La venganza más noble es el
perdón
Hola, me llamo Íñigo de Montoya.
Tú mataste a mi padre. Prepárate a morir.
A primeira frase, dilla Cantoná
aparesido a Eric na peli de Ken Loach.
Tacheina porque a min non me falou
aparesido Cantoná, que foi Santa Bea de Cotelo, e non me mandou
perdoar nin hostias, que en Corme mesmo as santas sonvos doutro
material, bravas e de moito máis jerrerío. Máis de Montoya na Princesa Prometida.
Isto vén a conto polo que tal me pasou
nas duchas do pavillón polideportivo de Corme. Todo foi entrar a
ducharme máis contenta ca unhas pascuas e saír rabeando con jañas
de mallar en aljén, sede de mal e ansias de destrusión así en
xeral.
Non mo tomar a mal, cormeláns, que non
vai con vós. Tendes un pavillón moi digno e inda por riba non sei o
que comeredes en Corme que – xa llo dixen a Bea de Cotelo no
Biscuiteiro- sodes todos xente ben juapa. Han ser os persebes. Eu
polo menos non os cato e claro, non teño can que me ladre. Nin
sequera resén duchada. Non sempre rabeo eu, resén duchada. Onte
aljo si, aí contra medio día.
Porque onte a mañá fora magnífica,
que o saibades. Os cativos do
Brigantia deberon traballar arreo para
regalarnos un percorrido polas terras de Pondal que resultou
un dos trails máis fermosos do mundo coñecido. E
o mundo coñesido non
acaba en Carballo, por moito que teime o Suso Lista (Lende
Xeixos,
landrús, e de paso comprobades cantas ideas lle rapinei ao Lista nesta entrada: un escándalo). Refírome á jalaxia como mínimo. De Carballo a un lado e
un anaco máis aló.
Un rejalaso, xa nos primeiros
quilómetros, as vistas dese cacho da Costa da Morte despois de
ajatuñar por encostas de morte. Tamén que pouca jrasia teño. Non
ler o de aí atrás. Outro rejalaso, pasar pola umbría Fonte da
Moura, paraxe de belesa espectacular. Taba moi propio alí ajachadiño
para quitarnos fotos o Iván. O mouro da fonte. Como tamén foi un
luxazo correr pola contorna do Monte Branco e saudar ao noso bardo Aduardo, escuro enigma é el, seica. E será. Sempre faséndose
o interesante, Aduardo.
Pero para enigma o da injravidés. Non
mo creredes, pero onte era día de deixarse ir na carreira. Sen
sobreesforzos, sen agonías, sen sobresaltos. Dábame a impresión de
flotar. Anque lojo vin as fotos de Marina e desenganeime: ao meu lado
as penitentes filipinas, a alejría da festa. Pero a procesión vai
por dentro; eu sentíame flotar e calade a boca. Disiamos que todo
paresía fluír mainiño e gozoso ao redor. Coma levada pola marea.
Non sei por que. Ijual por ser unha das miñas zonas preferidas da
jalaxia. Ou ijual porque na explicasión da saída escoiteille ao
Quito disir aljo dunha “carreira líquida” e como son moi
mandada, botei a nadar. “Avituallamento líquido”, era o que
quería disir. Pero a min quedoume o outro. Bendita confusión.
Aljunha ves pasouvos iso de sentirvos levados na auja mentres
corredes? Non? Falade con Quito. É moi milajreiro. Mola. Traede
manjitos prós cativos.
Eiquí servidora pola Fonte da Moura. Ben se ve que vou flotando. Foto Iván
Porque onte a mañá era líquida e
magnífica, por se non o dixen; aló na praia da Hermida bailei unhas
pezas con Mónica e con Blanca antes de botar a correr, e estaba case
todo o CAS MONTAÑA, e deixáronme sacar a foto con eles, toda nejra
e pequena e sen camiseta ofisial -un día destes bótanme-, e había
moitos reencontros, e a jrandísima Almudena desta ves ía encargarse
da jardería (non máis carreiras sen jardería!!! Non máis
jarderías sen bombeira!!!), e Mijel Bernárdez volvía correr, e
deixara de chover, e a terra era a pista de baile do ceo. Ou
do mar. Non sei.
O noso presidente é o do dorsal 69, como ten que ser
Sufrimento extremo
Ata que chejou ela, a muller conjro,
xurdida do fondo abisal. A muller conjro caracterízase por
rexeitar calquera tipo de achejamento amistoso. Se un día topades
con tal especime, nin se vos ocorra dirixirlle a palabra. E inda
menos axudala. Como me pasou a min. É verídico. Levaba un rato
detrás dela, freando. Nunca tal. Quero disir que nunca vou detrás
de ninjén freando. Normalmente vou aló detrás ao fondo, e os
penúltimos canto tempo hai que pasaron que xa non se lles ve, ou
véselles moi piquiniños, e o escoba vai farto de escoitarme. Así
que este día fasíame ilusión ir xusto detrás de aljén e faser
pandilla e socializar e tal. Por iso, en ves de pedirlle paso,
ocorréuseme soltarlle aljo como “Veña, arriba, dámoslle caña,
rapasas?” Compañeirismo, bo rollito, eu que sei. Mal momento.
“Odio que me animen”, respondeu rabiosa. Arre demo. Había
preferir que a maldixese cuspindo no chan que pisaba berrando: “Abrir
camino, vosotros. Estoy en el sendero de guerra y va a subir el
precio de los ataúdes“. Isto é de Mark Twain, que eu non teño
jrasia ninjunha.
Para quen era, érachelle ben mellor
aquelada a frase. Pero calei, adiantei, e unha ves que deixei de
escoitala -porque a tipa sejía rosmando por detrás canto odiaba que
lle desen ánimos, que ijual iso tíñanllo que mirar-, sejín soa
disfrutando de novo, deixándome ir nos tres últimos quilómetros,
sentindo de novo esa paz que raramente encontras non sendo no monte,
canto máis nunha carreira líquida. Quedeme y olvideme e tal, e non sei como foi que xa taba na meta.
Pero nunca subestimedes a saña dun
conjro. Lende esta frase de Suso Lista: Cando adentaba, talmente
coma o congro, nunca arriaba, esnaquizando con palabras e con feitos
a súa vítima”. Talmente. O ataque da muller conjro chejou
redobrado por sejunda ves, a traisón, especialmente virulento, no
polideportivo. Cuspindo veleno. Non hai ducha nin mar que tal limpe.
Tanta ruindade. Verborrea tóxica.
Saín envelenada, arruinada,
intoxicada. Aí taba eu. Sentíndome a preada botada no mar da
Hermida. Ajora o trail líquido corríase nos meus ollos. Cajoenrós.
Sen saber por que, lisquei cara ao porto. Non quería ver xente. Precisaba un refuxio. Esquecer
que pasara por diante da cova do conjro. E pasei por diante da casa
de Bea de Cotelo, e alí
taba ela, coma unha aparisión. Abriuse o seo. Santa Bea de
Cotelo. Levoume, escoitoume, fíxome rir, beber e comer, falar de
pasados e futuros, de decepcións e ilusións, de penas e alejrías,
e ao despedirnos xa caera na conta de que nós somos das que comen os
conjros con patacas ou crús se fai falta, e de que pese a todo, onte
fora un día magnífico. Tan magnífico como a orjanisasión da
carreira líquida polas terras de Pondal.
A punto de marchar, os enjados da furna
chamaron por min. Pasei a area tornasolada de Osmo e deiteime no chan
da furna para imaxinar a vida dun ser sempre hostil, sempre
acazapado, ao axexo, a piques de atacar. E sentín májoa por el e
por todos nós. Quizais nalgún intre todos fomos así. Quizais haxa
un monstro abisal, un escuro enigma aniñado en cada un de nós
teimando por saír.
Por iso ajora imos desfaser o
prinsipio.
Hola, me llamo Íñigo de
Montoya. Tú mataste a mi padre. Prepárate a morir.
La venganza
más noble es el perdón
E que ben se perdoa despois de
larjarlle unhas cantas parrafadas destas.
Toca mandarvos soñar cunha plácida
corrente que vos transporta e así. Nun mar sen conjros se for
posible. Se non, papádeos e deixádevos de hostias. É lei de vida.
Non mo dixo Santa Bea de Cotelo, pero coma se mo dixese. Veña
durmir. Iso si, ao monte traédeme todos a vosa parte máis niquelada
se non queredes que ceibe ao meu Íñigo de Montoya. Palabra da conjra en potensia que levo dentro.
Santa Beíña de Cotelo de Corme
