O MELLOR MANICOMIO AO AIRE LIBRE: ARANGA FREE TRAIL

O peor que me podía pasar era non pisar o monte.

E pasoume. Quitando pequenas excursións, foron máis de tres meses amoreando gañas, coleccionando envexas de crónicas alleas, contabilizando saudades por non verme enchoupada, enzoufada e enlamada; morriña de perder balizas, de perder folgos, de perderme e correr, arfar, agatuñar, suar e rematar escachando coa risa.

Quen non o probou non o entende. Que por esa privación acabes pasándote ao reverso tenebroso e desenvolvendo, como di Lorrie Moore (aí vén a cita), “un tipo de tristeza muy especial, individual, que por su incapacidad para provocar lástima, por su falta de brillo, elude la poesía y entra de lleno en el terreno de la ciencia”. Da ciencia, si. Porque vamos a ver, a cabesiña tíñannola que mirar a todos os frikis do monte, arredemo. Como por exemplo a estes de aquí:

Vaia pintiñas. Como uns 80 os que nos xuntamos en Aranga o 28 de decembro seguindo a estela dos lunáticos máis inspirados, ilusionados e ilusionantes da contorna, o Jabalí do Sacho e Blas, que xunto a Raquel ofrecéronnos un galano inesquecible: o mellor manicomio ao aire libre de 2013 (creo estar roubando algunha expresión de Nacidos para correr, dispensando). Tamén lle chaman free running, seica.

Estes son os do lío

Bueno, o caso é que tolos había alí a esghalla e de toda condisión: desde os máis lixeiros desta banda do río Mandeo ata as señoras pequeniñas tristes disfrazadas de Darth Vader coma min (“se echa el tarot, se toca el violín, se da pena”, como disía E. Mendoza), todos cunha idea fixa na mente: despedir o ano como máis mola. E a poder ser, sen romper a cabesiña. Ou rompéndoa, que carallo. Total, xa a traemos escangallada da casa. Ou non, quen sabe? Todo é relativo. Como ben escribía Torrente, “las verdades como piedras, a lo largo de dos mil años, pierden mucho de su fuerza de persuasión, y más en un clima como éste, de tantas nieblas, que las hace porosas e inconsistentes”. E na beira do Cambás non vos quero contar como son. As pedras, non as verdades. Molladas, falsas e traizoeiras, cantan coma as sereas a Ulises “ven neniña, ven, ven romper aquí algho”. Nai que as pariu. Xa hai case un ano, cando fixera parte da ruta con Cándido, acabara lamentando moito a existencia en xeral dos cuádriceps e dos movementos exocéntricos (que non se diga que non somos de casa técnica). Por iso este ano agradecéronse moitirmo as cordas para axudar a aghatuñar e non caer a rolos no río (opa aí a orghanisasión!)

 Foto roubada a Manuel IP Prego

Foto de Tuchi Fernández

Pero non se agradeceron tanto como a atención omnipresente da experta montañeira Raquel, gran pastora de calamidades coma nós; pero sobre todo… sobre todo… Merda, qué vergoña. É ighual, aí o vai: sobre todo, que estivesedes todos aí. Jabalí, Raquel, Blas, Cándido, Manuel, Luis, Carlinhos, Quirina, Palote, Luís o da cámara, Paco, Rafa Corral, Guti, Susana, Norris e Boimortos todos, Begoña e seu clube de atletismo de Sada, e tantos e tantos outros que convertestes o trail nunha festa rachada.

 Esta roubeilla ao Jabalí do Sacho

E esta a Adolfo F. Docasar

E se vos pasa por esa cabesa avariada que me estou poñendo sentimental e lacrimosa, levádela clara. Eu a Aranga fun pa lucir o disfraz de Darth Vader e punto, así que caládeme a boquiña, inde lavar os dentes e a durmir, e non me subestimedes o poder do lado escuro, que logho pasa o que pasa.

Outra de Tuchi Fernández

PD: Viki e Carlos... un millón de grazas!  :)

TURRARLLE DAS ORELLAS AO LOBO

Acabo de lerlle a Cándido a nova entrada do seu blog Por piernas, sobre a oitava edición de Penedos do Lobo, que tiven o privilexio de compartir con el e con outros cinco corredores, que veñen sendo Ezeq, Luis, Manuel, Miguel e Paco.

Lende, lende:

http://porpiernas.blogspot.com.es/2013/10/viii-penedos-do-lobo-15-09-2013.html

Mola, eh?

De feito mola tanto que aghora a ver que raio conto eu pa non desmerecer. Tócate las narices. Dichoso Cándido, mecajina.

Porque non vaiades crer que o rapás soamente ten un blog deses que te fai pensar ai diormío quen mo dera (o blog, non me malinterpreten), non… É que ademais diso -tócate las narices- e de ternos axudado a todos os koruños a base de consellos expertos, adestramentos guiados polo monte, algunha birra en boa compaña, e no meu caso ata instrucións para desasnarme bloghísticamente, disía eu que ademais diso, tócate las narices, desta volta o tío organizounos o aloxamento e a viaxe, puxo o coche con neverita de birras incluída, conduciu, levounos de excursión de véspera ao Monte Furado, trouxo os ingredientes para a cea, cociñou como para un patrón, correu o cross e fixo podium. Tócate las narices, ou tocádevos o que mellor vos preste, e si, prometo non repetir máis o palabro nariz (ai, o que acabo de disir)

O cherif de Monte Furado

Cheghar e encher

Como disían en Amanece que no es poco: Alcalde, todos somos contingentes, sólo tú eres necesario.

Retomando o fío perdido: e aghora que raio conto eu pa non desmerecer? Ein?

Que quede aquí entre nós: vou apuntalar aquí ben apuntalada unha cita desas tan prácticas para poñerme en valor (en balor non, leñe, en valor, por vella que vaia), vale?

Aí a vai, aí vai a cita, atensión tod@s:

Ou coñeces a velocidade ou coñeces a situación. Nunca as dúas ao mesmo tempo, disía Antón Lopo en Obediencia.

Obediente sonvos de natural (malditas monxas), e ben guiadiña resultei -pa variar- nesta oitava edisión de Penedos do Lobo, que desta volta non perdín de vista as noutrora esquivas balisas. Aghora ben, moita rasón leva Antón Lopo, porque velocidade, o que se di velocidade, nin cheirala. Tamén era visto, arre carai, que nunca tan fondona cheghara a unha cita destas polo verde. Se mesmo ao ir recoller o dorsal no lindo pavillón paresía que non mo querían dar as rapasas aquelas, preghuntando se era pa min. E pa quen vai ser? Ai que cabreo agarrei, miñas pobres, e que pouco meresido o tiñan, porque debo dicir que a organización de Penedos merece matrícula de honra mínimo. E as retacas que asomamos por alí de excursión cronometrada dabondo temos con que non nos veten a participación.

Todos atentos a Redonet

Un momento… Releo o parágrafo anterior e algho me dá que non sei promocionarme demasiado ben. Pa contrarrestar esta querensia de refregarme na merda no lado escuro, vouvos chantar aquí un retrato penedolobense no que ignoro como se amañaron pa sacarme tan ghuapa que non pareso eu (e dálle coa autoflaxelación, taba mellor calada):

Autobombo

Vistes? A típica foto pa poñer no perfil do feisbuk, desas de calquera parecido coa realidade é pura coincidencia. O caso que ma sacaron AS AVITUALLADORAS.

Fotos roubadas aquí: galería de fotos - Penedos do Lobo

Si, AVITUALLADORAS con maiúscula. Por simpáticas, amables, cariñosas, pacientes –aturaron estoicamente o meu relato pormenorizado do proceso da premenopausa e as súas consecuencias no rendemento físico, pero iso foi antes de caer na conta de que estaba nunha carreira e de que cando estás no medio dunha carreira igual cómpre amosarse algho menos lábil- e sobre todo en maiúscula, como non, por sacarme este peaso de foto. Así a todo, esta querencia polos avituallamentos igual téñenma que mirar. Ou ighual fasía mellor quedando nos bares directamente, que se me dan moitismo mellor có monte, onde vai parar.

Pero que fagho xa embalada a escribir do último avituallamento? Ai mimadriña, que desfeita, que caos. Dándelle aí ao rew, ao flashbacks, ao return, eu que sei, dádelle a algho, abrochade os cintos, veña:

Porque...como non volver atrás e describir a sensación de paz que me invadía a noite anterior deitada no sofá fronte á fiestra contemplando as siluetas das árbores contra o ceo de Manzaneda? (Pedinme o sofá por non compartir cuarto, tanto traballiño me levou inventar o ronquido como pa deixar que me rouben a patente). Congratulábame eu naqueles intres de ter tomado a decisión de estar en Penedos… Hai ocasións para dubidar e hai ocasións en que as circunstancias sinalan nidio o camiño. E o meu camiño ese 15 de setembro pasaba claramente por compartir viaxe, carreira e risos cos meus compañeiros de apartamento. Sobre todo risos, os risos máis escandalosos posibles, risos cheos de dentes que apoñerlle as negras sombras ata deixalas tinguidas das cores máis rechamantes e fóra de combate. Ou como disían os Lamatumbá, sopramos nós aínda máis forte para facela marchar. E pedíndolle algho prestado a Rivas, como vén sendo habitual: O medo, o verdadeiro medo, non é a visión do lobo. O medo vaise cando o tes de fronte. O medo de verdade, o que estarrece, é o do aire do lobo". Chegarmos a Penedos para turrarlle das orellas ao lobo. Non é un mal plan.

E como non retroceder outro cachiño máis, se non é molestia, e lembrarnos a tarde do sábado descansando nas rochas ao pé do río acariñados polo sol nunha quietude perfecta se non fose por aqueles fenómenos que chegharon e deron en competir en lanzamento de pedrolos descomunais ao tempo que entoaban cánticos de elevado lirismo protagonizados por xente que che vai comer os melocotóns, nena?

Ezeq sobrepoñéndose aos cánticos populares

Esto…Case mellor imos volvendo ao domingo, se vos parece. 

Ai, non! Agardade un momentiño, que me falta a foto do kit de recepción no apartamento a Luis, que chegou algo máis tarde con Paco e Manuel. Sabede todos que Luis devece polo brécol, por se alghún día o convidades a xantar:

Contra, que mal se me está dando a cousa cronolóxica... Fágovos empezar no podium do domingo ao mediodía, sigo coa recollida do dorsal e a charla técnica do sábado antes da cea, paso ao último avituallamento da carreira do domingo, retrotráiovos (toma palabro!) as reflexións nocturnas do sábado, retro-retrotráiovos á tarde do sábado no río, volvemos á noite do sábado e aghora, por se non estades desorientad@s abondo, tomade aí domingo pola mañá cedo:

(Música: O Equipo A)

Domingo, 15 de setembro, 09.15 h, Cabeza de Manzaneda. A porta do apartamento 317 ábrese para deixar paso a catro individuos de porte atlético enfundados en prendas técnicas de trail que trotan vigorosos escaleiras abaixo rumbo á saída da oitava edición do cross Penedos do Lobo. Un quinto elemento, unha señora baixiña disfrazada de runner, vailles á zaga escarallándose de risa e chamándolles frikis.

Que marcas baterán estes catro atletas, así como os outros dous que destas horas xa están a disputar a proba estrela, o maratón de montaña?

Que carallo fai aquí a señora baixiña?

Conseguirá verlle os penedos ao Lobo?

A resposta a todas estas preguntas e moitas máis, na próxima entrada.

Ou non. Depende da ansia de escribir que teña. Total, xa o contou todo ben contado Cándido. Tócate las narices.

A RISA PERFECTA

 “Si vas a intentarlo, ve hasta el final. No hay sensacion parecida. Estaras a solas con los dioses y las noches arderan en llamas; llevaras las riendas de la vida hasta la risa perfecta. Es la unica lucha digna que hay" (Bukowski, pero apañado a traves de Nacidos para correr)

Ai carallo, mal empesamos. Que raio fara unha maruja baixiña de 46 tacos con esta cita mais axeitada pra xente tipo Monty Cliff, ou Cabalo Branco, eu que sei. Pero aquí estamos porque hemos venio, e o primeiro que faga coñas leva unha colleja. Tamos? Un respecto para o marujismo, faghanme o favor.

O tema viria sendo a busca do limite, a intensidade, aquilo de apurar a birr…digo, a vida a ghrolos ghrandes. Montunada bestial. Xentiña escordando o tuetano en pendentes infames, ciscando folghos e/ou espirito en encostas endiañadas, rabuñando a vida e consumindo a pel, ou viceversa, ao longo de “rutas que soamente un lunatico seguiria” (me dispensen, tou relendo Nacidos para correr e non hai quen me ature; se vedes algho mais entre comiñas, ou e de ai, ou xa vou avisando).

E como ben diria a miña amiga Estrella: “pero que necesidade teredes?” Ainda onte na praia comparaba os meus pes de unllas a medio medrar cos seus, tan preparados, e ghanas non me faltaban de darlle a rason. Pes de anunsio habia de ter eu se non fose polo monte. Mecachis. Aaai, que frivola. Case vou cambiando de paragrafo para disimular. Asubio e cambio, corto. Ou corto, cambio, como sexa.

Iso si, o vernis violeta ben aplicado ao final disimula… Ai, perdon, perdon.

Falabamos de sermos extremas, con unllas ou sen elas. E resulta que na miña escasa, cutre e pauperrima existencia montuna, houbo un fito que marcou un antes e un despois ou algho asi. E que me fai dubidar. Marditos roedores. Porque unha cousa e ter asumido ser a bufona, a ultima/penultima, a inutil, a zoupona, a meducas, a vella tola esa, a tartaruga absurda –e que falta de avoa me intuo as veses-, que con todo disfruta coma unha nena cun xoguete novo cada ves que a soltan no monte, e outra cousa, digho eu, outra cousiña e encontrate sumida en situacions que de supeto sentes realmente perigosas (perigosas no hipobaremo relativo das meducas, zouponas, vellas, etc) e preguntarte QUE CARALLO FAGHO EU AQUÍ. 

E coa coña levo varios meses nesa tesitura. Lindo palabro, tesitura. Matinando nos inicios, na miña condicion primixenia de cilicio para colegas non montunos -lembro o que tal escribira Angeles Caso en boca de Sissi: "Mis damas empiezan a asustarse por esta afición mía a los paseos […] algunas de ellas intentan la heroicidad de seguirme, y terminan maltrechas y agotadas, enfurecidas sin duda contra mí, la loca de los caminos polvorientos". Ehem. Se no canto de funsionaria fose emperatris de Austria con 50 cms de cintura, talmente, oian. Naquilo de “la loca de los caminos polvorientos” si que a identificacion e total. En fin, deixemonos de realezas, Francisco Jose; en resumo, que pasei de ser trotadora (pesima) habitual e paseante infinita a ir asomando o naris nalgunha carreira desas polo verde e dese xeito a cilicia tornou felizmente ciliciada. Ata ese fatidico intre en que me vin soa no Courel, mazada coma o polbo, mareada, asustada e recitandome a caldeirada aquela de que es la vida un frenesi, que es la vida una ilusion, etc, etc. E con tanto recitar pasoume o sol pola porta a base de non asisitir ao entreno nocturno de Cabo Home, nin ao Galiciomaxico Pindo sequera como camiñante, nin ao free running dos Ancares que tan ben organizaron Blanca e Luis…

A prototrailera Sissi lucindo o tipico atuendo pro

Porque cada quien es cadasuyo, como tantas veses lle escoitei disir ao meu antigo amigo Manolito, gran poeta hoxe entregado ao proceloso mundo da farandula-moinantes todos, asi entre nos. E claro, e volvendo ao noso, romper o nosello, a tibia, o perone (muevo la cabeza, muevo el esternon, la, la, la), a cabesiña ou mesmo a alma, se non tes quen coidar na casa, ou se tes quen o fagha por ti, pois e un mal dighamos que menor. Pero unha supermaruja coma min non pode romper nada. Nada de nada de nada de nada, por se non nos estabamos entendendo, pequenas alimañas traileras.

O malo que son cabra. Sumamente. Absolutamente bruta, montuna, asilvestrada de corason. Porque chega un momento na vida dunha maruja en que lle compre moitisimo romper sequera unha peza pequena da vaixela. Meses levaba sen ocasión nin acomodo mental para botarme ao monte en condisions, e o pasado venres…ai o pasado venres! Todo foi verme ceiba coma o ghando, condusir a todo meter ata as Fragas do Eume… e pasarme ao maquis, que gañas tiña. A mantenta sen mobil, sen reloxo, sen auga. Ao bruto, como mais mola. E todo foi empesar a caer o sol e subir por min un medo irracional, ancestral, salvaxe…sentirme un corpo fuxindo torpemente do incerto entre a penumbra da fraga, pero un medo mesturado cunha das sensacions mais gozosas que poidas experimentar, a do verdor do aire na cara, as pernas nunha progresion inesperada, tantos tons proxectados na retina e tal estourar de arrecendos… Evos o mal das fragas.

E –avisados tades da pedandansia: “teniamos que amar correr porque, de lo contrario, no hubieramos vivido lo suficiente para amar nada mas”.

Vivan, corran, amen, rompan algo. Encontren a risa perfecta.

Maruxa ceiba vista por Martin. Rotus ghordos sobre pizarra dos chinos

SERVIZOS MINIMOS

Inzado a mala herba teño o blos a forza de descoidalo. Ai mimadriña. Esta epoca e o que ten, que non miras polo cespede quince dias e xa logho queda a monte.
Por certo… Ola, que tal?
Eu por aquí, coas mans nos petos, pateando un croio, ollada esquiva, cabesa abaixada, asubiando, coma quen non quere a cousa, 6 dias sen correr, 15 dias sen escribir, estado mineral sen signos de vida. E non se estaba tan mal en modo petreo, tampouco vaiades pensar –eravos moito peor o carcere, onde vai parar; o malo eran os remorsos de non ter posto a foto que lle quitei a Paco no caixon TAC, que da outra volta non o mencionei porque andaba eu coa miña teima nachas power forever (e aí Paco, por moi versatil que sexa, non cadraba moito), e porque ademais contaba con perpetrar unha segunda parte ao dia seguinte, se non fose pola ghalbana esta que por veses me invade a traizon.

Este si que non sofre de ghalbanansia

Noraboa, Paco!!!

Canta xente memorable no Courel… O Blas -ese señor co que soamente me comunico no feisbuk, que rara e a vida moderna-, que tamen fixo podium no ultra; Manuel, que tanto loitou consigo mesmo; Luis e Carlinhos, que tanto loitaron co cabuxo asasino; tantas e tantos que o deron todo por rematar trail e ultra, e mentres tanto eu daba en ficar estomballada nun anaco de cespede no km 31 recreandome na sombra destas arbores:

Aquilo antollouseme o retorno a Itaca, o xardin do eden, a terra prometida, o shangri-la. Teria posto o meu vivir a pe do avituallamento, xurovolo, ainda sen birras e todo, que xa e moito disir. Nin sequera cando xa estaba descansada de todo e o Miguel apareceu por ali e me animou a seguir en modo escoba, nin sequera ai o pensei, que xa o disia Uxio, que cada sitio ten un camiño que non vai mais ala, por moita magoa que me quedara no fondo de non compartir os ultimos quilometros co insensato ese que ousou chamarme “doña” e de perder a ocasión de irlle arreando mochilazos, a falta de bolso de pel de crocodilo.

Parece que pasaron anos desde aquela…
No entanto tivemos ao Beserriño triunfando nos aquilianos, hoxe temos a Corredoira enfrontandose cos 215 km da Cerdanya, esta fin de semana o free-running organizado por Cibreiro polas terras das Pontes, o noso Rafita biciclista que xa entrou en Francia…
E eu aquí tirada esghotando as existensias de xeados da Curuña, queredelo crer?

Veremos de ir espabilando para esta que se aveciña:

Free running nocturno Cabo Home

Xa parece que nos vai quedando mais aquelado o cespede.

GALICIA MAXICA TRAIL APERTAS - ESVARO NO COUREL

Pero quedei sen elas. Sen as apertas de Moutinho ao entrar en meta, que a ver que necesidade tiña eu de ir esvarar no Courel, alo onde cristo perdeu os cravos, naqueles eidos solos onde ninguen foi nin ha de ir, se non eran as apertas de Moutinho ao rematar, que aquí churrasco non daban.

E non pintaba mal a cousa -quitando a semana previa estresada, maldurmida e guarra de nocilla- (alo foi a captatio benevolentiae de rigor), nooon, non pintaba mal: de feito, contra todo prognostico, conseguin non perderme no camiño Sarria-Seoane, ghrasias as indicasions dos meus anfitrions, Carola e Serxio, e mais dun corredor asfalteiro de Sarria que apareceu na barra dun bar tomando as cañas a vespera (isto non e frugal, seino, nin ortodoxo pa a vespera dunha carreira, pero calademe a boquiña e deixademe vivir, vale?)

Sarria-Samos. Friaxe, sol, pelejrins.
Lembranzas doutras xeiras en que a miña anfitrioa, gran medievalista e museologa, me guiara polos segredos da abadia.

Samos- Triacastela. Friaxe, sol, pelejrins.
Atraveso terras tremorentas sen atrancos (nun tris tras, sen tregua, e se queredes tres tristes tigres tamen volos poño, erre que erre)

Triacastela-Alto do Hospital. Friaxe, sol, pelejrins.
Xa lles vale aos pelejrins no medio da estrada.

Alto do Hospital-Seoane do Courel – Friaxe, sol, estela de condutores aborrecidos.
O retrovisor reflicte imprecacions contra a vella do Opel Austwich a 20 por hora.

Seoane do Courel, andandara a escola esa onde reparten? (dorsais)
Baixo a costa ghrande. No camiño saudo a Manuel. Non recordo o que falamos porque deixara as neuronas ciscadas por Sarria. Tamen a Quirina e Palote, parella supersonica. Dorsal, camiseta azul GMTA bonita bonita, plantiña de regalo. Chamanme “doña”. Non respondo cun bolsazo porque non hai confiansa e levo mochila, pero na proxima xa veredes, orghanisadores. Bolsazo co ferro de pasar dentro pa mais contudensia. Co debido respecto  :D
Subo a costa ghrande. No medio saudo a Luis e tamen a sufrida Lucia, que vai preguntandose que faser mentres o mozo trailea, eterna pregunta da xente acompañante. Logho vexo unha cabesiña asomando nunha fregoneta: Luis o da Camara, de palique con Carlinhos, ultreiros ambos. E a pobre da Loli enfrontando un reto moitisimo mais arduo: esperar que o home ultree. Loli, fenomena. Faltaba Blanca, trailera maratoniana que imaxino que teria que pasar sen correr pa quedar co cativo. Opa ai, Blanca, espero que cadremos axiña nalghun monte.

Un que pasaba cara a escola –se e que van coma tolos- case me deixa sen plantiña e sen dorsal mentres lle sacaba esta afoto a Luis, o gnomo da fregoneta:

Deixo a chaqueta no coche, prendo o dorsal no mochilo de Dora a Desbrosadora. Empezo a baixar a costa ghrande. Volvo ao coche, deixo a plantiña, ai que despiste. Empezo a baixar a costa ghrande. Volvo ao coche, collo as luvas CTO. Empezo a baixar a costa ghrande. Volvo ao coche, penso en fuxir. Desisto. Baixo a costa ghrande. Erame mellor ser covarde e fuxir, pero por non volver subir a costa ghrande xa logo quedo a trailear.

Fago a pailaroca mitomana autopresentandome a moi admirada Sonia Botana, que me conta un cachiño da sua traxectoria. Peaso de runner, peaso de forsa e exemplo de superacion. Reverencia.

Saio peghadiña as compostelas Belen e Cristina. Encantame que haxa un tapon descomunal xusto antes da primeira baixada cabr…dificil, porque asi nos da tempo a presentarnos a Raquel, que tivo a amabilidade de sacarnos esta foto con Luis, que tamen e fillo predilecto deste blos por tantas flores que lle bota:

Non e unha romeria, chamase trail.

Na Cova da Mouta, Mourinho – Espera, non: na Cova da Moura, Moutinho (asi si) recibiunos cual espirito benfactor das tebras espelusnantes, ou das espeluncas tenebrosas, ou algho asi, advertindonos de abaixar a cabesa pa non escachala contra as rochas, a poder ser, e felicitandonos por atrevernos a vir esvarar ao Courel. Pero de apertas nada, mecajina.

Val dos Moutinhos das Mouras - Foto GMTA

Xa logho fun quedando soa por torpe e zoupona. Outra ves estamos solos no monte, non vemos xente nin dios! Rozaduras na man, nocello esquerdo teimando en torcerse cada tres pasos, ollada cravada no chan previndo escordaduras, ollada perde de vista balisas, mecajoental, zoupona desorientada, volta atrás, encontrar balisas, seguir, relax, relax, relax, magnifica paisaxe fluvial, zoupona arrebatada polo fluir melodioso das augas e o verdor da fraga, mecajoenninjundios, pero outra ves, sera posible, as balisas nomades esas seica deron en xoghar as aghachadas?, zoupona entra en panico, balisas are missing, o chan ten vocasion rampante, ostion on the floor, aterraxe forozosa en cadeira esquerda. Os espellos seguen ai, perennes e cristaiños,! Pro a ledicia…a ledicia: onde ma levaches, rio? Bagoas mal reprimidas, interrogantes patafisicos a destempo, usease, que vaia o TAC a tomar vento, que o que son eu dou volta. Coxa, pero dou volta, vive dios, pero asi a todo que ben pouco duran as firmes determinacions na casa da agnostica pseudotrailera, que logho dun cacho de volta retomo o rego, que tanta quilometrada pa cheghar eiqui non ha de ser de balde, e se non son quen de trotar pois camiño ou rebento ou algho, e sabemos que ti podes ser ser outra cousa, sabemos que o home pode ser outra cousa. E disque a muller tamen. E a muller trailera xa non vos quero contar; a muller trailera e moi traballadora, traballa na casa e mais traballa fora.

Xente ao lonxe que se vai acheghando, estupendo, formamos desfile de excombatentes, hasta o noso sudor sen alento perdese na terra, un chisco de parola de cando en ves e moi paseniño imos fatigando marabillosos camiños que nos levan por Vilar, onda o artesan Xan do Ferreiro e o seu museo etnografico, e o palco da musica que semella feito para a Orquestra Azul de Rivas en Un saxo na neboa, que mesmo parece que os estou escoitando na sesion vermu disindo aquilo de Nos dirigimos a nuestro distinguido publico en castellano ya que el gallego lo hemos olvidado despues de nuestra ultima gira por Hispanoamerica

Foto GMTA

Que lindo era o avituallamento aquel do lavadoiro de Froxan; alo preghunteille ao Linkin o que lle botan de comer na sua casa para faser do tiron os 101 Peregrinos e Ronda; pero sobre todo pareceume lindo porque tiven a sorte de poder falar por primeira ves con Lupe Lodeiro. Que gran muller e Lupe e cantas ganas teño de que se poña ben e volvamos vela correndo coma unha gacela. Outra gran muller, Almudena Suarez, convidouna a compartir o podium do TAC na entrega de trofeos, no que para min foi, con diferencia, o mellor momento da xornada:

Forza, Lupe!
E noraboa a toda a xente trailera e ultratrailera, con podium ou sen el

Despois disto, que mais podo dicir…

Existindo mulleres da caste de Sonia Botana, Lupe Lodeiro, Almudena Suarez, e tantas outras, seguireime limitando a exercer de bufona a traves deste lameiro e a compartir cachos de lecturas, se mo permitides.

En todo caso, recomendovos ler unha cronica de verdade:
 http://jeffxavi.blogspot.com.es/2013/05/tacderrota-o-victoria.html

Ou tamén os vídeos de Luis Rodríguez, o da Camara:
videos UTAC 


Igual outro dia acabo de contarvos canto eu chorei chorei o sabado a tarde na baixada vertical en lousa humida e como abandonei no quilometro 31 sen remorso ninghun -non sendo pola lamentable perda da aperta de Moutinho :D – e de como ao dia seguinte na Louzara xabreira do Baixo Courel descubrin o marabilloso roteiro poetico de Fiz Vergara da man dos meus anfitrions (ghrasias mil, Lía, Carola e Serxio) e da Asociacion Cultural Ergueitos, e tamen de como escoitei a Paco Pestana ouvear poemas empoleirado nun poste da lus.

Paco Pestana ouveando a Fiz Vergara

Pero iso sera outro dia. Hoxe prefiro parar e dedicarlle cada unha destas humildes palabras a Lupe e desexarlle o mellor. E a Pauliña, moitos animos.

Galicia Maxica Trail apertas para tod@s. Ala, todos dios a durmir e a soñar co Courel.

 Foto de Tomy Cuba

BALIZAS
Textos de Novoneira
Textos de Fiz Vergara
Texto de M. Rivas

EU QUERO SER ARTABRA - 2

E habera que seguir logo.

Xa estando os frikis reunidos geiper na lagoa de Mera, xusto cando me achego a saudar a Luis, Ezeq e Alvaro collen e dan a saida, ai mima, eu aló no medio, que espanto, eu que sempre saio de ultima pa non entorpecer. Pois non me quedou outra que botar a trotar par deles. Xa logho foi impar, que non lles dou seguido o ritmo; soamente compartin con Ezeq un treito en que lle deu tempo a rifarme por correr cos brazos moi abertos, que tamen xa ian sendo horas de que un koruño destes me chamase a atencion, que eu ben me vexo nas fotos e parezo un croasan buscando bronca, e inda por riba talonadora. Que fatalmente corro. E que ben corre Ezeq, que nos videos que sacara Luis o da Camara alo na Capelada veslle un aquel de tarahumara, que a ver que pinta un tarahumara na Capelada, diredes vos, correndo par dun croasan macarra, pero cousas máis raras se viron, se eu vos contara.

Alo foron os rapases, aí quedo concentrandome nos talons, nos brazos, na respirasion, no terreo, en deixar oco para que me adianten os lixeiriños, en sacar os panos do peto do cinto portabidon a tempo pra non parecer un trol (eche boa desghrasia ser alerxica), na posicion do bidon do meu primeiro cinto recen forneado no decatlon (mamá, ya soy trailera), ; en que non se me mova moito o buff; en dar un chisquiño de conversa de cando en ves; en tomar nota mental do percorrido; en desfrutar da paisaxe...(Respiro). Isto era moi estresante, Carmiña, como disia Manquiña. E na mesmiña orde que fun enumerando as preocupacions funas ciscando polo camiño, que correr e o que ten, que logho entras en ermo mental e deixaste ir e importache todo un pemento; quer disir: que lle dean a posicion dos talons e dos brazos; respirar é acto reflexo; o terreo non e tecnico, botome pa un ladiño e a xente xa pasa, que panos nin que farrapo de ghaita habendo metodo tradisional (e o moi oportuno de Luis inmortalizou o momento trol, que igual ai debin mirar un pouquiño pola miña imaxe, que non quedei nada Hepburn e aínda me han de vetar os CTOs, glamurosos como son, que eu tamen gostaría de ter ese chic artabro pero non me sae), o cinto e como non levar nada, as traileras temos dereito a despeluxarnos, a conversa flue cando ten que fluir e a paisaxe xa deslumbrara en canto saiamos a beiriña do mar fronte da Marola, pasarei a mar toda.

Videos de Luis o da Cámara, tamén coñecido como Luis Rodríguez Núñez 

Que ilusion, o primeiro video que poño no blos. Levoulles todo un tratado de instrucions a Luis e Candido sacarme de burra, conste, e xa veredes, para a proxima ves xa non me lebrarei de como se fasia

Debia dar moita magoa verme. Digo eu que seria por iso que ao chegar a unha saida do sendeiro, o señor que  estaba controlando miroume enfite e fixo un aceno que eu interpretei como que habia que seguir pola estrada, por unha costa bastante empinada  :-(   Eu obedesin toda mandadiña, botando os fighados polo asfalto arriba; pero ao chegar ao alto deume a impresión de ir moi soa, volvin a vista atrás… e alo estaba a ringleira de corredores que cruzaban a estrada e inmediatamente se internaban noutro carreiro. Por uns instantes acordeime moito da familia do nacho de amarelo, que a ver que fixera eu para merecer aquilo; pero cando baixei onda el miroume confuso e explicoume: “yo es que crei que querias abandonar, mujer”. No momento marmurei  imprecacions malsoantes, ofuscada polo asfalto, pero deseguida escachei de risa imaxinandome a min mesma aparecer entre a espesura coma un trol suorento, torpon, desacompasado, pesadote, colorado, sen folghos… A ver, o nacho aquel tiña razon, que non fai falta ser un xenio da intuicion pa desbotarme como corredora; eu de feito teriame mandado a murar mesmo antes de empezar a carreira. E aínda me escarallaba calculando o que tal pensaria o fulano ao verme subir pola encosta  a paso lixeiro, que unha cousa e querer abandonar por cansazo, pero abandonar por cansazo liscando a todo meter costa arriba...ai xa se debeu cheirar que algho non lle acababa de cadrar.  :D

Ao retornar ao rego cadrei un pouquiño cunhas rapazas de Nosportlimit que xa me soaban do Xalo e que parece que prometen moito na montunada. Quen me dera poder adestrar asi cun pouquechin de organización… Seguiria sendo unha petarda pero con fundamento. Asi a todo, pesoume non terlles advertido algho asi como “Que fasedes, insensatas? Deixádeo aghora que  tades a tempo, que empezas coma quen non quere a cousa e acabas decatlonera de coleta choni,  falta de unllas nos pes e escribindo un blog”. Pero non llelo dixen e ighual xa estan anotadas nun ultra, miñas santas.

Das miñas runners preferidas de Santiago viña unha metade, ou sexa, Belen, que facia a carreira acompañada do seu colega, e menos mal. Digo menos mal porque daquela xa vos estaba a medio derreter (ghanas de entraban de ghindarlle pedriñas ao sol e chamarlle idiota para espantalo, como fixera meu fillo de pequeniño un verán en Picos ao decatarse de que non había neve) e acopleime a eles para non sucumbir a tentacion de espatarrarme nun campeiro, e o rapaz animabanos moito. Ghrasias aos dous!

Avituallamento do km 15. O avituallamento do km 15 era tan estupendo que o terian que sacar nas peliculas, e xunto coas luvas e os imperdibles, unha gran xenialidade do CTO. Porque cando vin ao nacho ofrecernos auga, isotonica e unha birra houben botarme aos seus brazos, pero optei polo comedimento. Ai dos que levan na fronte unha estrela, ai dos que levan no bico un cantar. Bueno, poida que a estrela de Rosalia non fose de lupulo, pero tiña que meter unha cita ainda que fose con calzador, pasa algo? En fin, bebin augha e nada mais ca augha, non abracei ao meu avituallador preferido e botei os catro quilometros restantes automotivandome coa imaxe dunha Estrella Ghalisia xeada en compaña de Estrella, vallame a redundansia, que quedara en vir ao final para irmos xantar, e eu soñando coas cañas e os mexillons de Lorbe, que se non fose pola imaxe mental e polos azos que nos ia dando o colega de Belen, ighual ainda taba hoxe en dia extraviada e asilvestrada no Dexo, destilando licor de chorima e alimentandome  frugalmente, habendo no mundo marabillas coma estas:

Pero isto e frugal????, como dicia Asterix en Belxica

Toxos, breizo, mantos azuis e fucsia de flores contra o mar… Destrepada divertida con corda para as zouponas, rochas, volta a civilizacion, paseo, praia e xa tamos cheghando. Alvaro, Candido e Ezeq dando animos… Non me adiantan xubilados espontaneos no paseo, o que e moi de agradecer, e entro coma sempre, feliz e cun pouquechin de vergoña pero desa da que non fai dano. Alegroume poder saudar a Cristina, a outra metade do Comando Compostela que non puido conseguir dorsal, e tomar algo con Candido, que tivo a mala sorte de mancarse contra o final…Animo e forza! O resto dos koruños inde por ai, que sodes uns bebeleites :D

Rematou o CTO, pasei o trail todo

Proximamente neste lameiro, contareivos que irei un dia da Coruña ao TAC Courel por terras liberadas. Vaia xeito de desbrozar a Novoneyra, tou feita a terminator da literatura galega. Pero ainda eran peores os do colectivo Ronseltz, que lle dedicaron este bonito haiku:

Uxio
imosche facer a parcelaria
e vaste cagar en Dios

O caso: os do Courel, ideme lendo a Novoneyra xa que, rematado o CTO, heivos tomar a leccion no TAC ou no UTAC eses da GMTA (vallanme as sighlas).

E agora a marujear, a lavar os dentes, jesusito de mi vida e pa cama. Eu durmirei coas luvas CTO postas, e malo sera que non amenza algo mais artabra.





EU QUERO SER ARTABRA - CAPITULO I

Vaia ataque de cordura sufrin a vespera do Costa Trail de Oleiros, arre demo. Deitada na cama vinme asaltada a traizon por unha espelusnancia parda de algho asi como pensamentos viscosos tal coma estes:

-         Quen me mandaba a min inscribirme na lista de espera? Por que os artabros eses, os xefes da lista de espera non me tacharon por anana impresentable e chamaron a a outro/a? Por que, se total no fondo non quero ir? Que significado oculto ten o dorsal 300? Vou tardar 300 minutos en rematar? Vou chegar xusto no posto 300, ou me vai adiantar algun xubilado espontaneo que estea a mornear nun banco da praia?

 Funcionarias, cual es vuestro oficio?

-         Quen me implantou no serebro esta teima absurda de reptar traballosamente polo monte, sabendo de anteman que son unha pataca: paquete subindo, pacata baixando e demais palabros que leven p, t, e k? (moi produtivas resultan as oclusivas xordas para describir a ineptitude)

-         Desde cando unha caralladas coma min non sae un sabado por cheghar en condicions minimas a unha carreira? Ein? Tanto me descoñezo –“con lo que yo fui”, como diria Corredoira-, que ghanas me entran de retirarme o saudo por transfuga.

-         Por que non aproveitei esta fin de semana para mirar escaparates de roupa e calzado de xentiña normal e botei horas babeando no Decatlon? En que intre da miña existensia se desencadenou esta estraña mutasion? Aquilo de chamarme pirucho de nena tiña fundamento?

-         Como me vou sentir cando me plante ali soa a recoller o dorsal, afeita como estou ao escudo protector dalgun colega? Serei capas de desviar a ollada dos meus pes, de non poñerme coma un tomate, de articular alghun palabro sen tatexar?

-          Por que non pecho dunha ves a leria esta de blog –polo que pido desculpas publicamente- e aproveito o tempo mellor, que moi sobrada non ando, entre traballo, fillo, marujeos, pseudoescasosentrenos e aghora que, por se fosemos poucos, tamen cheghou a avoa?

Ein?

A deriva das miñas reflexions poderia resumirse nunha frase da Biblia (tamen coñecida como GAG, Guia do Autoestopista Galactico): ´´E que hoxe fixen algo malo? Ou e que o mundo sempre foi asi e eu botei demasiado tempo metida en min mesma para decatarme?”

E con todo, amainou o lado escuro, amenceu a mente en branco e alo fun, maquinalmente, sentindo que a miña vida era unha especie de soño, e preghuntandome a quen pertenceria ese soño e se o estaria a pasar ben (GAG)

A lagoa de Mera estaba esplendorosa. Eu non.

Ainda menos mal que logho topei con Luis o da Camara, con Eloy Kriptonito, con Candido e Carlinhos, e puiden distraer a verghoña e mesmo tomar un cafe. Magoa de bola que nos puxeron con el e que non papamos porque disque somos deportistas deses, quen ma dera aghora, coa pintasa que tiña.

E as luvas que viñan na bolsa que nos deron co dorsal? Que me disides das luvas? Son o maximo, son supermegafashion traileristicamente, discretas a la par que elegantes, chic, divinas de la muerte, que todo foi probalas e sentirme (outra) muller, que ganas me entraron de ir a pegharlles unha aperta ben forte aos da orghanisasion. Se mesmo os imperdibles pa o dorsal eran chulisimos, negros e pequeniños. A partir de aghora os Artabros estes do CTO quedan nomeados estilistas oficiais montunos. Marcan tendensia, neno. Heilles pedir consello sempre, que boa faltiña me fai.

Mimadriña, o que levo escrito e ainda non botamos a correr.

En fin, antes de dar por rematado o festival de hoxe e pensar nalghun titulo pa esta entrada e poñerlle o apelido -I_ (continuara), porque maña hai que erguerse cedo e prefiro durmir coa cabesiña na almofada e non derriba deste teclado inutil sen acentos, antes de todo iso queria contarvos o contentisima que quedei cando, despois de deixar a chaqueta no coche e suxeitar o dorsal cos nanofashionimperdibles, un corredor descoñecido chamoume polo meu nome e comentoume que lle gusta moito isto. Si, este lameiro de blog. Gustalle. Incrible. E faloume de Rivas e doutros autores e comparoume con outros mais que eu non coñezo e xurovos que eu non daba creto e que o subidon foi tal que sentin que soamente por iso merecia a pena estar hoxe en Mera disposta a facer o ridiculo unha vez mais. Bueno, por iso e polas luvas. Neno, de parte da miña autoestima: tas na tua casa. 

Pero veña, todo dios a durmir, que xa son horas.

Continuara

ONDE VAS, RAFITA VACAS

Porque digo eu se o rapas non podia levar a chavala a un todopagho deses a Benidorm ou a Torremolinos, eu que sei, e estomballarse alo nun flotador de piscina cubeta en man, que mira que ricamente habian de estar; coma o rei na cesta. E non, que disque quere marchar el soiño en bici pa o Nepal, talmente coma quen vai dar unha volta polo rio Mero, vamos. Unha colleja habia que arrearlle.

E cando o coñecin mesmo parecia normal e todo, que mira ti como engana a xente. Bueno, en realidade lino antes de coñecelo, porque hai cousa dun ano eu dedicabame a fisgonear no foro de Correr en Galicia e lia os relatos das batallitas dos Koruños traileros e cada ves me puñan mais envexa, porque eu cheghara da aldea e estrañaba correr polo verde. E ali souben de Fema, que foi o primeiro que me guiou polo monte; de Paco (Geiperman), que fixo de min un home polos carreiros do Seixo Branco; de Anarky, que hoxe en dia ta feito un animal; das tolerias encantadoras de Corredoira e de Paula (parabens, parella!!!), que daquela pa min era como a muller de Colombo, que sempre se falaba dela pero nunca asomaba; de Candido, Repanocha, Rafita e Iaga, que participaran naqueles ultras de Andorra, e o moi jartible de Rafita disque fora finisher no superultramegatrail que te cangas, de mais de 100 km cun desnivel de manda narices, e xa lle quedou unha aura heroica, mitica, mesmamente de Pelaio en Covadonga, de Roland nos Pirineos, como saido daquela epoca lendaria en que os espiritos eran valentes, os premios eran altos, os homes eran homes de verdade, as mulleres eran mulleres de verdade, e as pequenas criaturas peludas de Alfa Centauro eran pequenas criaturas peludas de Alfa Centauro… Ehem. Xa tardaba en esbardallar. Unha caña para quen acerte de onde ven a frase (ta ben facil).

Zapas heroicas postAndorra 

Cando xa o coñecin en persoa quixen poñerlle un monumento, pero non polos ultras, senon por prestarse a conducir o meu Opel Austwich por aquelas curvas infames do camiño a Manzaneda, naquela ocasion en que eu fun faser o ridiculo na media de Penedos e Rafita corria a maraton, que o rapas esa tempada fixera asi como catro maratons de montaña en catro semanas e digho eu se non deixaria o sentidiño alo no bicarelo do bico do brelo* dalghun monte perdido, ai jesus. Ezeq tamen viña no coche, pero como non se ofreceu a conducir ta castigado. :D  Nesa mesma fin de semana tamen coñecin a Ana, Lucia e Repanocha; de feito coñecinos despois de petaren media hora na porta do meu cuarto para que a pobre de Ana poidese entrar a durmir, pero a culpa toda tivoa a cea exquisita que nos preparara Rafita, que me deixou trasposta ata o punto de que por pouco houben perder a saida da carreira ao dia seguinte. E deberon pensar que nunca ceara.

* Tou Novoneyrizandome para integrarme ben no trail do Courel. Isto e unha nota a pe de paragrafo relativa ao sentidiño que deixou Rafita no bicarelo do bico de brelo; eu aviso por se alghen ta perdendo o fio.

Pero en fin, que me deixou impresionada o seu xeito tranquilo de entender as carreiras de montaña. Xa lle lera eu no foro algo parecido a “aprendi que lo importante no es el tiempo que tardas en completar una carrera, sino el que tardas en recuperarte para la siguiente”. De non ter encontrado xente coma el naqueles primeiros momentos seguramente teria abandonado esta querensia polo monte, e dese xeito teria perdido moitas ocasions de rabuñar anacos de felicidade. Ao final quedache unha sensacion de agradecemento que te fai sentir estrañamente cercana a esas persoas, ainda que non saibas case nada da sua vida, ainda que coincidas poucas veces con elas. Unha secta, talmente :D

Logho volvemos cadrar un venres que apareceu alo nun alto no parque de Bens, o mesmo dia que coñecin a Candido e a Corredoira na primeira das lamentablemente escasas sesions Bensres, e corrimos e desaghatuñamos penedos e ao final Candido e Rafita formaron un dueto barefoot para rifar comigo por talonadora e eu marchei pa casa toda propiocepcionada, e ainda e hoxe o dia que non consigo pisar ben. E como digho eu, a ver quen e a bonita que se fai barefoot medindo 1,53, que para ingresar nesa secta pidenche ter boa planta, coma Candido e Rafita, ou coma os soldados, eu que sei. Pero algho aprendin tamen aquel dia.

Outra troteleria que cometimos – tamen con Candido, Begoña, M Casal (alias Speedy Rodrigues), Seixi, Alvaro e Mario- foi a do Mandeo, 17 km molto faciles e divertentes con descanso para xogar no parque incluido e baño no rio ao rematar, que no mes de xaneiro ainda ten merito, e cunha excursion que cheghou por alo e que quedou admirada das zapas de Rafita, bua, neno, como molan –eran todos altos, claro. Remataramos cunha paparota na Espenuca, que nos prestou tanto que Rafita quedou botando a sesta nunha varanda coma un faquir, e logho ao espertar subiusenos ao campanario e non o dabamos baixado dalo, que o das alturas havos ser atavico, ou como minimo vocacional. Vouvos poñer fotos para que vexades que non minto:

Aqui falta Mario, que sacaba a foto

No bicarelo do bico do brelo

A ultima montunada na que cadramos foi Gondomar, na que por fin se animou a correr Marga –Marga, cal e a proxima?- e na que puiden ser testemuña do recibimento que lle dedicou Berta na meta (quede claro que o vin porque eu fixen o minitrail, non porque eu chegara antes, of course), todo o cal me reafirmou na miña postura esa de cando entro en modo maternal-repartidora de collejas. Que Nepal nin que ochocuartos; pasa pa casa, landru.

Waiting for Rafita

Eu ainda abrigaba eu esperanzas de que na cea de despedida alguen o chamase a capitulo, ou que secundasen a miña proposta de partirlle as pernas pa sacarlle os paxariños da cabesa, pero en vez diso acabamos o peor de cada casa bebendo sen sede e amañando o mundo, veña que se complots politico-armamentisticos, veña que se o papel funesto de Stalin no devir do comunismo, veña que se a situacion da muller nos reximes fundamentalistas, veña que se agnosticismo versus ateismo bravo… E ai quedou a cousa, que ighual o noso Rafita xa anda a pedalear polo mundo adiante, e todo por non arrearlle unha colleja a tempo.

Foto roubada a Paco, dispensando

E xa que non demos feito bo del, habera que desexarlle toda a sorte do mundo e unha moi felicisma travesia ao noso Rafita, o home dos grandes retos… Onde iras, Rafita Vacas?

NAI EXTREMA

“Hai nais mais extremas ca ti”- espetoume a criatura atermica que teño por fillo o outro dia despois de botar duas horas seguidas bañandose na praia. Argumentaba que na auga son unha frioleira, que nas baixadas empinadas en bici vou freando seguido e morta de medo, que odio xogar ao futbol e que patino moito mais lenta ca el, onde vai parar. Razon non lle falta ao condenado cabezudo -como lle diria C3PO a R2D2-, pero asi a todo, que tan mal me sentou. Levo tirado tanto del para sairmos a nadar, a remar, a andar en bici, a patinar, a camiñar polo monte, mesmo para aprender a surfear, para que ao final me chante que non son extrema e se quede tan pancho… Condenado cabezudo!

Pero quietos, que ainda esta por vir o peor do asunto. Porque cando lle suxerin que igual hai poucas nais que corran polo monte, o moi descastado respondeu que total, chegando sempre cos ultimos non ten merito, que se gañase algun trofeo ainda teria un pasar. Ai xa me deron ganas de ir a un bar e pedir un detonador gargarico pangalactico* e esquecerme da vida, do universo e de todo*; pero resistin ese impulso e mais o de mandalo interno a perpetuidade, e para reafirmarme no autobombo inscribinme no Trail Aldeas do Courel (a ver se con 36 km puntuo un pouquechin diante do cabezudo) e hoxe, dia da nai non extrema, leveino a facer a ruta do Mero en bici.

E moi cheo ia o rapaz, co seu maillot novo e a miña mochila de hidratacion… Daba gloria velo. O que xa me deu que pensar foi cando me confesou que ao facer baixadas en bici se sente mais alto e mais forte, que lle entra unha sensacion estraña e marabillosa, e que iso e ser extremo. Outro friki pa o saco, ai diormio, vaia familia de piraos, diciame eu. Ocorreuseme tomarlle un pouco o pelo e dicirlle que eu ademais de mais alta e forte, tamen me sinto mais loira e de ollos azuis… E resulta que el tamen!!!! Case caio da bici coa risa… E outro tanto cando quedou cravado no medio dunha subidiña e a punto de caer de lado, exclamou todo triste: ai, agora si que non estou nada loiro!  :D

En fin… nin extremos, nin altos, nin loiros. Agora que o paseo de hoxe foi o mellor trofeo que podia ter recibido, dispensando a ñoñeria. Iso si, como non dea rematado o TAC, daquela xa me podo preparar para que na casa me chamen Barbie ou mesmo insultos ainda peores, de habelos.

* Guia del autoestopista galactico

A SACHAR

Atrevinme, e que ben fixen. Fun pisar o sol do Xalo e trouxeno todo para a casa; de feito ainda o teño aquí comigo mentres escribo. Xa veremos maña se os cuadriceps superexcentricados opinan o mesmo, pero maña e outro dia e por moi repunantiñas que se poñan as pernas, non lles hei de faser caso ninghun, porque traio o sol do Xalo e porque as veces non chega con sacudir a vida, as veces hai que volvela do reves varias veces e arrearlle unhas boas chaparretas ben dadas.

Tipico exemplo de chaparretas existenciais

E moitas vidiñas mallables hai no mundo, porque cando arribamos a Castelo o meu colega Candido, Oscar o maratoniano e mais eu encontramos unha boa morea de frikis deses que se botan ao monte -coma nos- dispostos a conquistar o mitico Peton –non coma min (os frikis, non o Peton, que Peton si que son bastante), senon citius, altius e fortius, todo hai que dicilo; pero pa disimular a miña ineptitude trailera, ir de interesante e facerme valer sexa coma sexa, entro en modo pedante e cito a W. Fernandez Flores: “la ciudad tiene la inquietud ansiosa de un eterno acecho, en el que cada uno es pieza y cazador. La ciudad es un corral de hombres y algunos huyen de ese corral, aunque por poco tiempo”. Bueno, “por pouco tempo” e un supoñer, que a min os case 20 kms das narices levaronme unha eternidade, pero deixemolo asi, que non son eu quen para corrixir ao autor, madia leva.

E si, unha eternidade. Ao principio ainda fun coindidindo un pouquechin coas miñas runners preferidas de Santiago, Belen e Cristina creo que se chaman, e mira que lles teño dito que quero practicar baixadas con elas, pero como vivimos lonxe e non me podo acoplar aos seus entrenos, pasou o que tiña que pasar, era visto: na primeira baixada esvaradia ai as vexo ir con alegria cada vez mais pequeniñas, e eu pisando ovos e rezando por non deixar ciscados os piños naquela trampa de barranco antipatico.

Fomonos quedando sos a baixada, o medo e mais nos (adoro plaxiar a Manuel Antonio). Defino “nos”: Alberto, un rapas que se estreaba no monte e unha servidora. E asi paseniño fomos debullando os traballos daquel sobebaixa continuo, botando os fighados nas trepadas, mirando de pisar con xeito nas pendentes, enlamandonos, admirando as magnificas vistas, sacando fotos no Peton e parolando sen parar, que isto de abafar de penultimos e o que ten, que une moito a xente. Pero pa min que no derradeiro avituallamento botaronme drogha na isotonica os orghanisadores eses, porque todo foi bebela e botarme monte abaixo a fume de caroso (dentro dos meus parametros), os pes non querian parar e mesmo parecia que entrara en trance coas ansias que tiña de meterlle brasa e co subidon que sentia deixandome ir asi, soa no medio do monte, e matinaba en que nunca xamais poderia renunciar a esa sensacion. Que friki.

E ainda menos mal que canto mais vella, menos vergoña teño, porque a ver a quen se lle ocorre perderse xa chegando, nos ultimos metros, alo a vista de tanta xente, que tiveron que berrarme e facerme sinais para que dese volta e endereitase o camiño; e logho ao chegar ao pe do pavillon non encontraba a meta, que de non ser por Carliños (ghrasias!!!!) que me avisou xa tiraba pa outro lado toda contenta. O Xalo me confunde, seica.

Houben botar bastante bastante bastante mais de tres horas (diormio, diormio, que non fosen catro!!!) Pero en fin... Na Guia del autoestopista galactico, que deberia ser o libro de cabeceira de calquera, lin unha frase tremendamente seria e profunda, preparadevos: “el tiempo es una ilusion. Y la hora de comer, mas todavia”. Canta razon leva. E se ainda por riba compartes risos, birras e churrascada cortesia de Castelo Deporte con Candido, Oscar, Luis, Lucia, Ana, Manuel, Mar, Carliños, Loli (Loli, tas nomeada filla predilecta deste blog)… daquela a ilusion xa e completa.

Os meus parabens para a organización e en particular para Fero, o superdesbrozador de camiños, que iso si que ten merito e non as conachadas que facemos o resto polo monte. A sachar tiñan que poñernos a todos e deixarnos de trailaradas, que moito visio e o que hai ;)