradoiro Penumbra sobre textos de Cortázar

Pero hai dez días non ocorría isto.

Hai dez días aínda habitaba placidamente a miña desestruturasión familiar. Sobrevoaba cada un dos días coma un reto gozoso. Con orgullo de encadear e mesmo simultanear ducias de tarefas e sacalas adiante eu soíña. E crédeme, hai dez días, por moi liada que chejase a estar, xamais tería esquecido a xuntanza de principio de curso, ese síntoma de que aljo vai francamente fatal. Hoxe a desestrutura ameaza ruína.

Hai dez días, amijos, inda podía correr.

Tempos.

Tempos que voan e volven ser horas de durmire. Ollo de non bater contra o pé da cama: a desestrutura, cando empesa polas dedas, acaba subindo á cabesa e lojo acaba con todo. Díjovolo eu.

* O texto en azul de aí arriba rapineillo a Manuel Rivas