PLAN 110 DO ESPAZO EXTERIOR MAILA MURCIANA INFILTRADA

Chejaron do espazo exterior e quedaron aló entre Magalofes e Sillobre, Fene. Eran 110. 111 comijo. Eu tiven alí entre eles.

Todo comesou hai unhas semanas. Tando eu de festa cos trasnos en Niñóns, Mónica de Ordes prejuntoume polo wasap se quería ir eiquí:

Nin idea do que era. Contestei que por suposto, que ía de cabesa. Non se pode andar de festa, de verdá.

Xa lojo na casa, despois de anotarme, desidín documentarme moi a fondo, por non apareserlles en Fene prejuntando in situ se aquilo da open rogaine era foliada ou romaría, e tamén por saber se había que levar empanada ou aljo, non fose chejarlles de mans baleiras. Primeiro consultei o significado do palabro “rogaine”. “Open” xa o sabía, que son estudada.

ROGAINE

From Wikipedia, the free encyclopedia

Rogaine may refer to:

1. Minoxidil, a hair-regrowth medication. One of brand marketinf Minxidil is Rogaine.
2. Rogaining, a team sport of cross-country navigation

Desbotei a primeira asepsión do termo. Non sei, a imaxe non me evocaba moito o anunsio dunha perruquería. E de selo, o rapás había de ter unha cita ben importante para andar tan desesperado aí á noite buscando un tratamento anticaída a todo meter, dispensando.

A sejunda asepsión xa cadraba un poco máis. Ajora que... “navigation”? Polo monte? Tan flipaos. Se hai que ir, vaise; pero pareser paresíame unha marcianada. De feito, cando me vin entre a caste esta dos navijéitors do monte, todos con lusiñas prendidas na cabesa e uniforme verde fosforito reflectante, tiñan un aquel tan jaláctico, tan Star Trek, tan de misión espasial, que por fin caín na conta:

“Rogaine” non é palabro deste mundo. É klingon.

Así como volo dijo. Foi unha revelasión. Lembrádesvos de cando vos disía que os orientadores falan unha especie de barallete incomprensible, todo inzado de sigras e de numeriños? Enigma resolto. É klingon, porque...

 ...Son vulcanianos

Foto de docs_Xan

Prejuntarédesvos que pintaba eu entre 110 vulcanianos. Contestareivos que houbo ser por errata. Por andar ás présas. Quixeron recrutar rapidiño os vulcanianos espallados por Jalisia para a xuntanza de Magalofes e ao chejar ao meu rexistro do padrón leron “marciana” no canto de “murciana”, e metéronme na lista por ter un detalle entre extraterrestres. E así foi, amijiños, como servidora, nacida cartagenera, tornou murciana infiltrada.

Para confirmar a miña teoría sejín documentándome e lin:

• “os vulcanianos son de jran fortalesa e resistensia física, posuíndo unha forsa des veses maior cá dun humano”. Proba vivinte: Almudena, por poñer un exemplo. Aí a estaba.

• “Jran resistencia ao sono e ás bebidas alcohólicas”- Ao sono sejuro, que fan raids de sinco días sejidos e de máis habían faser se lles deixasen. Ás bebidas alcohólias prejuntádelle a eles. Eu si que as ajuanto bastante ben, pero as infiltradas non fasemos proba.

• “Aparentemente poden sobrevivir 24 horas unha vez extirpado o seu cerebro”. 24 horas? 49 anos levo sobrevivindo sen serebro. Por fin jaño en aljo! Opa Murcia!

A última proba, a definitiva, froito do meu traballo de campo, é a sejinte: levan sempre a cabesa tapada cun pano. Non vos deixar enganar. As orellas puntiagudas intúense aí embaixo.

Ajora xa desvelado o misterio da filiasión vulcánica, e sen ánimo de crear alarma social, debo anunsiar aljo máis:

Estannos a invadir.

Mirade este mapa:

Cada un dos círculos numerados morados e vermellos marca o emprazamento dunha bandeira vulcana que aló foron fincando para marcar o territorio conquistado en Fene, Jalisia. Ao alto do monte de Marraxón non chejaron, ijual desalentados pola sona de rudos e bravos que precede os naturais da zona. Á ijrexa de Santa Mariña de Sillobre si, que ben se vía que tornara vulcaniana, tan enjalanada lusía e reverberaba. Non sabías se entrar a jastar pista ou a pilotala. O Enterprise, mesmiño.

Xa non pode un pasear polo monte sen topar bandeiras vulcanas

Foto roubada a Pablo L. Franco eiquí

As bandeiras, disía, son tridimensionais, brancas e vermellas. Delas pendura un coljarello en forma de jrampadora: non meter aí os dedos, é trampa. Eles utilízana para perforar unhas tarxetas rectangulares cuns símbolos estraños: o códijo estilisado do idioma klingon. E corren incansables -todos vulcanianos- dunha bandeira a outra en misión de recoñesemento da terra dobrejada antes de botarse a outra misión. Porque sabede que como testemuña presencial rogainística, atesouro informasión privilexiada sobre os plans vulcanianos en Jalisia: unha ves presa e cautiva Fene, o obxectivo da vindeira navejasión non é outro que Sas, Paderne, con base en CasaSixto, non sabedes? Aló onda San Pantaleón das Viñas.

Avistamento de vulcanianos en faena, foto Yago Breijo

Vulcanianos deseñando a estratexia invasora, foto Docs Xan

Pero tranquilos

Quer disir, a xente vulcaniana é coñesida polo seu estilo de vida baseado na razón e na lóxica.

Cando tal se viu por aquí? Séndeme de bo invadir, ho, que inda saímos jañando. Que voten nas próximas eleccións, a ver se saímos de táboas. Que imos faser se non? Subir ao curuto de Marraxón inisiar a reconquista? E de Don Pelaio quen fai, o Tonto de Viladonelle? (O Tonto de Viladonelle é unha variante local da figura do Home do Saco, de moito avío para as nais mandaren os nenos durmir sen protestas) De verdá, non compensa. Se non, lembrade a maldita jerra da independensia: tanta teima por expulsar os franceses e total para acabar cun Fernandito Borbón dándonos por... Dispensando, tamén. Son afrancesada. E ajora que me infiltrei murcianamente, vulcanizante ata a médula. Tanto que xa vou prendendo na fala. Así que hoxe mándovos durmire en klingon:

Qapla'

Que pode traducirse como “adeus”, “que teñas a honra de morrer na batalla e nunca sobrevivir á derrota”, e tamén como “pasa para a cama, que aí che vén o Tonto de Viladonelle”

Os de Star Wars celáronse e tamén querían saír disindo Bo Nadal

CANTAR DEL MÍO FREE

Injrata, diredes

Haino que ser, e moito, para non escribirvos a crónica que me pedistes do San Silvestre Aranga free trail 2015.

O mellor encontro montuno solidario lúdico festivo. Pero non vola escribo.

Injrata, chamaime injrata

Rejalástesme unha camiseta preciosa. Rosaliana. De nikis Galicia. Inda non sei moi ben por que. Aljo sentín disir duns carteis nun faro, dun blog subversivo e tal, pero moito non me cosquei porque andaba averzada. Amais que por chamar, ese día chamáronme tamén espermatozoide, así que non sei cal foi en concreto o mérito para tal jalardón. O caso é que ma rejalastes. Pero con todo, eu a crónica non vola escribo.

Tamén hai que ser moi injrata do noso señor, diredes.

Pero non vos confundir. Se non a escribo é porque a crónica xa ma deron escrita.En forma de epopea breve. Minipoema épico de máis ca dubidosa calidade, obra dun cabaleiro cruzado que se me apareceu polos camiños de Aranga: Ruínz Mesquín de Miserabilia. O tal Ruínz , ademais de rebentarme o blog, calca frases do Poema de Mío Cid, con hemistiquios e todo. Hemistiquio quer disir que se topades cun oco na liña, non hai que faser unha baixada técnica por el, hai que pejar un chimpo e sejir lendo de corrrido, tamos?. Disiamos que imita o mío Cid pero así deturpado malamente e nun estraño romance que mestura protocastelán con galego do bloque osidental, que dijo eu que ijual o tal Ruinz anda na reconquista na meseta pero é venidero por casar aquí nunha aldea, ou veranea en Sanjenjo ou aljo, cando non está batallando. Despois desta crítica textual sesuda non vos aburro máis e reproduzo os manuscritos de Ruinz. As fotos que van polo medio son de Trini, Cándido, Blas e Luis, que o saibades.

CANTAR DEL MÍO FREE

Blas o da saia comprida, Jabalí de velida barba e Carlinhos que brandir ha vassoira brava

Jabata coidando moitas viandas

Nunca desfalesçer hemos

O idiota do Ruinz esqueceuse do Cabañés aí nos versos de atrás

 E de Sergio..

 ...de Damián..

...e de Susiño
E de moitirmas/os máis

trepand'outos muros

Praderías giadas

huestes esforçadas

sendas, florestas e ríos

Coméçanse de alegrar en catando moitas viandas??????

Albriçias, leal Mónica López, ca echadas somos de terra!

Que fai a xente inda esperta por aquí? Pra a cama inmediatamente soñar cos anxiños de Aranga.

MÁJOA DE LIMPAR OS PÉS

Xa sabía eu que hoxe ía pasar isto. En canto nos achejamos ao Roncudo e me deu por ajacharme e acariñar os seixos*, anticipei unha tristura estraña, mineral. Ijual chámase morriña, ou saudade, ou andrésdobarro, pero son bruta e díjolle májoa de limpar os pés. A cabesiña non dá, que queredes.

Foto Gerva

A cousa é coma cando eras cativa e pasabas un día deses de enmarcar, e lojo caías na conta de que caera o sol e era dominjo e escoitabas os comentaristas de fúmbol na radio e había aljo que che taba roendo na boca do estómajo, non sei se me explico. Devastasión.

 Foto Gerva

Pois así talmente. Tanto tempo había que non lixaba os pés con fundamento, que canto máis nos achejabamos hoxe ao final da ruta e canto máis cercana era a hora de deixar ese treito marabilloso da Costa da Morte e volver para a casa, máis jañas me entraban de meter os pés nun lameiro, de tocar as pedras, de refrejarme na terra ou de dar media volta e entrar nun bucle deses sen retorno, así como o final de O amor nos tempos do cólera, léstela? Como? Toma spolier para a xente nova e/ou con jrandes lajoas en lecturas básicas. Ala, a rañar. Dispensando.

Foto Gerva

Marina e Gerva

Pero non me deixei levar por tales apetensias (de refrejarme, enchouparme, dar volta, etc) , máis ca nada porque ía con Marina e Gervasio, e amais de que quedase feo e maleducado actuar coma unha posesa diante dos anfitrións, unha nunca sabe o que tal che pode faser a Marina, que ademais de ser a xefa dos trasnos do Camiño dos Faros, ajora évos mediática e sae na tele chimpando aos xornalistas contra as toxeiras así coma quen non quere a cousa, e con esa cariña de boa xente. É a hostia, a Marina. Hai probas. No minuto 25, anque eu de vós miraría o projrama enteiro, que non ten desperdisio.

http://www.rtve.es/alacarta/videos/80-cm/80-cm-costa-da-morte/3394970/

Marina, a que botou ao Edu Soto ás toxeiras

Ta de moda o trasnerío, vistes? Non dan saído da tele: cando chejín o sábado aló a Niñóns, aquilo era un despliegue de cámaras jravando, xente verde, Traskiband en sesión dobre, determinasión de dotar o termo “resaca” de novos matices,  e jambóns, sobre todo moitos jambóns. Á brasa, que era o que lle daba o aquel de lembransa inesquesible á xuntansa, que inda o resendo o traía hoxe na bolsa da roupa esa que teño que ir meter na secadora e canta jalvana me dá, por favor. E ajora que o penso, iso de aí atrás era ultrasecreto e ajora xa vou dereitiña ás toxeiras por lercha.

Típicas cortadoras de patas de jambóns de Niñóns

Amais, toume dispersando, falo de jambóns e secadoras cando todo o mundo sabe que o tema do día era a májoa de limpar os pés. A májoa de chejar á casa cos pés enchoupados e ajuantar aquí escribindo sen cambiarme porque non me dá a jaña de recoñeser que volvín. Á casa. Pa o lerio este tíñavos jardada unha cita estupenda de María Reimóndez, que disía así en A música dos seres vivos: Ás veces o fogar é o lugar máis estraño ao que regresar. Canta rasón. Non tando na casa o meu fillo, ese que trajou un megáfono e todo o enche coa súa vos, e despois dunha camiñada polos cantís do Roncudo en boa compaña, declárome antiulises. Que Ítaca nin que hostias.

E isto por unha fin de semana na Costa da Morte. Non quero nin imaxinar como se sentirá o noso Rafita, ese que saíu hai dous anos e medio na bici, percorrreu medio mundo e volveu pra a Coruña. O efecto dominjo ha de ser cósmico. Buah, neno. 

Aquí, como xa non sei que máis disire, collo e chanto outra cita, coma quen sabe ler, esta de Chesterton. Nunca a sacaba porque tiña medo de que me visedes o plumeiro, e di así: Un loco de verdad es el que pierde el camino de regreso a su casa y nunca lo encuentra. Ains. Ajora xa o dixen. Pero mira, Chesterton non camiñaba polos faros nin estrañaba un fedello na casa. Nin voara na súa bici polo mundo. Que cale a boquiña Chesterton. E ánimo, Rafita. Hai moitos camiños para lixarse a fondo neles.

Con todo, tola e así, encontrei o camiño á casa. O retorno. Aquí tou, escribinco cos pés nejros, cajándome en todas as Ítacas do mundo e moqueando porque xa vou collendo un frío que nin dios, a verdade. Vaia estampa. Case mellor vou indo pra a ducha e tomo unha sopiña e mándovos durmir, que é dominjo podrido e hai que deitarse cedo e soñar que enchemos os pés de merda polo mundo adiante. Dispensando.

Foto Gerva

*Xeixos en cormelán, que o sei eu porque o dixo o Suso Lista.

INSTRUCIÓNS PARA CORRER EN MORDOR

Cualquiera que viva un infierno durable o pasajero puede, para enfrentarse a él, recurrir a la técnica más gratificante de cuantas existen: contarse un cuento (Amelie Nothomb)

Ás veces soñamos que non chove (Suso Lista)

Aquí no meu barrio, dependendo da dirección do vento, ás veses respiramos o aire alcatreante da refinería e/ou da depuradora de augas residuais de Bens. Refinar e depurar, din, e soa ben, anque ulir moi ben non ole.

Cando saio correr, paso o Portiño e vou bordeando a depuradora até chejar á praia contaminada de Bens, cabo das chemineas. No percorrido vou centrando a vista no mar, fasendo un exercicio consciente de abstracción do fedor e da arquitectura industrial da outra beira do camiño.

Pero hai un tempo que o aire apodreceu. Inda máis. De un tempo para acó o aire antóllaseme irrespirable, tan cargado como vén de efluvios tóxicos. Hoxe sopran ventos de morte, terror, odio, ameazas, hipocrisía e manipulación.

Cando sentes que estás correndo en Mordor e sopran ventos difíciles, sería de moito avío reforzar o exercicio consciente de abstracción da fealdade contándote un conto. O malo que non teño imaxinación. Quen me dera coma Nothomb, u coma o Lista. Se polo menos fose crente rezaba, pero como son atea e non teño imaxinación, nin rezo, nin narro: cuspo. Para depurarme. A ver se me explico:

INSTRUCIÓNS PARA UN ENTRENAMENTO DEPURADOR

1. Botarse a correr coma perseguida por un exército de orcos, canto máis tempo mellor

2. Parar ao pé da depuradora

3. Pechar os ollos e invocar a Gandalf ata que a balsa da depuradora de Bens torne o abismo de Helm (si, frikis, xa sei que Helm non está en Mordor, pero é licenza)

4. Cuspir nel. No abismo. Pero non vale cuspir de calquera xeito. Antes tendes que visualizar todo aquilo que está empodrecendo o aire: logo, por cada unha das cousas que vos cheiren mal e que vos doan, por cada unha das cousas das que vos queredes desprender, indes xuntando cuspe a modiño a modiño ata formar un bo gargallo, e logo guindádelo do xeito máis explosivo posible.

Repetir esta operación tantas veces coma sexa necesario para depurarvos.

5. Seguir correndo. Ajora os orcos serán poucos e covardes. E seredes vós quen os persiga.

6. Estirar. Iso sempre, chavalada.

Heivos ilustrar o paso 4 da técnica co entreno que me saíu a min hai uns días:

EXEMPLO

• Cuspir pola semana en que oito mulleres perderon a vida por violencia machista, cuspir por todas as semanas que viñeron antes, polos políticos disfrazados de progresitas que recortan fondos e/ou rexeitan propostas de prevención. Por aquelas persoas que defenden sobre o papel a igualdade mentres por acción ou por omisión, en xestos públicos ou privados, contribúen a que a metade da poboación continúe sendo obxecto potencial de violencia e acoso, que contribúe a que continúe en condicións reais de desigualdade, marxinalidade ou invisibilidade.

• Cuspir por aqueles que manipulan e son manipulados ata o punto de embarcar nunha viaxe sen retorno ao terror. Cuspir polos que reaccionan ante o terror recorrendo á violencia; polos que alentan e difunden o odio xenófobo e a ansia de vinganza sanguenta. Cuspir polos políticos que oficialmente condenan os grupos terroristas mentres os fornecen de armamento fabricado en empresas nas que teñen intereses económicos. Cuspir polos que ridiculizan as propostas de solución ao conflito que non contemplen bombardeos.

Fonte: https://www.facebook.com/Sus-guerras-nuestras-muertes-1507272832933404/?fref=photo

• Cuspir por aqueles que trafican coas vidas dos exiliados. Polas portas que lles pechamos nos nosos cómodos países demócratas occidentais.
• Cuspir pola situación das mulleres, cuspir polas lapidacións, lategazos e condenas a morte ou cadea que agardan aos disidentes en países cuxos dirixentes manifestan manter estreitos lazos de amizade coas máis altas autoridades do noso. Van pelexar os nosos representantes para que o poeta Ashraf Fayad non sexa executado, por exemplo? Unha de tantas víctimas deste país tan modélico, que na ONU decidiron nomealo líder da comisión de dereitos humanos. Non é un chiste.
• Cuspir polas voces que se alzan responsabilizando a sociedade civil deses países por non reaccionar con protestas contundentes que atallen os seus males... Cuspir, logo, por aqueles que non entenden que o medo silencia e paraliza. Igual que nos silencia, paraliza e confunde aquí a menor e máis mesquiña escala; e por iso, dúas cuspideiras menores como colofón, relacionadas coa estratexia do medo:
• Cuspir polo cambio na intención de voto que conseguiu provocar o cacarexado discurso apocalíptico dunha segura nova recesión caso de non gobernar os de sempre, eses mesmos que defenden a capa e espada o sistema económico que orixinou tal recesión, da que ajora nos intentan convencer que saímos cos seus datos macroecómicos na man.
• Cuspir polas veces que abaixamos a testa e calamos ante abusos, arbitrariedades e inxustizas soamente baixo incertas ameazas veladas de despidos, perda de poder adquisitivo ou dos escasos dereitos laborais que aínda fican en pé... (E aquí autocensúrome. Tempos serán chejados de recuperar a voz. Estade atentos. Bueno, quen queira). Cuspir por todas as ocasións en que nos intentan silenciar facendo valer abuso da autoridade, costumes revenidos devenidos normas, xénero ou presuposta conveniencia xeral.

Ao final a cuspideira quedou cun aquel de ladaíña atea, en versión señora cabreada, maleducada e pouco feminina, así como vos somos as de esquerda. Quen lea isto e ademais lle engada mentalmente o calificativo “fea”, que saiba que queda inmediatamente integrado na primeira cuspideira.


E por min máis que sejía, non haberá lotes de refujallos que botar ao abismo de Helm...pra deshidratarse. O que non había era tempo: tiña que voltar pra a casa a fume de caroso, porque son das que concilian cando lles deixan conciliar, que nunca se sabe cando é, ou se é legal, e non dou feito. Amais que ijual me mandaban un jarda por vándala cuspinte, ou un exorcista.

En fin, xentiña, anímovos moito a probar esta nova técnica de entreno depurador. Se tedes aljunha dúbida xa sabedes: aló estarei ao bordo do abismo pola banda de Bens. Prometo non cuspirvos. E ajora a durmire e soñar que non chove e que persejides orcos moi moi pequenos e covardes.

EN QUE PENSO CANDO DEVEZO POR CORRER

Na miña casa somos desestruturados. Por definición, por comportamento e sobre todo por un pé.

Por definición, porque as familias monomarentais entramos nesa estupenda catejoría, a desestruturasión, que manexan os profesionais en encasillar ajrupasións humanas. Aínda que máis ca casilla, antóllaseme pavillón con cabida para todo tipo de xentes en risco de exclusión social, disque: xente pobre e/ou doente e/ou drojadita e/ou violenta pero sobre todo divorciada, que estas últimas sómosvos as peores de todo.

Non hai máis ca vernos.

Aquí servidora é paradigmática en comportamento: onte, sen ir máis lonxe, esqueceume a xuntanza de principio de curso no instituto. Que tamén hai que ser moi malísima nai desestruturada do noso señor para que che ocorra tal. Jañas me deron de acusarme aos servizos sociais e as forzas da orde para que me levasen presa ben merecidamente. Máis ca nada, porque hai dez días que a vida reclusa antóllaseme o paraíso. “Estábase mellor no cárcere” - “E a min quen me dera uns días no hospital!”

Porque hai dez días desestruturóuseme tamén unha deda. Outra vaca no millo, señores. A maldita deda debeu escordar da maneira máis estúpida. Pero din os médicos que iso non impide levar vida normal.

Vida normal. A xornada da típica familia desestruturada cuxa responsable ten unha deda avariada, un preadolescente pouco dado ao estudo estreándose estrepitosamente no instituto e temporalmente unha anciá con problemas de mobilidade sen cargo aos orzamentos da Moncloa, disía eu que a xornada empeza ás seis e media da mañá e remata aí contra as once da noite. Desas horas a cabeza de familia derrúbase na cama co pé en alto laiándose de dor e tenta ler e soñar outros mundos, caso de que o cativo non chame pedindo aljo. Soñar unha existencia pausada. Espazo e tempo propios. Vida non servil. Fuxir e deitar as chaves no lixo. E ao tempo que tal soña séntese culpable por desexar algo distinto.

Unha peza do Obradoiro Penumbra sobre textos de Cortázar

Pero hai dez días non ocorría isto.

Hai dez días aínda habitaba placidamente a miña desestruturasión familiar. Sobrevoaba cada un dos días coma un reto gozoso. Con orgullo de encadear e mesmo simultanear ducias de tarefas e sacalas adiante eu soíña. E crédeme, hai dez días, por moi liada que chejase a estar, xamais tería esquecido a xuntanza de principio de curso, ese síntoma de que aljo vai francamente fatal. Hoxe a desestrutura ameaza ruína.

Hai dez días, amijos, inda podía correr.

Tempos.

Tempos que voan e volven ser horas de durmire. Ollo de non bater contra o pé da cama: a desestrutura, cando empesa polas dedas, acaba subindo á cabesa e lojo acaba con todo. Díjovolo eu.

* O texto en azul de aí arriba rapineillo a Manuel Rivas

MEIRASEANDO ou II QUEDADA ONDA O CARLINHOS E O MAI KEL ESCOITAN O VENTO

Primeira fin de semana de setembro, a cita máis ajardada. Correr unhas dusias de quilómetros pola contorna da senda ártabra deixándonos levar no vento mareiro, okupar unha casa en Meirás e comelo e bebelo todo. Planaso.

Foto Blas

O ano pasado, Blas titulara a crónica do evento, servidora subtituláraa e o Jabalí puxera a chicha do relato. Desta ves, entre outros, faltounos o Jabalí: a alejría da festa, o que se ajachaba detrás dos toxos pra saír berrando posuído e espaventarnos; o noso Jabalí andaba polo mundo adiante en misión espesial… Faltando a súa crónica, cumpría unha entrada tamén moi espesial sobre esta II Quedada Onda o Carlinhos e o Mai Kel Escoitan O Vento (maiusculirma, meirandirma).

E como ao final acabamos todos sementados polo céspede en beatitude -peace and love, brother- asolagados nun cóctel de endorfinas postcorrienda (dispensando), beberaxes varias e sol de setembro, e aquilo cheiraba a comuna ippie, que idade pa ipsters non temos, pois díxenlles eu a aqueles peludos do céspede que por favor, desta ves a crónica había de ser coral, comunal, colaborativa, asemblearia, atlántica e oseánica se fasía falta. Ou sexa, que escribisen eles e que me quitasen de traballar, que xa está ben. Que se mollasen. É tempo de embarcar nas palabras, de mollarte de vez en tanto salseiro, disía Xurxo Souto. Tempo de meirasear, o verbo que inventou Carlinhos o que escoita o vento en Meirás.

11 dos asistentes cumpriron e meirasearon.

Unha desas persoas, ademais de padeser o papel de anfitrioa, escribiu tan marabillosamente ben que non canso de ler o seu texto:

Loli:

Cada ano cheja o esperado día: “A quedada onde o Charli e o Maikel escoitan o vento”, fermoso nome que inventou Blas (ou foi o Jabalí).  Jústame;  jústame moito xuntarme con esta caterva de pirados do monte e do correr ata o infinito e máis alá.  A compañía é relaxante, refrescante, reedificante, e todos os “res” que me apetezan.  Un dos significados do prefixo “re” é o de “retroceso e volta ao punto de partida”; así que, despois desta reunión (unión= ser un) é dicir, despois de voltar a ser un, outro ano máis, nesta finca preciosa que foi dos meus sogros, retornamos ao punto de partida coma novos. O punto de partida, todos sabemos que é o luns. Cada luns é voltar a empezar pero o luns seguinte á quedada é mellor: máis morriñoso, máis quedo, aínda axitando as ás da quedada; dese voar rasiño sobor dos camiños e mesmo das ondas da Praia.

Eles, estas estrañas aves, voltan a Gándara cansos, e bótanse na herba, beben cervexa, parlotean sobre as pedras, os toxos, a auga, estas cousas que son reais, e deixan que o sol de setembro lles deslumbre os ollos. E eu contémploos con envexa querendo saír a correr nese mesmo momento, e non parar. Calquera día así será… para merecer un lugar nesa quedada, como protagonista non como observadora, fáltame soamente sacudirme un pouco o pó da cotidianidade, e lanzarme media horiña cada día a voar polos camiños.

Graciñas meus pola fermosa compañía, e polo soño que me nace de botar a correr calquera día…

Loli: queres ser a miña nejra? Quer disir, que ti escribes e fasemos coma quen fun eu, por favor, Loli.

Cos textos dos demais, con permiso, imos faser un experimento. Titúlase así:

Pero...Isto é deporte?

Marcamos en azul o léxico relasionado co running e 

en vermello o que teña que ver coa paparota:

Carlinhos da Jandra:

Nada Rosinha, que para a próxima imos traer mais cervexas......como prestan cando a compaña e a do sábado…ah! e temos que ir todos dar un baño ao rematar a andaina-carreira, así logo chegamos con sede e fame. A verdade é que dá gusto amañar estas quedadas cando logo ves que a xente o pasa en grande.....como se nos coñeceramos de sempre.....Paixón montuna-mareira en Meirás !!! O ano próximo voltaremos Meirasear. Lumeeeeee

3 vermellos-2 azuis. Inda menos mal. Iso si, empesa forte o rapás, falando do que importa.

Rakel:

Segunda quedada anual de grupo mixto de crazy runners (porque este ano estaba Pablo Mella e xa comprobastes todos que está un pouco crazy...a el gústalle que llo digan así...seguro!) e camiñantes daquela maneira, que menos eu o resto erades todos máis corredores que andarines...jejeje

Eu ía camiñar máis que correr e acabei ao revés...cando anda Blas polo medio é o que pasa...;) iso, ou tiñamos presa polas cervezas, non o teño claro...

Total, chegamos os dous grupos case ao mesmo tempo e empezou o que realmente dexesabamos todos...o churrasquito e a cuchipandi, que foi moito máis longa que a sudada...jejejej...con sesión de tarde das de antes...bartola, chupitos, charleta....

O único malo que tivemos un cativo que non o pasou tan ben...quen será? e un lesionado... ámbolos dous moito mellor xa!!

Diazo de sol, xente variopinta, pero toda guai...comilona e bebidas espirituosas...resultado final= xornada antiestrés garantizada!!! sempre pensando en repetir!!

Ahhhh...e eric este ano de corpiño presente, q o ano pasado ía dentro da nai...jejeje

Non sei que máis dicir, aparte de que sempre son éxitos as quedadas do Carliños e o Blas...obxectivamente ehhh...;

 8 vermellos-4 azuis. Rakeliña, vas chivada aos teus alumnos.

Blanca:

Pois a verdade é que o día pintaba ben. A noite anterior fumos de cea cuns amigos e entre que lle dei duramente ao treixadura e que dende que quedei embarazada non bebera, fixen unha boa, así que me levantei cun resacón tremendo. Despois de saúdos, bicos e deixar a Luís cos dous peques, empezamos. Teño gañas, aínda coa resaca, xa que en dúas semanas vou á Xtrem facer o que poida. A verdade é que xa de primeiras, vendo o grupo, e sen coñecer algúns, vexo que vou ir bastante afogadiña; farei o que poida.  Comezamos a bo ritmo, Nacho e eu imos daquela maneira, ata que nunha baixada Iago fai un esguince. Ten mala pinta. Nacho e eu decidimos acompañalo ao coche, así que aproveitamos para falar do humano e do divino. Despois de deixar a Iago poñémonos a correr para atopar o grupo en cabeza. Unha vez unificados facemos parón para baño reparador. E xa nos restan 3 km para chegar ao churrasquiño.

Atopo a Ian xogando, enfurruñándose e rindo a ratos, e a Martín facendo de mediador profesional, unha marabilla de rapaz: xogou con eles e aturounos toda a tarde. E os maiores a zampar e parolear.

Pasámolo pipa os catro e esperando a próxima. Moitas grazas aos anfitrións e organizadores. Vémonos na seguinte.

Ai Blanca, Blanca, moita ansia traes despois do embarazo... 6 vermellos contra 1 azul, e de resaca. Ai Jasús diormío. 

A frase marcada en negriña é licenza amordemadre.

Foto Carlinhos, creo

Martín:

No día a día soio ser unha persoa que gosta de quedar cos amijos de sempre e nunca se me ocurriría ir de festa ou a tomar aljo con alguén que non coñezo, pero cando a cousa se refire a quedar con xente a facer unhas rutas de monte e mandarlle despois un churrasco cambia o conto pois a xente montuna ten un xen especial que a fai conxeniar entre ela. E isto foi o que aconteceu en Valdoviño, unha persoa que coñezo de vista dunha carreira que convida a súa casa a amigos e a amigos de amigos para desfrutar dos fabulosos cantís de Valdoviño (terra que ama e coñece como a palma da súa man) e ensinanos as paraxes máis fermosas destas ribeiras mentres desfrutamos facendo o que nos une e máis nos gosta: CORRER POLO MONTE!!!

E despois de queimar calorías que mellor que degustar unhas boas viandas e facer unha boa sesión de hidratación, xa que como galegos que somos, o importante é xuntarse ao redor dunha mesa (aínda que sexa imaxinaria e estés sapateado na herba) e comer e contar contos e rirse; xa que estas cousas son as que che fan feliz e merecen a pena, pois a pesar de non coñecer a estas persoas, o compartir unha paixón faiche comportarte como se os coñeceras de sempre.

Grazas amig@s polo convite e grazas por unha xornada espectacular.

PD: o mellor o patxarán do Maikel.

10 vermello - 4 azul. Nomear o patxarán son 2 puntos. Esta mocidade vén perdidiña de todo.

Xosé (ou Moncho, non se sabe):

Chegou o dia de ir escoitar o vento donde o fai Carlinhos e Maikel e ala me fun, un cafetiño e saudos os participantes.De esta ves tocou andar e trotar con Blas, Rakel , Fany e a Sra. Rosa +- 20km por a costa artabra con unha boa temperatura, monte, praia e subida Á vela e volta ó punto de partida e reencontro cos que foron correndo. E chegou o momento de recuperar forzas, churrasquiño, verduras, empanadas e larpeiras de casa Moras

 4 vermellos - 2 azuis. 

Si, si... coma se non tiveses catado a birra, Xosé... Mira que aquí abaixo deixo probas que te inculpan:

Antonio:

No mesmo escenario maravilloso do ano pasado (A Costa Artabra e logo a casa de Carliños), variación no cadro de actores co descubrimento dun auténtico "showman": Pablo Mella. Fíxose co protagonismo da función asumindo o papel de actor mais destacado. Imposible non se rir! Impagable.

Antonio pasmou tanto co Mella que nin correu, nin comeu, nin bebeu, seica. É ijual: Pablo Mella conta coma vermello por ir buscar gin tonics ao bar tenda.

Mai Kel:

Éramos poucos pero escollidos!! E ainda así faltaron moit@s. Darlle as gracias a Carlinhos e Blas por todo e o resto por vir, coñecelos millor e pasalo tan ben. E o ano q ven mais e mellor bicos e Apertas a toda a chavalada!!

 Comprobado: Mai Kel é etéreo. Fai ioga, e así. Non corre, levita.

Iago:

Quero amosar públicamente o meu descontento coa organización do evento xa que a pesares de:

- Desbrozar os camiños.

- Facer unha churrascada caralluda con tomates de producción ecolóxica by Mai Kel.

- Ter cervexa cervexa fría en abundancia, chupitos de demais beberaxes de alta octanaxe.

- Poñer a piscina e servizo de garda para os nenos.　

NON QUITARON AS PEDRAS NA BAIXADA DO PICO DE VELA.........A QUEN SE LLE OCORRE.

E claro, alí xusto foi meu peíño, cheo de inocencia a pousarse onde non debía ca súa correspondente escordadura de nocello no KM3.

Agora xa en serio.....agradecer a Carlinhos, Maikel e a todos os que botaron unha man para que pasaramos un día caralludo en Meirás

 Todo vermello. Non hai coma unha lesión para botarse á mala vida.

Luis o da Cámara:

O ano pasado fun correr e non comer, este ano tocaba do revés, coidar dos ananos e esperar os que corrían para encher o bandullo. E así foi, non se fixo esperar moito, comín como si houbese gatuñado polos montes igual que o resto... Chouriciños, churrasquiño, pataquiñas, champiñonsciños, todo chupando as dedas e regandoo ben con 1906, de doce nada, e o café sen zucre, que iso e veneno....que mais se pode pedir... a compaña do resto de traileros para ter unha tarde estupenda por onde o maikel e o carlinhos escoitan o vento

O Luis desde que fai crossfit é tan flexible que en ves de dos dedos, chupa as dedas. Tamén é paleolítico, ou paleófago, ou aljo. E o pequeno, o Eric, quere papar as follas das árbores pero non lle deixan, iso que non levan zucre. Eu deixei ao meu fillo ao coidado de Luis. Ás veses síntome coma se non fose todo o boa nai que debería, non sei.

Nacho:

Banda sonora: ""perfect day"" de Lou Reed.

Un dia perfecto. Boa compaña para conversar, correr, bañarse, reír, comer, beber...vivir!!

Desfrutar da natureza e de xente xenerosa, que adica parte do seu tempo para que os demais o pasemos ben e abren as portas da súa casa. Moi grandes!! Grazas!!

Un pero: a lesión de Iago, pero é forte e de seguro que estará nos Lagos, desfrutando como un bo CAStrón.

Non estou moi inspirado pero a verdade é q desfrutei moitisimo todo o dia. Esa comida free escampaos, o bañote post carreira, as conversas...a perfect day!

 3 a 1, Nacho... E a banda sonora perfecta

Despois disto, diredes: Meirasear é deporte?

Eu que sei, prejuntádello ao vento.

PD: A min non me contar os vermellos da introdusión, que vos mando pra a cama sen cear.