PEQUENOS PECADOS, IMPOSTURAS E TAL - DE NEMIÑA A FISTERRA

“Os pequenos pecados son ás veces máis duros de confesar cós  grandes, pero por iso resulta tan importante confesalos”

E a min, na entrada anterior, quedoume por confesar que na derradeira etapa do Camiño dos Faros, terseira edisión, houbo tres calamidades que de cando en ves fasían coma quen corrían, poñendo a pose para as fotos e esprintando ao chejar a Fisterra á vista dos pelejríns para impresionar. Digo tres porque o cuarto elemento, Roberto, aljo si que correu, que lojo tivo que agardar polos tres desastriños mentres  lle escoitaba as batallas a un espontáneo que se lle acoplou aló na praia de Mar de Fóra e creo que acabaron íntimos de tanto que tivo que esperar e escoitar, meu pobre, e así a todo que tan mal me sentou coñecer a Roberto sen previo aviso, que a boas horas ía eu aparecer toda  desarranxada coas Salomon vellas e rotas e tan fatalmente durmida, deixando en tan pésimo lugar o pavillón das rías altas, se chejo a saber que o señor presidente do CAR MARISQUEIRO, uséase, Roberto, nos ía acompañar á Belensiña, ao Mijel e a servidora nos 27 (¿26?) quilómetros que separan Nemiña de Fisterra pola beiriña do mar.

Foto de Manuel Martínez.  Fasendo como que corremos Belensiña, Miguel, Roberto presidente e servidora

Pero xa tamos adiantando acontecementos, sempre ijual. Évos todo pola ansia de rematar axiña e ir cedo pra a cama, a síndrome monomarental traballadora traballa na casa mais traballa fóra que para publicar calquera merdallada no blog ten que roubarlle horas ao sono, ou a limpar, ou a algo.

Voltemos logo pra a tardiña do sábado 7 de xuño cando despois da visita ao Museo do Mar de Fisterra Miguel me trasmitira entusiasmo, ilusión e gañas polo ultratrailCamiño dos Faros. E nese punto acabouse o lirismo todo, que xa lojo puxemos todos vía ao bar Fin do Camiño (grazas  pola aclaración, Miguel)) e aquilo foi todo unha bacanal de birras, pinchos e música da Traskibanda, que mesmo fixen de gogó, co pouco que a min me gusta bailar, e como non nos chejaba a festa– oh dios mío, haz que sea bueno, pero todavía no”, como disían aqueles de Brideshead - logo cambiamos de póla e na Galería (que mo dixo Miguel), local cunha clara vocasión horror vacui, que decorasión téñenna ata no teito,  e trasnos había a esgalla, fixemos queimada con esconxuro customizado e carallada -dispensando- ata ben entrada a madrugada incluindo unha Dores de lentejuelas e unha Belensiña que non había dios que a recoñecese, toda juapa de minisaia e melena solta, que a verdade é que as cabras coma nós moito jañamos cando nos aderezamos un pouquechín e eu ás veses penso que que raio de necesidade teremos de andar correndo polo monte cheas de merda e feitas un ecce homo (ou mulier, xa nin se sabe, pero bueno), e aínda ao día seguinte mentres corriamos deume por preguntarlle que cal era a Belén de verdade, a aderezada ou a chea de merda, e acabou confesando que sen lugar a dúbidas a chea de merda, e aí xa souben que aquilo era comezo dunha bonita amizade, e a ver como nos vai no Pindo e mais no Ultratrail Camiño dos Faros, que  xa veredes como aínda acabamos máis merdentas. Ai diormío. Quen nos manda.

Traskibanda no Mar de Fóra. Que fotos tan pésimas saco.

Horror vacui na Terraza, pero a queimada sabía a gloria

Anaco de esconxuro customizado

Pois nada, que na derradeira etapa do Camiño dos Faros seica é tradisión despendolarse un pouquechín a véspera e as tradisións son sagradas e aí estabamos nós dándoo todo. Tanto que á mañanciña cando vin a que estaba caendo, unha cortiña de auga raibosa, pouco me faltou para emprender retirada rumbo á Curuña baixo aquel loito de ceo en pos dun alka Seltzer e da miña casiña meu lar para refuxiarme da treboada e dormitar. Pero ao final decidín botarlle branquias ao asunto –“soamente os peixes sobreviven ao dioivo“, disía Antonio de Padua (que fago eu citando a este?)- e por iso fixen de resaca corasón e planteime no faro de Fisterra –despois de pasar polo porto, comprobar que estaba deserto e lembrar vagamente que Dores xa me avisara ao saír da habitación de que o punto de encontro non era o porto, que era o faro- disposta a loitar contra os elementos, a cefalea a e acidez propias das circunstancias.

E que impostora me sentín cando no autobús oín que polo micrófono nos chamaban “superwomen” a Belén e a min por estar inscritas no ultratrail… Dábanme gañas de erguerme do asento, confesar cantas birras caeran a noite anterior, caer de xeonllos e pedir perdón polos meus pecados, pero calei a boquiña taimadamente, que non todos os días lle chaman a unha superwoman por un micrófono nun autobús cheo de xente. Xente como Joaquinito, un señor de 70 anos que seica un día estaba na súa casa de Laxe, sentiu moito rebumbio, viu unha morea de xente e foi preguntar se lle pasara algún mal a alguén, e cando lle contestaron que eran os trasnos que comezaban a etapa Laxe-Arou, botou andar par deles e acabou bastantes horas máis tarde tomándolle aljo aló en Arou e a familia sen avisar, que Joaquinito é o que ten, que bota a camiñar e non ten parada, que no autobús contounos que xa tiña feito andainas de 60 e 70 quilómetros nun día, que o tiñan que nomear ultrawalker honorario dos Faros, a ver que menos.

Joaquinito e Jesús. Ultras.

E non podedes imaxinar canta falta de sono vou notando… Poño unhas fotos, comento algo e listo, que xa son horas. O caso foi que milagrosamente –natural tratándose de trasnos- xusto ao saírmos de Nemiña escampou,  e daquela corrimos o que puidemos, tendo en conta danos colaterais xerais, rotura de fibras de Miguel, amigdalite e tendinite de Belén e paciencia, moita paciencia do noso señor presidente Roberto; e camiñamos máis do que corrimos, pero cun camiñar daqueles lixeiriño lixeiriño tipo protocinema (como o que lle lin o outro día ao gran guionista Carlos Ares: “agora que botan na tele tantas imaxes dos Borbóns vou dicir unha gran verdade: serán o que nos queiramos, pero que tan rápido andaba Alfonso XIII”, moita rasón leva); e xogamos coma cativos deixándonos caer polas dunas, e retratámonos xunto á árbore comepedras, e pelexamos sen cuartel contra as encostas dos cantís, esas antipáticas, e mimetizámonos coas cabras, e vimos un crocodilo descomunal adentrándose ameazante no mar,  e pasamos xunto a un Petón talmente coma o do Xalo, e parolamos, e queixámonos, laiámonos nas baixadas duras, rabuñámonos, suamos, rimos e disfrutamos tanto do camiño que a min particularmente deume moita mágoa cando por fin arribamos a Fisterra. Pasoume deseguida a mágoa, non vos enganedes, en canto vin o ilusionados que estaban os meus compañeiros de ruta, que puñan unha cariña así coma quen nunca viran o mar. E así foi como me entraron moitas gañas de voltar e contárvolo todo, pecados incluídos, que xa o disía Chesterton na cita de aló enriba de todo, que hai que confesalos. E máis nada. A durmir que xa son horas. Mirade un cacho as fotos pero logo a deitarse. E lavade os dentes.

Aquí os tres compañeiros de ruta preparándose para saír en Nemiña

Árbore comebeléns

Aquí en Lires enredando

Isto é claramente vocacional

Xojando ao maraton des sables, mar á parte

Zancada típica do CAR Mariqueiro. Servidora tentado infructuosamente un Pochosalto

Foto do Mijel

O crocodilo

O Petón, talmente. A rocha, quer disir

E o outro con rotura de fibras, que pouca cabesiña, así a todo

Tendón de Aquiles. Ou de Belensiña.

Jrasias Belén por sacarnos tan juapos e felices

COUSAS PEQUENAS TORNAN GRANDES

“Hai cousas pequenas que se poden facer grandes”- así retrucara un día o poeta Alexandre Nerium a Peter Hore, vicepresidente do colosal Royal Navy Museum de Porthsmouth, cando estaba a piques de guialo nunha visita ao humilde Museo do Mar de Fisterra. E seica Hore, ao rematar a visita, tivo que darlle a razón. Coma lla demos todos os trasnos que o 7 de xuño acudimos ao museo convocados pola Asociación Camiño dosFaros na xornada previa á derradeira etapa do camiño.

Descubrir os segredos do museo da man de Alexandre foi deixarnos agarimar polas ondas dun océano de lendas e tradicións mergulladas que agroman como escuma coa maxia da súa palabra. “Non son filólogo, nin catedrático. Son un mariñeiro”

Namorado do mar. Delátao o trato esquisito, a  delicadeza no falar, o detalle en cada explicación sobre os termos mariñeiros esquecidos que encontraron refuxio na súa obra poética.

Delátao o sorriso, o brillo da ollada, o aceno de cativo rebuldeiro ao manexar para nós algúns dos obxectos expostos.

“[..] la finalidad principal de la vida humana es la de mirar las cosas como si fuera la primera vez que se ven”. Fixemos nosa a frase de Chesterton e o diminuto museo tornou escenario infinito: fomos seres mariños seguindo estelas de luces; fomos embarcados ao xeito, manexando o truel e debagando a sardiña; fomos mulleres en noites sen lúa facendo soar na praia os cornos de néboa para guiar os barcos dos compañeiros; fomos Charles Darwin nas Galápagos botando o escandallo na pescuda de novas especies…

É certo. Hai cousas pequenas que se poden facer grandes. Soamente hai que querelas, como Nerium quere o mar e o seu museo en Fisterra. Como os trasnos queren cada paisaxe do seu camiño. Como Miguel acariña o seu proxecto dun ultratrailsolidario que dea sentido á nosa querencia por correr distancias longas por camiños pouco transitados, un desexo antigo nel que tras moito tempo dedicado á organización de carreiras, por fin verá cumprido. Despois da visita o museo, paseando polo porto de Fisterra, Miguel comentábame canta ilusión percibira nas xentes da Fegerec ao saber que cada quilómetro percorrido por cada un dos corredores do ultra iría dedicado a eles…pero ao tempo que me retrataba ilusións alleas vin nel un reflexo de Nerium, vinlle o sorriso, o brillo na ollada, o aceno de neno rebuldeiro… Tanto entusiasmo transmitía  que ao momento fun presa desa mesma ilusión. A que imaxino que sentirán as persoas que van doando quilómetros, como Loli ou Cabañés (grazas!!!!) e corredores como Pedro, capaz de mobilizar a toda a comunidade trailera no seu empeño.

Todo comezou nun bar de Malpica cando uns trasnos soñaron con abrir camiño ata Fisterra pola beira do mar… Decididamente, hai cousas pequenas que se poden facer grandes. Soamente hai que querelas.

MALDITOS TROLLS - ou de guapas, gregos e trollianos

O outro día mandeivos durmir tando aló no Piornedo, cando (por culpa de Blas, e de Luis o da Cámara) enterrei en bosta os calcetíns. Pois nada, logo pouseillos no coche ao Carlinhos do Souto porque son moi cumpridiña e amiga dos meus amigos e como Carlinhos quería que gañase o equipo de fútbol ese grego que van vestidos de branco e azul,  que mellor que deixarllos como talismán, porque pisar merda (dispensando) disque trae sorte, e tróuxolla, que gañaron os seus, que logo prenderon a tele no Mesón Novo e ben vimos que andaban coma tolos na praza de Catro Camiños, toda chea de bandeiras gregas, e mira que de tan lonxe viñeron para celebrar, pero bueno, tamén nós viñemos aos Ancares afojar e pisar merda e así, por culpa de Blas e de Luis o da Cámara, dispensando 

Bandeira grega. Díxonolo Ezeq, que controla disto

I eu desas horas xa taba feita una acabasión: xúrovos que na cea houben quedar durmida derriba do prato coas sobras de tarta de queixo, que moito me prestou, e por non dar que falar fun pa a cama coma as jaliñas, pobre Anita, que máis lle valía ter un porquiño como compañeiro de cuarto que terme a min, que non lle dei parola ningunha, e aínda por riba non quero imaxinar como debín roncar, pero a pobre da muller non me deu queixa ningunha, que xa é boa sorte, que ao final vai resultar que grazas a pisar merda (dispensando, e por culpa de Blas e de Luis o da Cámara) quedoume condisión de aforada e non suxeita a responsabilidade, talmente como Juanqui, que mesmo lle imitaba eu os andares á mañanciña ao baixar as escaleiras para ir almorzar de tanto como me prendían os cuádriceps pola malleira que –por culpa de Blas e de Luis o da Cámara- levara o sábado, e foi por iso que abdiquei por sorpresa do grupo rápido e decidín irme coa xente da andaina, máis coñecido como grupo das guapas: Edu, servidora, Raquel, Bea, Trini e María

Guapas en tres Bispos. Aquí falta María

De tan guapas e tan listas e tan encantadoras e boa xente como somos, Paco, Pocholo, Damián e Jose non puideron resisitir a tentasión de faser a andaina con nós

Anque bueno, na miña abdicasión foi factor de peso que Trini levase o mesmo modelo de camiseta ca min, porque levando a mesma equipasión teremos que ser equipo, digo eu. Ao final iamos una pléiade de andarinas detrás da camiseta morada da nosa sherpa Raquel, todas felices e juapísimas equipadas de azul, como os gregos eses que ascenderon, e daba gloria mirar para nós, non como a calamidade esa do grupo dos rápidos, que non sendo por Blanca, Susana e Anita, que lle daban algo de prestancia á cousa, eran un grupo feo de carallo (dispensando), todos desconxuntados, aljúns calvos (disimulando co buff), outros peludos e todos con eses pés jrandes de trolls, que que grupo de rápidos nin que farrapo de jaita.

  Manda de trolls doentes, que pouca prestancia

Quitando a Anita, Susana e Blanca, o grupo dos trolls, ademáis de feo e calvo/peludo, caracterízase por seren todos ruíns, mala xente, mal levados, impacientes, pendencieros e desconsiderados.

Velaquí as probas:

Dous exemplares de troll comendo de costas e todo por non compartir

Non esperan ao resto do grupo pa sacar a foto

A típica mesnada de ollada aviesa e esquiva

Quen non cumpra obxectivos queda sen fabada

Aquí xa non sei que disir. Aljo de medo meten,non? 

E tiñades que ver como rifaban dous trolls destes ao chejar ao mediodía por non sei que de quítame de aí eses reagrupamentos ou non sei que dos atallos do carall... ou dos gurús da montaña, que aquilo paresía que ía acabar a ostiazo limpo así en plan escena de O home tranquilo, que daban ganas de apostar e de chamar a un cura, pero ao final non chejou o sangue aos lagos de Burbia, e foi unha mágoa porque prometía estar ben entretida a cousa.

Nada que ver co bo rollito da andaina, todos camiñando á par xuntos coma irmáns:

 Tan compenetrados que hai fotos que paresen dun conxunto tipo a orquestra Panorama ou a París de Noia:

Sempre con tempo para bromas e chascarrillos:

E para recrearse coa beleza do entorno, inmortalizado polo obxectivo do gran Pocholo:

As fotos de antes destas bonitas de Pocholo, ou son de Pocholo, ou de Alberto Morlán ou de Damián ou do Jess, ou Jeff. A ver se non me denunsia nijén.

Quede claro que non teño envexa ningunha dos que son capaces de levar o ritmo troll dous días seguidos e de paparse o dobre de quilómetros cós da andaina no mesmo tempo. Non. Non. Non. Non teño envexa ningunha. Desa xente que, como disía Lewis Carroll, "no es que corriera, sino que parecía como si hubiese inventado una nueva manera de descender veloz y rapidamente [...] le bastaba con apenas apoyar la punta de los dedos para flotar suavemente hacia abajo". Eses condenados trolls que cando acometen as trepadas semellan recitar a Chesterton: "los mortales suben y caen, pero sólo los dioses pueden caerse hacia arriba". Malditos eles. Malditos trolls.

E maldito sexa Luis o da Cámara por argallar a primeira edisión do Ancares Free Trail e por meternos gañas a todos de seguir a tradisión de irlle encher os pés de merda. Moita merda! -dispensando, e a culpa xa sabedes de quen é.

A CULPA FOI TODA DE BLAS (Bostallars of my life)

 Que inesquecible galano, este pensamento de Evelyn Waugh en Retorno a Brideshead:

“Me gustaría enterrar un objeto precioso en cada lugar donde haya sido feliz, y cuando sea viejo, feo y triste, volver para desenterrarlo y recordar”

E ben felices fomos nos Ancares os trinta que aló nos xuntamos, pero será que como eu xa vou vella e…e tal, no canto de ir sementando as nosas pegadas de obxectos preciosos, collín e estraguei o charming todo da cita de aí arriba enterrando os carpíns nunha morea de bosta aló no Piornedo, porque xa me cheiraba a min (nunca mellor dito) que non taba pillando ben o espírito Brideshead, cajonodemo, pero a culpa é toda do Blas ese o do Carroucho, e se non prejuntádelle a Raqueliña, que non sei como o atura, e se non que volo digan tamén Edu, Antonio, Trini, Jose, Charli ou Javier, carrouchos deses grandes coñecedores dos montes todos e do demo do Blas.

 Aquí na foto ata parese boa xente, pero non vos fiedes. 

 E o ben que casou? A foto é de Pocholo

A cousa é que o cativo ese acirrounos a unhas trinta bestas para irmos despedir o mes de maio suando a camiseta na segunda edición do Ancares free trail perpetrando dúas rutas de duresa aljo importante:

Ruta do sábado que aínda fixeron máis longa os animais eses 

Ruta do domingo, aínda menos mal que aí xa me escaqueei e xunteime cos da andaina

Ao que estamos: que tan malladiña chejei ao rematar as oito horas de ruta do sábado, mimadriña, todo o tempo tentando non perder de vista o grupo dos chulitos, autodenominados “rápidos”, que a min non me enganan, que a culpa do ritmo infame ao que me someteron é toda de Blas e tamén de Carlinhos de Souto por querer voltar a tempo para ver o partido do Dépor, cajonofúmbol, que aquilo foivos  un auténtico espectáculo de sucesivos e despiadados corre - camiña – rebenta – caedecunorío -cájatenodemo- arfa - súa- aimima - euporaínonvou - zoupa - arrola- quenmemandabaamin – ajatuña – rebenta – desajatuña – rabuñadadoente - aiosmeuscuádriceps – repta – trota –cágatelorito – voupresadoscadrís - corremullerquexatamoschejando. Pero así cun estilaso tan pro que se me chega gravar todo o rato a min soa o Alberto Morlán do clube Atletismo de Sada a miña película había de eclipsar a de Kilian e os Summits of my life. De his life de Kilian, quer disir. Por se non vos decatastes, calamidades, podedes recrearvos cos vídeos que gravou Alberto pichando nel aí arriba. Bueno, pinchando no enlace. Pobre Alberto.

 ¿Hai que subir todo isto? Foto de Jose, o da GMTA

Di Javier Estévez que si que había que subilo

 ¿Hai que baixar todo iso? Foto de Jose, o da GMTA

 Haino que baixar, si señor. Esta foto tamén é do Jose GMTA

Creo que todos lle chaman Jeff, ou Jess, ai dios, que mala memoria teño

Parese que xa me dá vergoña repetir que esta tamén a sacou Jeff, ou Jess

Mira, xa non digo nada

Nin aquí tampouco

 

Aquí si, que esta foto é de Anita

 

Isto era moi estresante Carmiña. 

Outra do Jess, ou Jeff.

Aí arriba tedes a proba do estado lamentable en que chejamos aljúns, cans incluídos, no retorno ao Piornedo, coma quen di a Brideshead pero desta banda. Era o momento de sacar as zapas molladas, relaxar os pés, estirar e entrar en trance repoñendo forzas, tan consumidiños e deshidratados aparecimos que as malas linguas deron en disir que os pelexos estes cheos de merda, mentres agardabamos a chegada do grupo andarín, esgotamos as existencias todas de tercios Estrella na Cantina Mustallar, pero para min que a culpa foi toda de Blas, que eu cervexa non bebo, non:

Papounas todas o Blas, a culpa foi del

E así, entre raudais de endorfinas liberadas e reconfortante lúpulo fluía pracenteira a típica parola na que enredan os auténticos pros da montaña, talmente como falaría Marco Olmo ao rematar a UTMB caso de Marco Olmo non ser vegano, como Paco (moita pasiencia, María) nin abstemio como…bueno, como alguén que sexa abstemio. Os retallos daquelas observacións tan técnicas antóllanseme dignos de lembransa:

“Vouche pedir unha bolsa de patacas fritas, Ezeq?” “Viches como corrían os cans de Susana e César? Quen me dera!” “Pedídelle aí outra ronda, que esta a pajo eu” Di Luis que ao final Blanca vai deixar o cativo en Lugo e que chegará á noitiña con Felipe” “E que ben remendaches as zapas!” “Pon aí aljo de chouriso, que a fame é nejra” “E como no Courel non fuches á ultra, landrú? ” “Aaaai, que ben senta a cervexa ben fresca!” “Cala a boca e déixateme de minimalismos, calamidad” “Probaches o chouriso?” “Coño, Anita, que máquina, fuches á Traveserina?” “Que riquiña Bea, e non trouxo un tupper con percebes polo legado do Tibu?” “E hoxe que desnivel acumulado fixemos?” “Deixade percebes para os da andaina, lasmbóns!!!!” “E ti  tes todas as unllas dos pés, Miguel?”  “Aí vén o Blas con máis chourizo!” “Xisco, como levas o do tirón?” “Queda pan?” “Levas razón, Manuel, ser bípede está sobrevalorado” “Quen lle toma outra?” Quen descargou o track de mañá?” Mágoa que Luis e Magono teñan que marchar hoxe! “Tamén o Norris non vir por quedar a sulfatar as patacas…” “Lestes a crónica do Jabalí do Sacho? E non lle papou medio bocata a unha voluntaria na UTAC?” “O Damián disque foi na andaina porque ta lesionado” “Mira o can roendo nos percebes!!!!” “Ai Jose, pois se vas de escoba no Pindo igual me animo a facela contigo”

 Aquí xa se ve a xente máis supercompensada

Disque somos siareiros dos alevíns do Cambre. 

A bandeira esa azul e branca dixo Ezeq que era do Grecia, non sei

Chega a hora de retirarse ao hostal Novo en Campo da Braña e ocórreseme dilatar o momento relax camiñando cos demais cara aos coches coas zapas na man, sentindo como os pés se adaptan ao chan en cada pisada e deixándome invadir por instantáneas das imaxes atesouradas durante as horas recentes: o cálido arrecendo a café na cantina Mustallar entre apertas e risos de rencontros, o frescor do aire na capela, o son tan leve das nosas pegadas, o murmurio ao seguir as correntes do desxeo, os reflexos nos lagos de Burbia, as abas pintadas de uces e xestas, as cristas escarpadas, os azuis, grises e brancos inmensos de ceos abertos, a compaña reconfortante de Luis e Ezeq nos momentos máis duros, a morriña dos tres pola ausencia do noso alcalde Cándido, de Rafita e demais Koruños, a sensación de plenitude ao coroar o cume do Mustallar, a ensoñación de camiñar sobre nubes percorrendo brañas mentres deixas afundir cada pegada xusto como ocorre agora…Ein? como que xusto como ocorre agora??? Aidiormío, xusto como ocorre agora que estou enterrando os calcetíns na bosta toda de Piornedo, será posible, que tamén fai falta ser imbécil, cajonobucolismo, e tanta historia do retorno para acabar coroando o Bostallar of my life, vállame o palabro, pero a culpa toda tena Blas, díjovolo eu, que a ver a quen se lle ocorre levarnos de paseo por un sitio tan cagado, que eu de verdade non sei como a Raqueliña o atura, que nin sementar obxectos preciosos nin nada, a el era a quen tiñamos que deixar aló castigado nun neveiro do Bostallar, ou Mustallar, ou como se diga, e recollelo de hoxe nun ano no Ancares free trail terceira edición, o malo que mentres tanto a ver quen raio nos guía por lugares deses que te fan soñar e querer retornar a recuperar lembranzas, e nada máis que por iso haberá que levantarlle o castigo ao rapaz, pero coa condición de que vaia liando outra paresida, que xa nos tarda. Estamos?

Ala, ala, que, xa son horas, índeme lavar os dentes, durmide e soñade co retorno ao Piornedo, que eu aproveito para argallar o xeito de poñervos a parir na seguinte crónica sobre o domingo en Tres Bispos.

Pocholo`s picture? Picture by Pocholo?