MALDITOS TROLLS - ou de guapas, gregos e trollianos

O outro día mandeivos durmir tando aló no Piornedo, cando (por culpa de Blas, e de Luis o da Cámara) enterrei en bosta os calcetíns. Pois nada, logo pouseillos no coche ao Carlinhos do Souto porque son moi cumpridiña e amiga dos meus amigos e como Carlinhos quería que gañase o equipo de fútbol ese grego que van vestidos de branco e azul,  que mellor que deixarllos como talismán, porque pisar merda (dispensando) disque trae sorte, e tróuxolla, que gañaron os seus, que logo prenderon a tele no Mesón Novo e ben vimos que andaban coma tolos na praza de Catro Camiños, toda chea de bandeiras gregas, e mira que de tan lonxe viñeron para celebrar, pero bueno, tamén nós viñemos aos Ancares afojar e pisar merda e así, por culpa de Blas e de Luis o da Cámara, dispensando 

Bandeira grega. Díxonolo Ezeq, que controla disto

I eu desas horas xa taba feita una acabasión: xúrovos que na cea houben quedar durmida derriba do prato coas sobras de tarta de queixo, que moito me prestou, e por non dar que falar fun pa a cama coma as jaliñas, pobre Anita, que máis lle valía ter un porquiño como compañeiro de cuarto que terme a min, que non lle dei parola ningunha, e aínda por riba non quero imaxinar como debín roncar, pero a pobre da muller non me deu queixa ningunha, que xa é boa sorte, que ao final vai resultar que grazas a pisar merda (dispensando, e por culpa de Blas e de Luis o da Cámara) quedoume condisión de aforada e non suxeita a responsabilidade, talmente como Juanqui, que mesmo lle imitaba eu os andares á mañanciña ao baixar as escaleiras para ir almorzar de tanto como me prendían os cuádriceps pola malleira que –por culpa de Blas e de Luis o da Cámara- levara o sábado, e foi por iso que abdiquei por sorpresa do grupo rápido e decidín irme coa xente da andaina, máis coñecido como grupo das guapas: Edu, servidora, Raquel, Bea, Trini e María

Guapas en tres Bispos. Aquí falta María

De tan guapas e tan listas e tan encantadoras e boa xente como somos, Paco, Pocholo, Damián e Jose non puideron resisitir a tentasión de faser a andaina con nós

Anque bueno, na miña abdicasión foi factor de peso que Trini levase o mesmo modelo de camiseta ca min, porque levando a mesma equipasión teremos que ser equipo, digo eu. Ao final iamos una pléiade de andarinas detrás da camiseta morada da nosa sherpa Raquel, todas felices e juapísimas equipadas de azul, como os gregos eses que ascenderon, e daba gloria mirar para nós, non como a calamidade esa do grupo dos rápidos, que non sendo por Blanca, Susana e Anita, que lle daban algo de prestancia á cousa, eran un grupo feo de carallo (dispensando), todos desconxuntados, aljúns calvos (disimulando co buff), outros peludos e todos con eses pés jrandes de trolls, que que grupo de rápidos nin que farrapo de jaita.

  Manda de trolls doentes, que pouca prestancia

Quitando a Anita, Susana e Blanca, o grupo dos trolls, ademáis de feo e calvo/peludo, caracterízase por seren todos ruíns, mala xente, mal levados, impacientes, pendencieros e desconsiderados.

Velaquí as probas:

Dous exemplares de troll comendo de costas e todo por non compartir

Non esperan ao resto do grupo pa sacar a foto

A típica mesnada de ollada aviesa e esquiva

Quen non cumpra obxectivos queda sen fabada

Aquí xa non sei que disir. Aljo de medo meten,non? 

E tiñades que ver como rifaban dous trolls destes ao chejar ao mediodía por non sei que de quítame de aí eses reagrupamentos ou non sei que dos atallos do carall... ou dos gurús da montaña, que aquilo paresía que ía acabar a ostiazo limpo así en plan escena de O home tranquilo, que daban ganas de apostar e de chamar a un cura, pero ao final non chejou o sangue aos lagos de Burbia, e foi unha mágoa porque prometía estar ben entretida a cousa.

Nada que ver co bo rollito da andaina, todos camiñando á par xuntos coma irmáns:

 Tan compenetrados que hai fotos que paresen dun conxunto tipo a orquestra Panorama ou a París de Noia:

Sempre con tempo para bromas e chascarrillos:

E para recrearse coa beleza do entorno, inmortalizado polo obxectivo do gran Pocholo:

As fotos de antes destas bonitas de Pocholo, ou son de Pocholo, ou de Alberto Morlán ou de Damián ou do Jess, ou Jeff. A ver se non me denunsia nijén.

Quede claro que non teño envexa ningunha dos que son capaces de levar o ritmo troll dous días seguidos e de paparse o dobre de quilómetros cós da andaina no mesmo tempo. Non. Non. Non. Non teño envexa ningunha. Desa xente que, como disía Lewis Carroll, "no es que corriera, sino que parecía como si hubiese inventado una nueva manera de descender veloz y rapidamente [...] le bastaba con apenas apoyar la punta de los dedos para flotar suavemente hacia abajo". Eses condenados trolls que cando acometen as trepadas semellan recitar a Chesterton: "los mortales suben y caen, pero sólo los dioses pueden caerse hacia arriba". Malditos eles. Malditos trolls.

E maldito sexa Luis o da Cámara por argallar a primeira edisión do Ancares Free Trail e por meternos gañas a todos de seguir a tradisión de irlle encher os pés de merda. Moita merda! -dispensando, e a culpa xa sabedes de quen é.