NACHAS' POWER IS BACK 5 - ELENA PREFIRE O SPORTLIFE

Sacade a alfombra vermella, que temos convidadas. Tal como prometera hai ben tempo,inauguramos sección informal centrada en mulleres corredoras, 
e que mellor que deixar paso as súas opinións sobre a galaxia runner. 

Propoñemos un cuestionario base -cuestionario Tasende ímoslle chamar- e deixamos que fagan con el o que lles pete, mesmo patealo, que para iso somos runners.

Máis claro non se pode falar. 25 anos de adicción ao running poñen as cousas no seu sitio e as ideas despexadas. Elena corre -e moito-  porque llo pide o corpo e porque lle senta ben. Participa en carreiras por diversión e como motivación para seguir adestrando, desfrutando cada segundo sen reparar en miudezas. Ou reparando nelas e dándolles a importancia xusta, porque  coa nosa Elena non hai que armar a de Troia para acadar metas. Mesmo unha botella de leite torna arma arroxadiza contra o teito de cristal.

Un pracer recibir eiquí a súa contribución.

Hai moito tempo que corres? Como foron os teus inicios no mundo do running? 

Hice atletismo federado desde los 16 a los 27 pero en pruebas cortas. Cuando dejé el atletismo federado empecé a correr y llevo 25 años.

Que foi o que máis te axudou/motivou para empezar a correr ou para seguir? 
Yo ya soy adicta así que debe de ser el bienestar físico- psicológico que me produce... Ademas de mejorar mi salud, mi aspecto físico y mi humor!!! 

Asfalto, trail, triatlón, raid… Que modalidade(s) practicas (ou practicaches)? Cal é a túa preferida? Hai alguna modalidade que non probaches e que che gustaría practicar? Nese caso, por que non? 
Corro por asfalto porque es lo que tengo más cerca y más cómodo. No he probado ni trail o triatlón porque me parecen mas difíciles.

A porcentaxe de inscricións femininas en carreiras segue a ser baixa, tanto en comparación coas inscricións masculinas, como poñéndoa en relación co número de mulleres que practican o running habitualmente. Que cres que pode influír nisto?
Las mujeres somos menos en general practicando running y somos menos competitivas que los hombres sobre todo en aquellas cosas que hacemos por placer, y si no probamos no sabemos lo divertidas que son las carreras. Yo llevo corriendo 25 años y me he enganchado a las carreras hace menos de 2 años después de correr una carrera y comprobando que me divertía y que me servía de motivación para entrenar todos los días. 

Consideras que as mulleres encontran máis dificultades cós homes para desenvolver unha práctica deportiva habitual e/ou para competir?
Sí, sobre todo si tienen familia y no concilian adecuadamente trabajo y obligaciones familiares.

Nalgún momento sentícheste discriminada persoalmente como corredora polo feito de ser muller?
No pero sí he vivido situaciones peligrosas. 

Consideras útil a práctica de certa discriminación positiva para fomentar o deporte entre as mulleres? Estás a favor da celebración de carreiras populares segregadas por sexo?
Si mientras no se alcance la igualdad la discriminación positiva será por desgracia necesaria como lo es en la política, en los consejos de administración, en la universidad. Primero tenemos que romper el techo de cristal y para eso necesitamos ayuda.

Na bolsa da corredora da derradeira Carreira da Muller de Coruña regalaban dous números da revista “Hola” e outro dunha revista de moda. Que opinas ao respecto? 
No leo habitualmente ninguna de esas revistas y me pareció mucho mas útil el sport-life del año pasado. Pero si era uno de los patrocinadores supongo que es normal que incluyan sus productos. Tampoco me gusta la leche y en la bolsa había 2 botellas.

Se estivese na túa man, hai alguna medida que tomarías para fomentar a participación popular na práctica deportiva en xeral? E a participación feminina en particular?
Potenciar en las edades más pequeñas la actividad Fisica en las escuelas tanto de niños como de niñas no solo las clases de E.F. y favorecer las actividades de participación mixta. Y en edades posteriores desarrollar políticas de conciliación familiar "reales" para los hombres y sobre todo para las mujeres

Cal é a túa atleta máis admirada? Por que?
Posiblemente Carmen Valero por ser la primera mujer en obtener resultados destacados en el atletismo internacional y las marchadoras por ser las primeras en obtener medallas en competiciones internacionales.

Que momentos foron os máis especiais para ti como corredora?
Todos y cada uno de los días que salgo a correr. Acabo de pasar por una lesión y valoro mas que nunca cada segundo que estoy corriendo.

NACHAS' POWER IS BACK - 4: A GHAITEIRA DOS FIORDOS

Sacade a alfombra vermella, que temos convidadas. Tal como prometera hai ben tempo,inauguramos sección informal centrada en mulleres corredoras, e que mellor que deixar paso as súas opinións sobre a galaxia runner. 

Propoñemos un cuestionario base -cuestionario Tasende ímoslle chamar- e deixamos que fagan con el o que lles pete, mesmo patealo, que para iso somos runners.

Autopresentouse como "e de vella, Ghaiteira" a través do foro de Correr en Galicia, pero non me deu a jaña de titular así a entrada porque vimos sendo da mesma quinta e hai que promocionarse. Vella, di ela... Vistes as fotos? O pacto co diaño non sei se o faría en galego ou en noruegués, pero aljo houbo. Catro anos hai que botou a correr e polo que nos conta non hai dúbida de que o fai con cabesiña e determinasión, con sentidiño, tal como reflexiona sobre o peso da educasión, sobre actitudes paternalistas ou sobre a importansia do traballo de base, regalándonos deste xeito pensamentos interesantísimos na súa contribución a este blog. I é que esta vella ghaiteira ten un meigallo no fol, como cantan os de Blues do País. Prestade atensión:

Teño 50 anos , nai dun par de fillos que xa son grandiños ( 22 e 19 anos). Traballo de profesora.

Hai moito tempo que corres? Como foron os teus inicios no mundo do running?
Comecei en agosto de 2010, tiven que deixar de ir a piscina pola alerxia ó cloro, e despois de 8 meses sen facer nada volveron as dores no lombo, e algo había que facer. Correr pareceume algo sinxelo, ademáis estaba de vacacións de verán. Ó principio non pasaba do 3 kilómetros e pesábame o cu. Pouco a pouco comecei a facer 5, logo 7. Digamos que foi unha cuestión de orgullo persoal seguir correndo 3 días á semana ainda que xa se remataran as vacacións.

Que foi o que máis te axudou/motivou para empezar a correr ou para seguir facéndoo?
Verme capaz de facelo, de cumplir pequenos obxectivos. E tamén o moito que me axudaba a descargar o estrés.

Asfalto, trail, triatlón, raid… Que modalidade(s) practicas (ou practicaches)? Cal é a túa preferida? Hai alguna modalidade que non probaches e que che gustaría practicar? Nese caso, por que non?
Sempre asfalto, e unha vez ó ano por area. Nunca me atrevín con outras modalidades, porque creo que acabaría moi mazada físicamente, ademáis de que hai cousas como a bicicleta que teño contraindicadas.

A porcentaxe de inscricións femininas en carreiras segue a ser baixa, tanto en comparación coas inscricións masculinas, como poñéndoa en relación co número de mulleres que practican o running habitualmente. Que cres que pode influír nisto?
Coincido en que hai mais mulleres que corren que as que compiten. Non creo que sexamos menos competitivas. Creo que inflúe mais o rol social e doméstico no que andamos moitas veces metidas. Falo por min, que non estou federerada e non estou en ningún clube. Ó faltar a motivación inmediata de puntuar para o equipo, pode que nunha fin de semana, se hai fillos pequenos ou pais maiores, custe decidirse a ir a unha competición. Tamén creo que hai xente que toma o de correr como o de ir á piscina ou ó ximnasio, é algo que se fai por saúde, ou relax, pero sen caer na conta de que hai esa outra faceta das carreiras poipulares.

Consideras que as mulleres encontran máis dificultades cós homes para desenvolver unha práctica deportiva habitual e/ou para competir?
Depende moito do tipo de traballo, de se tes fillos, e de como se reparta o tempo doméstico coa parella. Tal e como están montadas as cousas, ainda no século XXI en moitos casos recae mais carga de traballo doméstico sobre a muller. E incluso en casos como o meu, onde teño a sorte de que todo sexa equitativo, a educación recibida pesa moito. Parece que nos remorde a conciencia deixar algo sen atender na casa por ir correr unha hora

Nalgún momento sentícheste discriminada persoalmente como corredora polo feito de ser muller?
Non, pero si que vivín algunha situación machista. Desde os que se meten contigo á hora de entrenar dicindo calquera barbaridade, ata o simpático “abuelete veterano” que se che arrima na carreira e se empeña en acompañarte, darte consellos e coidarte.

Consideras útil a práctica de certa discriminación positiva para fomentar o deporte entre as mulleres? Estás a favor da celebración de carreiras populares segregadas por sexo?
Non creo gran cousa na discriminación positiva. As cousas deben irse facendo pouco a pouco e desde a base. Se motivásemos a nenos e nenas para o deporte en igualdade de condicións non pasaría iso. No barrio onde vivo hai varios equipos masculinos de fútbol infantil, onde non se vai poder apuntar unha nena aínda que queira, pero si hai un bo clube de voley, onde a canteira é principalmente de nenas, e iso fai o fecto dominó de que vaian mais nenas. Despois non é de extrañar que de maiores as diferencias se manteñan. O que hai é que traballar desde atrás, non montar discriminacións positivas despois.

Na bolsa da corredora da derradeira Carreira da Muller de Coruña regalaban dous números da revista “Hola” e outro dunha revista de moda. Que opinas ao respecto?
Que se corrían 5000 mulleres, e cada revista vale 2 euros ou por aí, son cartos que ben podían empregarse noutra cousa, coa cantidade de agasallos alternativos que se podían poñer. Para ler o Hola xa está a consulta do dentista...

Se estivese na túa man, hai alguna medida que tomarías para fomentar a participación popular na práctica deportiva en xeral? E a participación feminina en particular?
O mesmo que xa contestei antes. Traballar a canteira

Cal é a túa atleta máis admirada? Por que?
A verdade que son unha ignorante no que se refire a deporte federado e de competición oficial. A veces miro algunha proba na tele, pero entre que a cobertura ó deporte feminino é menor, e entre que tampouco me quedo con nomes (vale, co de Ruth Beitia, si claro, pero pouco mais) , non sabería dicir de ninguén ... Pero sí é ben certo que nas carreiras que teño participado admiro ás corredoras que o levan no sangue, e o fan cunha axilidade e naturalidade que dan envexa da sana... Por exemplo Barca Toba nas dúas últimas edición da Carreira de Carnota

Que momentos foron os máis especiais para ti como corredora?
Poder correr en boa compaña en lugares afastados e exóticos (como o verán pasado en Noruega), e en xeral poder gozar do ambiente de festa e de toma colectiva do asfalto que se vive nalgunhas carreiras, como a Vigo Baiona, ou a San Martiño de Ourense

Máis cousas que nos queiras contar. 
Penso que xa falei de máis. Grazas por esta iniciativa da enquisa, creo que é un xeito de continuar o debate do foro en plan positivo.

NACHAS' POWER IS BACK 3 - O CANTO DA SEREA

Sacade a alfombra vermella, que temos convidadas. Tal como prometera hai ben tempo,inauguramos sección informal centrada en mulleres corredoras, e que mellor que deixar paso as súas opinións sobre a galaxia runner. 

Propoñemos un cuestionario base -cuestionario Tasende ímoslle chamar- e deixamos que fagan con el o que lles pete, mesmo patealo, que para iso somos runners.

Cóntovos un segredo? Hai nesta costa unha serea que por veses dá en adoptar forma humana para correr maratóns e outras probas de asfalto. Disque a viron subida a algún podium e entrar de oitava nesta edisión da Carreira da Muller, da que é gran defensora. Eu non cría nas sereas nin na utilidade das probas femininas, pero desque lin o que tal escribiu no seu blog e nos foros de Correr en Galicia, aquelas declarasións tan desididas e cheas de sentimento, varréuseme a vontade inisial toda e mesmo veume á cabesiña poñer a andar este cuestionario, pero claro, foivos todo por culpa do canto da serea. Escoitade:

Hai moito tempo que corres? Como foron os teus inicios no mundo do running?

Levo 5 anos correndo, comecei porque o meu mozo corría e de tanto insisitir un día fun con él.... conseguín correr 30 min. e dende aquela sigo......
Que foi o que máis te axudou/motivou para empezar a correr ou para seguir facéndoo? 

Que me sinto xenial física e animicamente, que é o meu momento do día, que é das cousas que máis me gustan da vida, que cando corro son Libre, volvo a ser unha nena.

Asfalto, trail, triatlón, raid… Que modalidade(s) practicas (ou practicaches)? Cal é a túa preferida? Hai alguna modalidade que non probaches e que che gustaría practicar? Nese caso, porque non? 

Son corredora de asfalto, de carreiras populares, de correr kms moitas veces soa e acompaña outras.....fixen a maratona da Coruña a 2012 e a 2014 e me sentin xenial. Tamén nado dende fai 6 anos, este verán comecei a facelo no mar, é fantástico tamén, pero para isto penso que é máis segura ir acompañada con alguén, a bici non me levo moi ben con ela, pero insisto..... probei o triatlon, pero como digo non son boa na bici. Os Trails son unha forma diferente de correr, pero tamén require máis esforzo e máis técnica, para min o final o máis doado no día a día e sair a rodar kms e kms....

A porcentaxe de inscricións femininas en carreiras segue a ser baixa, tanto en comparación coas inscricións masculinas, como poñéndoa en relación co número de mulleres que practican o running habitualmente. Que cres que pode influír nisto? 

É unha obsesión que teño dende que comecei a correr, porque somos tan poucas? As razóns son sinxelas están ahí........a familia, o traballo, os fillos, as responsabilidades......As mulleres por educación sempre antepoñen a familia a elas mesmas.......e o tempo é limitado, ou saes a facer deporte ou te adicas a familia, e non está ben visto socialmente, as mulleres neste aspecto debemos ser máis egoista e coidar un pouco máis de nós mesmas, xa que o deporte é saude e benestar

Consideras que as mulleres encontran máis dificultades cós homes para desenvolver unha práctica deportiva habitual e/ou para competir? 

Si, polo que comentei antes, pola educación, pola sociedade......

Nalgún momento sentícheste discriminada persoalmente como corredora polo feito de ser muller? 

Discrimanada non. A maioría dos homes queren ver mulleres nas carreiras, e moitos animante e se sinten contentos de correr ao noso carón......non é un tema que os homes discriminen as mulleres nas carreiras, é un tema de sociedade da vida que vivimos, de educación.

Consideras útil a práctica de certa discriminación positiva para fomentar o deporte entre as mulleres? Estás a favor da celebración de carreiras populares segregadas por sexo? 

Carreiras como a Carreira da muller si, porque anima as mulleres que non o fan habitualmente a probar, e que vexan que poden, non Clube Atletismo Sada, o domingo 20 mulleres correron por primeira vez unha carreira, e seguirán a facelo seguro.....
Segregada non, non confundamos, unha cousa é unha carreira para incentivar e promocionar, outra cousa é a segregación.

Na bolsa da corredora da derradeira Carreira da Muller de Coruña regalaban dous números da revista “Hola” e outro dunha revista de moda. Que opinas ao respecto? 

Persoalmente, non me gustan este tipo de revistas, nunca as leo, pola outra banda entendo que "Hola" foi unha das marcas que promocionaban a carreira é lóxico que agasallen co seu producto é un tema de Marketing ..........preferiría outro tipo de revista por suposto, pero tampouco é un motivo relevante para que me inscriba ou non.

Se estivese na túa man, hai alguna medida que tomarías para fomentar a participación popular na práctica deportiva en xeral? E a participación feminina en particular? 

Feminina en particular, Guarderías para as nenas e nenos, para que as nais poidan participar tranquilas.

Cal é a túa atleta máis admirada? Por que? 

Todalas mulleres que vexo e que me cruzo con elas correndo, sei que para elas é un esforzo, e en particular a miña irmá Inés!

Que momentos foron os máis especiales para ti como corredora? 

Correr a Maratona de Coruña, o primeiro ano co meu mozo e este ano coa miña irmá, ambalas dúas lesioandas e mortas de medo pero conseguimos chegar a meta, as dúas xuntas, sin axuda, grazas ao noso esforzo, iso é o bonito de correr!

NACHAS' POWER IS BACK 2 - ENTRA CREQUE, MEIGAS FÓRA

Sacade a alfombra vermella, que temos convidadas. Tal como prometera hai ben tempo,inauguramos sección informal centrada en mulleres corredoras, e que mellor que deixar paso as súas opinións sobre a galaxia runner. 

Propoñemos un cuestionario base -cuestionario Tasende ímoslle chamar- e deixamos que fagan con el o que lles pete, mesmo patealo, que para iso somos runners.

Aquí estamos, cunha nova entrega da nosa serie espesial Nachas Power. A segunda corredora en entrar en meta presentouse como Creque, aínda que eu ben sei que así non se chama, pero bueno, non lle vou levar a contraria que bastante favor nos fai tomando o traballiño de responder ao noso abertamente tendencioso cuestionario Tasende. E que gran galardón para Crónicas do Maquis neste feliz día que moitas mulleres do país marcaremos como festivo no calendario.  Entra Creque, meigas fóra. Aí o vai:

Hai moito tempo que corres? Como foron os teus inicios no mundo do running? 

Pois...non, non fai moito que corro. Como moito un par de anos, a miña primeira participación foi no Trail de Boborás en agosto do 2012. (Ultima prova do GMTA dese ano) jajaja, fun sen moito contar, sin saber o que era un trail. Non levaba a idea de rematalo, so probar como era, posto que o que me tiraba moito era o feito de que era polo monte e sabía que había zonas nas que non se podía correr, cousa que me animaba posto que eu...correr correr, máis ben, pouco e mal.  Ós poucos km pilloume o corredor escoba co cal...xa te imaxinas, jajaja. Que mal!!! Pero tiven un gran recibimento o chegar á meta. Sen contar casi nadie dos que me acompañaban de que a remataria. Disfrutei moito da proba. 

Ainda que como ben sabes, non é a disciplina que mais practico. Que prefiro máis ben a montaña en estado puro. 

Que foi o que máis te axudou/motivou para empezar a correr ou para seguir facéndoo?

Buff, ainda hoxe non atopei algo que me motive moito a correr, por eso non o fago tanto como debería. Recoñezo que para practicar outros deportes é moi util para pillar fondo fisico. Dame envidia a xente que corre e que lle gusta. A min, cóstame. Mais cando o fago e remato...quedo con unha boa sensación de traballo ben feito. Corra mais ou menos..que este último soe ser o habitual.

Asfalto, trail, triatlón, raid… Que modalidade(s) practicas (ou practicaches)? Cal é a túa preferida? Hai alguna modalidade que non probaches e que che gustaría practicar? Nese caso, por que non?

Pois como xa dixen, o meu comezo foi no trail. Ainda que tamen provei o asfalto. Con diferencia prefiro o trail. O entorno é simplemente fantástico e as condicións necesarias son moi distintas. Unha disciplica moito máis divertida e entretida. Ainda que o asfalto axuda como entrenamento. Pero onde estén as subidas e baixadas por monte...ainda que nalgunhas deixemos os figados......

Tamén probei a orientación e é unha modalidade que penso probar e centrarme algo máis nela. A capacidade física pode ser menor pero é moita máis entretida.

A porcentaxe de inscricións femininas en carreiras segue a ser baixa, tanto en comparación coas inscricións masculinas, como poñéndoa en relación co número de mulleres que practican o running habitualmente. Que cres que pode influír nisto?

Bufff, porqué ás mulleres normalmente lles gusta menos competir, creo. E o de pasar unha fin de semana correndo por ahi...non sei, máis entretid pintalas uñas, jajajaja. 

Consideras que as mulleres encontran máis dificultades cós homes para desenvolver unha práctica deportiva habitual e/ou para competir? 

Para nada, dende que me metin en practicar deporte, sea cal sea....polo feito de ser muller non atopei nunca ningunha dificultade. Somos nos mesmas, moitas veces (casi todas, diria) as que nos creamos nos as dificultades. Temos moitos tabús todavía metidos e eso de practicar deporte porque sí (exceptuemos a nivel profesional), como que non está moi metido no rol das mulleres. Nin como hobby. 

Nalgún momento sentícheste discriminada persoalmente como corredora polo feito de ser muller? 

Nunca. Pero si hai unha cousa que se ve moi amiudo e non me gusta. Se axuda moito á corredora. Está claro que corremos menos cos homes, en xeral (non hai que ver mais que os tempos en calqueira proba), pero case sempre, a corredora vai axudada por un corredor que lle axuda durante a proba. (Se ve moito nos trails) Que lle marca os tempos, cando correr mais, cando menos..... eso si non me gusta. Pretendemos ser todos iguais ( e a iso me refiro que, cada un corre como pode, mais , menos..pero sin axuda) 

Consideras útil a práctica de certa discriminación positiva para fomentar o deporte entre as mulleres? Estás a favor da celebración de carreiras populares segregadas por sexo?

Francamente, carreiras populares por sexo, outra forma de discriminación. Unha autentica chorrada.

Na bolsa da corredora da derradeira Carreira da Muller de Coruña regalaban dous números da revista “Hola” e outro dunha revista de moda. Que opinas ao respecto?

Oihhhhh, pues que pena, yo prefería una barra de labios color fucsia, o unas gafas de sol, o yo que se....una barbie.  Que pena!

Se estivese na túa man, hai alguna medida que tomarías para fomentar a participación popular na práctica deportiva en xeral? E a participación feminina en particular?

Eu que sei......xa os médicos se encargan agora de que hai que facer exercicio, non? jajjaja

Cal é a túa atleta máis admirada? Por que?

Non teño a ningunha. Apenas coñezo a nadie

Que momentos foron os máis especiais para ti como corredora?

Pois sen duda, a primeira carreira, ser capaz de rematala ainda que fose de última.

Máis cousas que nos queiras contar?

Paréceche pouco o que contei xa....veremos para á próxima entrega.

NACHAS' POWER IS BACK-1: O DELFÍN SOLITARIO

Sacade a alfombra vermella, que temos convidadas. Tal como prometera hai ben tempo, inauguramos sección informal centrada en mulleres corredoras, e que mellor que deixar paso as súas opinións sobre a galaxia runner. Propoñemos un cuestionario base -cuestionario Tasende ímoslle chamar- e deixamos que fagan con el o que lles pete, mesmo patealo, que para iso somos runners.

Hoxe, en vivo e en directo, as respostas dun DELFÍN SOLITARIO. Trátase dun ser esquivo para segundo que cousas e de natural tan humilde que non quixo faser unha presentasión e claro, deixoume a min o traballiño. Cajonojlorio. Pois que saibades que é unha auténtica todoterreo e unha teimuda de primeira categoría desas que se propoñen un reto de 100 km e acaban fasendo 150 (verídico); desas que son capases de botarlle un 10 de asfalto pola mañá e unha media de monte nocturna o mesmo día e aínda quedan con jañas de máis; desas ás que o mundo lles queda pequeno cando montan na BTT; desas que esquecen recoller o trofeo porque van apuradas a faser outra máis jrande. Jrande coma ela. Escoitade:

• Hai moito tempo que corres? Como foron os teus inicios no mundo do running? 

Correr correr un par de anos, tal vez tres. Pero sempre fixen deportes varios, taekwondo, aerobic, ...
Foron a partir dunha lesión na espalda. Non me solucionaban nada, e segun ía podendo ía aumentando km moi despacio.

• Que foi o que máis te axudou/motivou para empezar a correr ou para seguir facéndoo?

 A desconexion do mundo real. Cando disfruto correndo é cando a miña cabeciña é capaz de desconectar e ir no meu mundo, nos mundos de yupi... onde todo é moi sinxelo e as cousas se arranxan; un mundo de felicidade onde non existen os problemas... Polo que sin querer, e sin saber o motivo empezas a sorrir, e cando alguén coñecido te pregunta o motivo... mellor mantelo na ignorancia... Non o entenderia...  
 Ademais de ir conseguindo cousas, cando estas acostumbrada a que che digan que non vales, ou non podes, e que non teñan confianza en ti ... cambiar o chip da cabeciña e ter esa confianza é moi dificil... Unha tal autoestima ... ás veces brilla pola sua ausencia... E ainda que nalgun intre estivo ahi, escondiuse, e non quere voltar...

• Asfalto, trail, triatlón, raid… Que modalidade(s) practicas (ou practicaches)? Cal é a túa preferida? Hai alguna modalidade que non probaches e que che gustaría practicar? Nese caso, por que non?

  O ano pasado empecei no monte. E gústame a sensacion de liberdade e as paixases. Pero non sabería escoller entre unha e outra, porque no asfalto non me sento tan torpe como no monte.

• A porcentaxe de inscricións femininas en carreiras segue a ser baixa, tanto en comparación coas inscricións masculinas, como poñéndoa en relación co número de mulleres que practican o running habitualmente. Que cres que pode influír nisto?

 A vergonza e o que dirán. Eu son de Cee, un pobo no que son a toliña que leva toda a vida a correr, e a que solo pensa en correr. Unha ovella negra que non sigue as pautas...

• Consideras que as mulleres encontran máis dificultades cós homes para desenvolver unha práctica deportiva habitual e/ou para competir? 

  Si. Eu non suelo atopar xente ca que entrenar. Agora entreno un día á sema co club olimpia, por eso me apuntei para ter con quen entrenar... polo menos un dia a sema... A ver si este ano continua...
 E fai uns anos cando no concello de D.  se iniciaron unas clases de btt para aprender a técnica, chamei o concello e falei co técnico de deportes e me dixo "q seria a unica tia", nin que a min me importara eso... E logo de dicirlle que o consultara e deixarlle o meu movil... ainda sigo esperando a súa chamada. Ainda que recado mandeille... e a súa contestación foi que fora un malentendido... Pero sin chamada incluso para subsanar o malentendido...
  

•  Nalgún momento sentícheste discriminada persoalmente como corredora polo feito de ser muller? 

  Discriminada como corredora non, pero para apuntarme as clase btt do concello de D.... SI, en pleno século XXI

• Consideras útil a práctica de certa discriminación positiva para fomentar o deporte entre as mulleres? Estás a favor da celebración de carreiras populares segregadas por sexo?

  Non estou a favor da segregación por sexos, somos corredores uns máis lentos que outros, pero solo nos diferencia a velocidade...

• Na bolsa da corredora da derradeira Carreira da Muller de Coruña regalaban dous números da revista “Hola” e outro dunha revista de moda. Que opinas ao respecto?

 Güenoooooooo que me contas? Nunca fun a unha carreira de ese tipo, nin me desplazaría a Coruña aproposito a facelo... Pero non debían regalar revistas de correr?? Eu non leo revistas tipo "Hola", nin de moda... E q non se pode ser perfecta...

• Se estivese na túa man, hai alguna medida que tomarías para fomentar a participación popular na práctica deportiva en xeral? E a participación feminina en particular?

  Axudar no tema dos nenos... Pero realmente penso que esto sería casi imposible a nivel rural...

•  Cal é a túa atleta máis admirada? Por que?

  A miña admiración é polas mulleres que son capaces de conciliar traballo, vida familiar e deporte.

• Que momentos foron os máis especiales para ti como corredora?

  Chegar cando dudo de que sea posible para min... 

QUEDADA ONDE O CARLINHOS E O MÁIKEL ESCOITAN O VENTO (MEIRÁS)

Así bautizou Blas o evento do sábado 6 de setembro por terras ártabras e así quedoulle. E prohibido abreviar, oístes? Para referirse ao que tal fixemos o outro día entre punta Polanski (sic) e Ponzos cómpre empregar todas e cada unha das verbas, que eiquí, ademais de aparentar ser traileros, ultratraileros, maquis e cabras, sómosvos poetas de casa de fartura –eu polo menos tou botando bandullo de arte maior, como diría Orejudo- e cando titulamos un evento fasémolo ao jrande e deixámonos das mexericadas esas das siglas, por que a ver, que UTMB, nin que CCC, nin que GTP, nin que C3PO nin que R2D2 (¿) nin que farrapo de jaita. Me explico? Quedada onde o Carlinhos e o Máikel escoitan o vento, contra! Un nome con fundamento para pronunciármolo a viva voz, sen avésporas na linjua, e se fai falta repetímolo tres veses, así talmente como Sinué o exipsio marmurando NeferNeferNefer de tanto como lle gorentaba, pero aló de Meirás a un lado.

E como dixo Teresa Moure, “os acontecementos infrecuentes, pola súa propia calidade de alleos ao hábito, de desaforados, de libres de toda convención, merecen sempre atención singular”. Ben falado, Teresa Moure. E mirade, xa me estou quentando, cajonojlorio, que o que tal fixemos o sábado en Meirás tanta atensión sinjular merese que xa nin me cheja o título de Blas así sen máis, que isto pide un aljo... non sei, un subtítulo en condisións. Que menos. Aí o vai:

(TÍTULO)

Quedada onde o Carlinhos e o Máikel escoitan o vento (Meirás) ou…

(SUBTÍTULO)

…De como por primeira ves fomos testemuñas do lixeiro porte de gaselas de Rakeliña e Edu, tiembla, Tamadaba; de como o neno Tomás voou máis de 20 km polas sendas ártabras, que era digno de ver nas baixadas, Felipe, vaite retirando; 
de como Blanca estreou no proceloso mundo do trail o seu pequeno pasaxeiro, ou mellor pasaxeira, e se lle chaman Rosita eu rejálolle unhas zapas como as miñas, prometido; 
de como Bea, a trasna dos piñeirais sombrizos, superou as molestias que arrastraba desde o trail nocturno do Vixiador, GMTA; 
de como percorrendo os cantís de Meirás Nacho debeu escoitar aljo inspirador no vento e decidiu inscribirse na tan esperada proba Ancares 3Trails; 
de como todo este grupo foi obsequiado coa labor de sherpa de Blas, gran montañeiro e compoñedor de títulos; 
de como (e ajora van os pros dos trinta e tantos km) por fin descubrimos o segredo do sorriso esplendoroso de Almudena, que é xogar a perseguir soños e atrapalos ben atrapados así coma quen non quere a cousa co mesmo paso firme e coa mesma alegría con que adoitamos vela alonxarse monte arriba; 
de como comprobamos que o Jabalí e o Felipe non quedaron máis taladrados do habitual despois da intensa experiencia dos 203 km do Camiño dos Faros; 
de como estes  últimos botaron a correr a todo filispín con Luis, Alberto, Xosé, Javier, Ezeq, Paco, Antonio, Iago, Fede, Ramiro, Repoliño, Máikel, Dani, un rapás deljadiño do CAS (vaille quedar, e todo por desmemoriada) e o noso anfitrión Carlinhos de Souto e de como nunca máis se soubo deles, un misterio; 
de como lojo aló nun alto onde cadramos con Almudena apareseu tamén unha manda de nachos suados, cheos de merda e consumidiños de todo e hai que disir que aljo si que lles imitaban na roupa aos nosos, pero non eran eles, que eran zombies e cheiraban a búfalo; 
de como os zombies suados nos pediron retratarse con nós e aceptamos por non faserlles un feo, que diso xa padesía dabondo esa pobre xentiña; 
de como ao chejarmos ao final de percorrido xa foron aparesendo os pros perdidos, que por moito que teimen en declarar trinta e tantos km de ruta, pa min que botaron media mañá foljando na praia, aseaditos como viñan; 
de como nos recibiu a nosa queridísima anfitrioa Loli, cada día máis juapa, e do impresentables que fomos botándonos con aquela ansia ás cervexas frías sen mesura ningunha; 
de como compartimos con ela e cos seus amigos, con Beti, Aroa e María un xantar delicioso no xardín, ou un xantar no xardín das delicias, non sei; 
de como botamos a tarde  rindo e parolando e chejando ao fondo dos asuntos e das botellas, como ben dixo o Máikel, porque como vos disía antes, sómosvos de casa de fartura; 
de como, consecuentemente, tornamos bocoisiños, que ao rematar a velada menos mal que non había que correr máis, que como moito habiamos dar para arrolar monte abaixo empurrándonos cun jarabullo; 
e de como informamos xentilmente aos nosos anfitrións que de ajora en diante, cada primeira fin de semana de setembro, han sufrir unha invasión allea ao hábito e libre de toda convención por parte dunha mesnada desaforada e cheirenta aló na súa casa en Meirás, onde o Carlinhos e o Maikel escoitan o vento.

Aló foi o subtítulo. Máis non escribo porque o corpo do relato xa nolo obsequiou a véspera Jabalí o da avéspora na linjua, non volo perdades, que o deixou niquelado. Un momento, que lle roubo unha foto e xa acabamos. Velaí a vai: