PROCRASTINANDO

Ante todo: procrastinar, por feo que soe, nin e practica propia de secta satanica, nin tecnica de entreno, nin palabrota, xurovolo; de feito xa existia en latin (o que por outra banda non e garantia ningunha de non ser palabrota, bos eran eles, non hai mais que ler a Catulo naquilo de pedicabo ego vos et inrumabo, mimadriña). En fin, cras, para quen non se cosque, significa “maña”. Bueno, “maña” pero con til aguda (merda, tou ata as partes esas de non ter acentos nesta ruina de portatil), asi que me poño didactica e explico, non vaia ser o demo, que “procrastinar” significa deixar para maña o que sabes que debes facer hoxe -me dispense polas explicacions superfluas a xente culterrima que isto lea…o que induce a pregunta do millon: hai alghen que lea isto? Ai diormio, soamente me faltaba aghora entrar tamen en crise bloghistica, outra vaca no millo; porque o caso e que entrei en crise trailera, runner e mesmo existencial (dispensando polo palabro, novamente). Todo foi unha cadea de imprevistos, sobreentrenos, gripes, supercompensacions, dorcisima de moas -idiotas delas-, antibioticos, cambio de traballo… E cando todo remata, que queda?

Vaghansia suprema. Pero asi, sen mais. Botas semanas desexando recuperarte para sair a correr, e que raio pasa cando te encontras de marabilla e sabes que por fin, por fin podes? Pois que amences transmutada en zanghana, pero zanghana zanghana de toda a vida. Que si, que hoxe foi todo unha cousa de querensia profunda polo edredon e de escoitar a choiva tan ricamente instalada na molicie. E non por nada, pero que ben se estaba… Eu por veces tiven tentada de autoinflixirme unha hostia, de autoimplosionarme* unha labazada ben ghrande, pero nin con esas. E pensaba en Corredoira que andaria pola ultra de Bandoleros, e en Iaga, Seixi, Paco e Manuel na nocturna de Vilatuxe, e eu que desde Moaña case non peguei pao a auga, quitando alguns hipoentrenos autocompracentes… Duas semanas sen correr DUAS SEMANAS SEN CORRER, that’s incredible. Home, facer, facer, hoxe algo fixen: ao final fun a piscina e patinei. Vale, pero cando vas cun neno a piscina –polo menos co meu- acabas facendo calquera cousa menos nadar: andar todo o rato con el a cabaliño, competir a ver quen aghuanta mais coa cabeza dentro sen afoghar, saudarse dentro e fora da augha, virar cual derviche… E patinando? Patinando ainda e peor, vaia frikis: hoxe por fin declaramos pasado de moda o xogo que consistia en pillar ao outro berrando “Hola! Soy Iñigo de Montoya! Tu mataste a mi padre, preparate a morir!** por outro que consiste en intentar tocar ao outro coa espada de Darth Vader. Vaia xenios, nos os dous.

En fin… Maña VOU CORRER

De maña non pasa. E se pasa, rebautizo a cousa esta como “Cronicas da Tonta do Bote” ou algho asi.

* Ghrasias, Maria Reimondez

** Ghrasias por La Princesa prometida