CRONICAS DO MAQUIS Botarse ao monte: BAILO COMO ME PETA

2 de ago. de 2015

BAILO COMO ME PETA

Canto aquí, canto na Habana

Canto aquí, canto na Habá

E como canto tan ben

Canto onde me peta

(Sés)

Camiñando pola praia de Mar de Fóra, Noa confesoume que non corre. Que é pequena para correr. Pero que é tan valente que acariña leóns e envolve serpes no pescozo. Que para ela o deporte é nadar e bailar. Que adora bailar pero non quere clases de danza. Porque a Noa o que lle presta é bailar como lle peta. Sen ordes nin instrucións de ninjén.

Digna filla de seu pai. O noso Jabalí. Por el estabamos ajardando en Mar de Fóra. El, Felipe, Arturo, Viki e outros (perdoade, non coñezo a todos) viñan completando os 203 km do Ultra Camiño dos Faros. Por libre. Coma un free pero ao jrande. Sen máis apoios cós da familia, voluntarios e coñecidos. Porque a normativa oficial tumbara esta edición do 2015. Pero a paixón non quere normas nin instrucións. Trochando nelas. Son xabaríns, son salvaxes, que outra cousa poden facer?

Antes de coñecer a Noa sentíame fóra de lugar en Fisterra. Chamádelle sensación de desarraijo, chamádelle medo a ferir a quen dedicara moito tempo a orjanisar o ultra inisial, chamádelle pánico a ser considerada oportunista aparesendo tarde, mal e a rastro na derradeira etapa, chamádelle desconfiansa a que o gramo de paracetamol que papara non puidese atallar a febre que me acompañaba desde había dous días... Eu chámolle grao sumo de “pero que carallo fajo eu eiquí”, e ás veses é bastante jodido. O 26 de xullo érao.

Pero alí taba Noa. Para contarme que ela baila como lle peta. Cunha frase deulle sentido á viaxe e despexou os medos todos. Traer os carteis de apoio aos corredores e ás enfermidades raras que imprimira Blas para pendurar como recibimento en Fisterra tiña sentido. Tiña sentido facer soa o tramo en sentido inverso ata dar con eles coma o ano anterior. Mesmo tiña sentido perder as frechas verdes preto de Arnela e non ser quen de chejar ao Rostro, dar cen mil voltas, darse por vencida, papar as jominolas de cocacola (a falta de twisters), voltar con Fátima e ajardar en Mar de Fóra... porque alí había unha raiola de nena que me lembrou que o mellor do mundo é bailar como a unha lle peta. Ou correr como nos peta, onde nos peta e porque si. Sen medo. Coma Noa, esa gran domadora de medos e serpes.

Ou como Sara, Sabela, Antón, Aroa, Tomás e outros tolos pequerrechos que viviron intensamente a experiencia alumeando máis cós propios faros.